AŞK YÜKLENİYOR

PAPATYA

uzun bir aradan sonra merhaba papatyalarım<3

uzun zamandır bölüm atmayınca özlemişim buraları neyse daha fazla uzatmadan bölüme geçelim

Afra'nın güncesinden;

12.03.2022

Zaman... Çabucak akan bir şey değil mi? Zor da olsa kolay da olsa zaman o kadar hızlı akıyor ki; yaşayıp yaşamadığımdan şüphe ederim. Zaten yaşayan bir ölü olduğum için bu çok da önemli değil. 

Küçükken çok isterdim kendime ait bir günlüğümün olmasını... Ama hiçbir zaman bu fırsatı bana tanımamışlardı. Şimdi ise buraya yazıyorum. burada kendi küçüklüğümle konuşup yaralarını sarmaya çalışacağım. Ya da o yaraları sarmaya çalıştığım halat ile intihar edeceğim. 

Öncelikle küçük Afra bu hayat çok pis bir yer.  Seni kandırdığım için özür dilerim. Hiçbir şey benim seni kandırdığım gibi olmadı. Hayat dallarını birer birer koparttılar. 

Sevdiğin saçların ve gülüşlerin hayatın verdiği cezalar tarafından susturuldu. Şuan gülmeye çekiniyor saçlarına dokunamıyorsun. O zaman da olduğu gibi her serinde ayna karşısına geçtiğinde ağzını kapatıp seni gülmeye zorlayan bir adamı görüyorsun. 

 Küçücük bir kızı çocuğu kendisine bakmaktan korkar oldu. Küçük kız çocuğu sana söz veremem sana yalan da söyleyemem ama hayatını elinden aldılar. 

Söz veremem ama düzelmeye bak olur mu küçük kız çocuğu? Her sana dönüp baktığımda biraz daha dağılmak yerine seninle toparlanmak istiyorum.

                                                                                                                                  -Afra Bediz

Bilgisayarı kapatıp masaya yaslandım. Gözyaşlarımla beraber akan yağmur damlaları camıma vururken çıkardıkları ahenkli ses belki de beni sakinleştiren tek şeydi. Yağmurlardan nefret ederdim. Hayatımın cadısı olan varlık yüzünden yağmurlu gecelerde dizlerimden akan kanlar akarken kaçtığım geceleri anımsatıyordu. Ama neyden kaçsam o kadar peşimden geliyordu.

Bende sonunda buna ayak uydurup yağmurlu gecelerde dışarı çıkmaya başladım. Bir şeyden kaçarsam daha çok peşimden gelirdi ama üstüne gidersem az da olsa kalbimdeki ağırlık kalkıyordu. 

Masadan kalkıp cama yürümeye başladım. Camın önüne geldiğimde şimşek çakmasıyla bembeyaz oldu her yer. Odamın kapısı ile Balın odama gelmişti. Yağmurun yağmasını severdi fakat şimşekten oldu olası çok korkmuştur. Yağmur yağan her gece yanıma gelir beraber yatardık. Kapıya doğru döndüğümde Balın kafasını odanın içine uzatmış uyuyor muyum diye bana bakıyordu.

''Bekleme kapıda hadi gel.''

Yatağıma yürüyüp uzandığımda Balın odanın kapısını kapatıp yanıma uzandı. Bana dönüp yüzümde kuruyan gözyaşlarıma baktı konuşacağı sıra elimi ağzının üstüne kapatıp konuşmasını engelledim. Engellemesem biliyordum beni uzun bir sorguya çekecekti. 

''saat çok geç oldu Balın, uyuman gerek yarın okula giderken ölü gibi olmak istemiyorsan uyuman gerek. Sorgulama ve beni dinle lütfen.'' 

Balın beni daha fazla zorlamayıp gülümsedi ve sıkıca sarıldı. Balın konuşmadığı zamanlarda hareketleriyle ya da bakışlarıyla yanımda olduğunu hissettirirdi bana her zaman. Şuan sarılmasının altyazısı ise 'ben hala senin yanındayım kardeşim' demekti.