Chaos in Nightmare (World Series #2)

CHAPTER 5

Chapter 5

I slowly open my eyes. Where I am? Agad akong bumangon sa hinihigaan kong papag ngayon. Nasa isang maliit na kwarto ako sa isang maliit na kubo. I immediately opened the door and walk outside to figure out where I am. My eyes grew bigger when I saw the seashore nearby in front of me! I gulped. I started to feel panicky and breathless.

Napahawak ako sa dibdib ko dahil bumibigat na naman ang paghinga ko. Nasaan na ba ang baliw na lalaki na ‘yon? I didn’t know why I am tearing up right now. My vision suddenly went dark as I felt someone’s palm covered my eyes.

“Turn around,” he whispered to my ear. Dahan dahan akong humarap sa kanya nang walang alinlangan. He removed his hand on my eyes and gently cupped my cheeks. His green emerald eyes started to staring at me. I hold back my tears.

“Iuwi mo na ako,” hinawi ko ang mga kamay niya sa pisngi ko bago naglakad sa kung saan malayo sa dagat. Narinig ko pa ang mahinang pagtawa niya.

“Paano tayo makakauwi kung sira ‘yung speed boat?” He was following behind.

I immediately stop from walking and looked at him intently. “What was happened last night?” Tumigil kami sa ilalim ng isang puno. The last thing I remember mahigpit ang kapit ko sa likod niya kagabi dahil sa takot. Bigla akong napapikit nang mariin sa kahihiyan.

“Hindi nila tayo naabutan kagabi, pero naubos ‘yung gas ng speed boat. Buti na lang nandito na tayo sa isla no’ng naubos.” Nagkibit balikat pa siya habang kalmadong naka pamulsa sa harapan ko.

Bigla kong naalala ‘yung dahilan kung bakit ako nandito ngayon. It’s all because of VJ! Kung hindi sana siya nakipagkita sa akin kagabi edi sana wala ako ngayon dito. But, what took him so long last night? I’m sure, once that my Dad find out all of these he'll going to hire me a personal bodyguard. Or worse, baka hindi niya na ako palayuin kay VJ!

“Who’s that boy?” biglang tanong niya. Luminga linga pa ako sa paligid na baka may ibang tao siyang kausap kahit kaming dalawa lang ang nandito.

“Sinong boy?” I raised a brow.

“That boy on your mind.”

My lips parted. Talaga bang nababasa niya ‘yung mga nasa isip ko ngayon?

“Hindi ko nababasa, naririnig ko lang.” Pasiring niyang inalis ang mata niya sa'kin.

Tumaas ang kilay ko itinabingi ang ulo. Kung talagang naririnig niya ‘yung mga iniisip ko, hindi naman yata tama ‘yon! Paano naman ‘yung mga privacy ng ibang tao? Kailangan ko nang makauwi para makalayo na ako sa alien na 'to.

“Huwag ka ngang chismoso!” singhal ko.

“I’m a grim reaper. Not an alien,“ bigla siyang humakbang papalapit sa akin.

Nagulat ako sa kinikilos niya. “T-Tinatakot mo ba talaga ako?” I step backward as he barely walk closer to me.

“Hindi ka pa rin ba naniniwala?” malalim ang titig niya sa akin. Bigla akong kinabahan nang mabangga na ang likod ko sa isang puno kakaatras.

“Oo, dahil baliw ka!”

“Do you think maililigtas ka ng ordinaryong tao kagabi kung oras mo na?” seryosong tanong niya. Totoo bang mamamatay na dapat ako?