~ Shadows Of Love ~

12

Παρόλο που ήταν Φεβρουάριος ο χειμώνας δεν είχε αφήσει τελείως την πολη της Θεσσαλονίκης. Βεβαια εκεί που με πήγε ο Ιάσονας δεν έπιανε καθόλου το κρύο. Ήταν κάπου ψηλά που έβλεπες όλη την Θεσσαλονίκη στα πόδια σου. Παρατηροντας το τοπιο καταλαβα οτι το μερος δεν ηταν τυχαίο. Ειμαι σιγουρη πως εχει ξαναρθει εδώ. Δεν μπορω να ξέρω με σιγουριά το γιατί αλλά μπορώ να φανταστώ...

Η ατμόσφαιρα που υπήρχε μου θύμισε ρομαντικό ραντεβουδακι. Όχι ότι με χάλασε, απλά με παρεξένεψε. Ειδα τον Ιάσονα με την άκρη του ματιού μου να  κάθεται σιωπηλά δίπλα μου ενώ κοιτούσε μπροστά. Ήταν περίεργο αλλά υπήρχε ένα ζεστό κλήμα μεταξύ μας. Κάτι με έκανε να αισθάνομαι μούδιασμα στην μιση πλευρά το σώματος μου που βρισκόταν πιο κοντά του. Εκείνος δεν έδειχνε κάποιο σημάδι ότι αντιλαμβανόταν το ίδιο πραγμα. Βέβαια και να το αντιλαμβανόταν είμαι σίγουρη ότι δεν θα μου το έδειχνε.

Πέρασε λίγη ώρα χωρίς να πούμε κάτι δίχως ομως να είναι άβολο. Είμαι σίγουρη ότι με οποιονδήποτε άλλον θα ήταν άβολο αλλά με εκείνον οχι και αυτό γιατί τον τελευταίο καιρό ήρθαμε κοντά...οχι πολύ κοντά αλλά είπαμε πράγματα ο ένας στον άλλον. Την σιωπή αυτή έκανα πρωτη εγω κίνηση για να σπάσει.
"Λοιπόν, που είμαστε;"
Εκείνος γύρισε αργά το κεφάλι του.
"Δεν απέχουμε πολύ από την Θεσσαλονίκη. Για την ακρίβεια είμαστε λίγο πιο έξω από αυτήν. Τον τελευταίο καιρό έρχομαι εδώ αρκετά συχνά."
"Δεν απορώ γιατί. Εκτός του ότι είναι πολύ ωραία εδώ ξέρω ότι θες απλα να βρίσκεις χρόνο να μένεις και λιγο μόνος σου" , του αποκριθηκα σκεπτόμενη την ιστορία με την οικογένειά του και την πρώην του.

Εκείνος δεν απάντησε και απλά συναιχισε να κοιτα την θέα.
Εγώ απο την άλλη κοιτουσα αυτόν. Παρατηρούσα πόσο όμορφος ήταν ετσι όπως στεκόταν...τοσο γλυκός και υπέροχος χωρίς να κάνει ακριβώς τίποτα. Σκέφτηκα πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματά αν δεν ήταν τόσο κλειστός...Αν μου άφηνε χώρο να τον πλησιάσω. Αν...
" Τι έγινε εν τέλη με τον αδελφό σου;" τον ρώτησα προσπαθώντας να διώξω τις σκέψεις από το κεφάλι μου.

Εκείνη την στιγμή γύρισε και με κοίταξε. Τα πράσινα μάτια του κλείδωσαν πάνω μου. Προς έκπληξη μου κανένας δεν έκανε κίνηση να αποφύγει την ματιά του άλλου. Δεν ένιωθε κανένας αμήχανα ίσα ίσα αυτό μας ήταν οικείο. Τόσες φορές στο σπίτι του καθώς δουλεύαμε για το έργο μας υπήρχαν μικρές τέτοιες στιγμές...Μα όπως έχω ξαναπεί πιο το νόημα να δώσω σημασία ή μήπως υπάρχει; Για κάποιο λόγο όμως όλες αυτές οι σκέψεις έσβησαν όταν άγγιξε... τα μαλλιά μου. Πέρασε μια τούφα πίσω από το αυτι μου. Αποσυντονιστικα για λίγο, δεν το περίμενα. Εκείνος άρχισε να με περιεργάζεται. Εγώ προσπαθούσα να συγκρατηθω ώστε να μην μου κοπεί η ανάσα, να μην εκδηλωσω συναισθήματά, να μην γυρίσω ξαφνικά και απότομα τον αγκαλιάσω. Μα πως να τα κρατήσεις όλα αυτα; Ήμουν στο τσακ....