ေမတၱာဆိုတာ အသြားအျပန္ရွိတယ္တဲ့။
က်ြန္ေတာ္ေမတၱာက မွန္ကန္တာမို႕ မမုန္းဘူးလို့ေတာ့ထင္မိတာပါဘဲ။
စိတ္ထင္တာဆိုေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေရာ က်ြန္ေတာ္ထင္တာမွန္ပါ့မလား …။
အရင္လိုအစ္ကို အစ္ကိုဆိုျပီးဂ်ံဳအင္အခန္းထဲကိုတံခါးမေခါက္ဘဲေျပးလႊားဝင္ေနျက ဆယ္ဟြန္းကေနမေကာင္းျဖစ္ကာေနေတာ့ အိမ္ျကီးထဲတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
ဦးေလးမင္နဲ႕အေဒၚျကီးကလည္း ဆယ္ဟြန္းကိုေသခ်ာျပဳစုေပးျကသည္။ဂ်ံဳအင္ကေတာ့ မ်က္စိမျမင္ရသူမို့ဘာမွမလုပ္ေပးနိုင္။
ဆရာဝန္ကေဆးထိုးသြားေပးေပမယ့္လည္း အဖ်ားျကီးတာမို့ သိပ္မက်နိုင္။
" အစ္ကို ~~ "
" ဆယ္ဟြန္းနိုးျပီလား "
အသံအက္ကြဲကြဲေလးကိုျကားလိုက္ရတာမို့ ခံုေပၚမွထျပီးမွျပန္ထိုင္လိ္ုက္ရသည္။
" က်ြန္ေတာ့္ကို အက်ႌဘယ္သူလဲေပးတာလဲဟင္ "
" အေဒၚျကီးေလ ဘာျဖစ္လို့လဲ "
" ဟင့္အင္း အက်ႌကက်ြန္ေတာ္မျကိုက္တဲ့အေရာင္ျကီးမို႕လို႕ "
" ဆယ္ဟြန္းကဘာအေရာင္ျကိုက္တာလဲ "
" အျဖဴေလ က်ြန္ေတာ္ကအျဖဴေရာင္ကိုအျကိုက္ဆံုးဘဲ "
" ဟုတ္လား … ခဏေလး ဦးေလးမင္ကိုေခၚလိုက္မယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
ဆယ္ဟြန္းနိုးလာျပီဆိုေတာ့ ဂ်ံဳအင္လည္းအခန္းျပန္ကာနားရသည္။ဗိုက္ဆာသလို ခံစားမိေတာ့မွ သူမွမနက္စာမစားရေသးဘဲ။မနက္အေစာဆယ္ဟြန္းေနမေကာင္းဘူးဆိုတာနဲ႕ ဂ်ံဳအင္ကိုယ္တိုင္လည္းဆယ္ဟြန္းကိုစိတ္ပူကာ ပ်ာယာခက္သြားတာမို့ အခုမွဘဲမနက္စာမစားရေသးတာသိေတာ့သည္။
" ဂ်ံဳအင္ မနက္စာမစားရေသးဘူးမလား ကိုျကီးယူလာတယ္စားရေအာင္ "
" ဟုတ္ ဒါနဲ႕ကိုျကီးကဒီကိုဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ "
" မင္းနဲ႕ဆယ္ဟြန္းအဆင္ေျပေနရဲ႕လား လာျကည့္တာေလ အေမက စားစရာေတြထပ္ထည့္ေပးလိုက္တယ္ ေနာက္ေန့ေတြအေဖလာလိမ့္မယ္ "
