Pardon Tanışalım mı? //SasuNaru-NaruSasu

1.5

Pardon tanışalım mı?

Tekten bir çift olalım mı?

Üstünden bir yıl geçmişti. kızım Sarada doğmuştu. Senden hiçbir haber alamamıştım. Sakura ise, doğumda ölmüştü. Kızıma yalnız başıma bakmaya çalışıyordum.

Annem ve babam onların yanına taşınmamı istemişti. Böylece hem onlar torunlarını daha rahat görebilirdi hem de ben işteyken ona göz kulak olacak birisi olurdu. Reddettim.

Sarada büyüyene kadar babamla anlaşma yapmıştım, kendi ayaklarımın üstünde durup kendi kendime yetme planımı askıya almıştım çünkü bakmam gereken bir kızım vardı. Sarada 5 yaşına gelene kadar hiç çalışmayarak babamın gönderdiği para ile geçimimi sağlamam için anlaşmıştık.

O apartman dairesinden biraz daha büyüğüne taşınmıştım. Bardaki işimden ayrılmıştım, zaten dokuz ay boyunca gelmemiştin.

Sarada üç aylıktı, ağlıyordu ama nedenini bilmiyordum. Kucağımda zıplatarak sakinleştirmeye çalışıyordum.

Zil çaldı. Sarada susmuştu, ben de sustum. Tedirginlikle kapıya gitmiştim. Büyük ihtimalle rahatsız olan komşularımdan biri şikayet etmeye gelmişti diye düşünmüştüm.

Kapıyı açtım, Sarada merakla bana bakıyordu. Ben donarak kalmıştım. Çünkü kapıda sen vardın.

Sarı saçlarına daha kısa bir model hakimdi. Hafif bir sakal bırakmıştın. Yüzündeki o çocuksu ama ciddi ifade kaybolmamıştı. İyi görünüyordun. Fiziksel açıdan iyiydin. Ruhsal açıdansa, galiba seni bir yıl boyunca görmediğim için seni okuma becerimi kaybetmiştim.

Gözlerin Sarada'ya takıldı. Sonra bana baktın. Gözlerimin içine. "Girebilir miyim?" Demiştin.

Kendimi toparlamıştım. "Tabi,"

İçeri girip koltuğa oturmuştun. Bende Sarada'yı beşiğine yatırmıştım. Ortamın garipliğinin farkına varmış gibi susmuştu.

İkimiz de birbirimizi inceliyorduk. O zamanlarda saçlarımı uzatıyordum, kendime pek bakmıyordum. Altımdaki kırmızı pijama ve kusmuk lekeli beyaz tişörtten utanmıştım.

Sen ise siyah bir pantolon ve beyaz bir gömlek giymiştin. Hafif kirli sakalın yüzüne daha ciddi bir hava katmıştı ama gözlerindeki muzip parıltılar kaybolmamıştı. Spor tarzın daha klasikleşmişti.

İkimiz de birbirimizi inceledik. Sanki biraz sonra ikimizden biri kaybolacak gibi oturduk.

Bu sessizlik ve bakışma sanki bir ömür sürmüştü.