AŞK YÜKLENİYOR

BAŞLANGIÇ

HERKESE MERHABAA!

yeni kitabımızın yeni bölümü ile karşınızdayım. 

bölüm şarkıları: Bağzıları- zaten kırılmış bir kızsın, Kolpa-Nasıl öğrendin unutmayı

iyi okumalar papatyalarım<3

Dünya'nın ne kadar mükemmel bir yer olduğu ile alakalı konuşmalar dinlemek ve yazılar okumak oldum olası hep bana rahatsız edici gelmiştir.

Bu kadar mükemmel bir yer olsaydı herkese eşit davranması gerekmez miydi? Adil olmayan bu dünya daha ne kadar mükemmel olabilirdi ki?

Ya da sadece bana vardı garezi bu hayatın. Herkese mükemmel bir hayat sunulurken ben herkesten ve her şeyden ötede bacaklarımı kendime çekip oturuyor muydum?

Şuanda da böyleydim aslında. Camımın önünde oturmuş gökyüzünün de benimle beraber ağlamasını seyrediyordum. 

Ne zaman ağlasam gökyüzü beni yalnız bırakmaz benimle beraber gözyaşlarını dökerdi.

Çalan odamın kapısıyla gözyaşlarımı silip kendime çeki düzen verip masamın başına geçtim. Bu şekilde ağladığım yüzümden belli olmazdı.

Kapımı çalan Balın sanki ağladığımı anlamış ve toparlanmamı bekliyormuş gibi çaldıktan birkaç dakika sonra açtı.

''Afra iyi misin sabahtan beri bir şey yemedin gel dışarı çıkalım hem bak yağmur da yağıyor sen seversin yağmurda dolaşmayı.''

Yağmurda yürümeyi sevmiyordum ama çoğu kez kaçmak uğruna koştuğum günler yüzünden seviyormuş gibi gözüküyordum. Ama bu durumdan hiç şikâyetçi değildim çünkü kimsenin gerçeği bilmemesi benim için daha rahattı.

Zaten kimsemde yoktu Balın dışında.

Kendimi toparladıktan sonra Balın'a dönüp güler bir yüzle paltomu almak için dolabıma doğru yürümeye başladım.

'' Tamam çıkalım ama sıkı giyin üstünü çok çabuk üşütüyorsun sen.''

''yine mi annelik içgüdüsüne büründün Afra?''

Paltomu üstüme giyip saçlarımı paltonun altından çıkarırken ''annelik içgüdüsü şuan varsa annelere cevap verilmez hadi giyin artık.'' Kapıdan itip giyinmesi için odasına doğru ittirmeye başladım.

Gülerek odasına giden Balın'ın arkasından gülümseyerek baktım. Belki de şuan o olmasaydı hayatta kalmayı hak etmeyen biri olarak yaşamıma son verirdim.

Ben düşünceler diyarım olan zihin kütüphaneme girdiğimde düşünce diyarıma bu ismi veren de Balındı. Nerede garip bir isim varsa bunu eğlenceye çevirir ve her türlü hayattan zevk alırdı.

Bazen keşke bende onun kadar rahat olsam diye düşünürdüm ama hayatın adil bir varlık olmadığını hatırlardım.

Balın yanıma gelmişti. Fakat geldiğini görmediği için yanıma varınca irkildim.

Kafasına beresini takan Balın halime gülerek '' şu zihin kütüphaneni bir rahat bırak kızım ya.'' Gülümseyerek yolu gösterdim.

''buyurun efendim önden gidiniz.''

Prenses selamı verip önden giden Balın ile evden çıktık. Ben kapıyı kilitlerken Balın konuşmaya başladı.

''yeni birisi taşınıyor galiba kartonlar kalmış burada.''

Elimden kayan anahtar ile yanımdan bir gölgenin geçtiğini hissettim. Fakat kafamı çevirip bakmamıştım çünkü komşuluk ilişkileri pek de bana göre değildi.