လူသားေတြရဲ႕ဘဝမွာ အခ်ိဳးအေကြ႕ေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္တဲ့။
အခ်ိဳးအေကြ႕နဲ႕အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားနိုင္မွာ့သာ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္သည္တဲ့ေလ။
ဒါဆိုသူ႕ကေရာ ဘဝရဲ႕အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ျပီးျပီလား ဒါမွမဟုတ္ မျဖတ္ေက်ာ္ရေသးဘဲ ဘဝျကီးကအဆံုးသတ္သြားမလား…။
ဒီေန႕ဟာနိုဝင္ဘာလကုန္လို႕ ဒီဇင္ဘာေတာင္ေရာက္လာျပီျဖစ္ေျကာင္းကို မေန႕ကဦးေလးမင္ကိုေမးထားလို့ သူသိျပီးသားျဖစ္သည္။
ရာသီေတြကေတာ့သူ႔ရာသီကုန္သည္နွင့္ သိသာလွသည္။အရင္လကနည္းနည္းေအးေနတာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ မနက္အေစာတည္းကခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ေအးလြန္းလို့ အေႏြးထည္အထူျကီးေတြဝတ္ေနရျပီ။
ဦးေလးမင္ေျပာတာေတာ့ ဒီနွစ္နွင္းမက်ေသးဘူးတဲ့။နွင္းေလးေတြက ျဖဴျဖဴေလးနွင့္ေသးေသးေလး လက္ထဲခဏသာခံျပီးေပ်ာက္သြားျကသည္။ဒါေျကာင့္မို့ နွင္းကိုမျကိုက္ပါ။
" သားဂ်ံဳအင္ နိုးျပီလား "
တံခါးေခါက္သံနဲ႕အတူ ေမးလာေသာဦးေလးမင္ေျကာင့္ နိုးျပီျဖစ္ေျကာင္းေျပာလိုက္သည္။ ေစာင္ကိုခြာကာ အိပ္ယာေပၚကဆင္းေတာ့ ဦးေလးမင္ကျပာျပာသလဲအနားေရာက္လာေလသည္။
" ေအာ္ စိတ္ျမန္လိုက္တာ ဂ်ံဳအင္ေလးရယ္ဦးေလးကူမွာေပါ့ "
" ရပါတယ္ က်ြန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္ "
အိမ္စီးဖိနပ္စီးကာ ေရခ်ိဳးခန္းစီတန္းတန္းမတ္မတ္သြားေနေသာ ဂ်ံဳအင္ေနာက္ဦးေလးမင္ကလည္းတိတ္တဆိတ္လိုက္လို့လာေလသည္။လက္ကိုင္ကိုစမ္းကာ ဖြင့္ျပီးဝင္သြားသည္ကိုျမင္ေတာ့မွ ဦးေလးမင္လည္းစိတ္ခ်ကာ အိပ္ယာကိုသိမ္း အဝတ္အစားထုတ္ေပးထားခဲ့ေျကာင္း ေျပာလိုက္သည္။
ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ အစ္ကိုေလးေရာက္ေနသည္။
အေႏြးထည္ခ်ြတ္ေနေသာ အစ္ကိုေလးေဘးနားသြား ကာလွမ္းယူေတာ့ အစ္ကိုေလးက
" ဂ်ံဳအင္ေရာ နိုးျပီလား "
" နိုးျပီ အစ္ကိုေလး မ်က္နွာသစ္ေနတယ္ "
" က်ြန္ေတာ္အေပၚတက္သြားလိုက္ဦးမယ္ ကားထဲပစၥည္းေတြပါတယ္ ထုတ္လိုက္ပါဦး ျပီးေတာ့ ဂ်ံဳအင္ေဘးနားကအခန္းကိုရွင္းေပးထားဦး ဦးေလးမင္ "
