Hidden Truth

Simula

Simula

"I'LL WAIT for you downstairs, Audree. You better hurry up." Malamig na sabi ni Atlas, my husband.

Isang tango lang ang sinagot ko sa kaniya. He's jaw tightened at lumabas ng kwarto namin. Sinundan ko siya ng tingin hangga't sa hindi ko na nakita ang kaniyang likod. Mariin akong napakagat sa ibabang labi ko at pilit na pinipigilan ang sarili ko sa pag-iyak.

Atlas and I have been married for almost two years. Ayos naman ang lahat nong una. We were happy together before pero sa isang iglap nagbago na ang lahat. He became cold to me. Madalas lang rin siya umuuwi ng bahay. Halos hindi ko na nga siya nakikita dito sa bahay dahil palagi itong maaga umaalis. Umaalis ito ng tulog na ako at umuuwi rin siya habang tulog na ako.

It feels like that he's trying to avoid me. Hindi ko gusto ang ganito. All I wanted was for us to be happy pero bakit niya ako pinapahirapan ng ganito? Why is he hurting me like this? Ano ba ang nagawa ko para gawin niya sa akin ito?

All I ever did was to love him.

Hanggang ngayon ay umaasa parin ako na mabalik ang dati namin pagsasama. Umaasa parin ako para sa aming dalawa. I will do anything and everything for this marriage to work. I can't afford to lose him. Siya nalang ang meron ako. I can't afford to lose him because I love him. I love my husband.

"Ma'am pinapababa na po kayo ni Sir." Nauutal na sabi ni Ana, ang kinuhang kasambahay ng mama ni Saint para sa amin.

Mabilis kong tinangoan si Ana. She gave me a smile before she turned her back at me at nagsimulang maglakad pabalik sa baba.

I let out a sigh at sinuot ang mamahalin hikaw na binili ni Matteo, ang nakakatanda kong kapatid- sa akin. Mapait akong napangiti ng maalala si Matteo. I miss him so much.

Napatingin ako sa maliit na litrato na side table. It was me and my husband. Masaya kaming dalawa sa litrato na 'to. Kuha ito nong pumunta kaming dalawa sa Cebu para mag bakasyon. I missed him. I missed the old Saint so much. I miss the old us.

Mahal ko ang asawa ko. Mahal na mahal. Pero dapat ko pa ba ipaglaban kung anong meron kami noon? Napapagod narin kasi akong umasa na magiging maayos pa kami. The last time he said that he love me was 9 months ago. After that palagi na niya akong iniiwasan. Palagi narin siyang galit sa akin kahit wala naman akong ginawang masama.

I never intended to suffer in my life, and I certainly never intended to injure anyone, but now I am aware that Atlas, my own husband is hurting my feelings and soul.

Kinuha ko ang litrato at pinasok sa drawer. Marahan na pinunasan ang luha na hindi ko namalayan na tumulo pala.

Napahawak ako sa tiyan ko at nagsimulang maghakbang palabas ng kwarto. I am five weeks pregnant. Kahapon ko pa nalaman na buntis ako. Si Atlas ang ama. He was drunk when something happened to us. Hindi niya naman ako pinilit kusa kong binigay ang sarili ko sa kaniya. I know it was wrong but I missed him so much.

Hindi pa alam ni Atlas na buntis ako. Wala pa akong plano na sabihin sa kaniya. I don't want to tell the news to him hangga't hindi pa namin naayos kung ano ang dapat namin ayosin. I also have no intention to hide my pregnancy from him. He would know it rin naman dahil lalaki at lalaki rin ang tiyan ko.

Ito ang rason kung bakit hanggang ngayon ay umaasa parin ako para sa amin dalawa ni Saint. I want to give my child a a perfect family that she/he deserves. Gusto ko lumaki ang anak namin na puno ng pagmamahal. Gusto ko ibigay sa anak namin ang mga bagay na hindi ko naranasan noon. I will shower my child with love.

"Mabuti at naisipan mo pang bumaba." Bungad sa akin ng asawa ko ng makababa ako.

"Sorry." Nauutal kong sabi.

I heard him hissed at kinuha ang susi ng sasakyan niya na nakapatong sa coffee table. He's wearing a black slacks with his favourite hermes belt. He's also wearing a long sleeve buttom down dress shirt na nakatiklop hanggang siko.

Hindi ko maiwasan ang hindi mapalunok dahil sa itsura niya. My husband is so handsome. Napakagwapo at napakakisig. I want to hug him and kiss him and tell him how much I love him. Pero paano ko gagawin iyon kung siya na mismo ang lumalayo sa akin?

"Let's go, Audree." Ma awtoridad nitong sabi sa akin at unang lumabas ng bahay.

"Coming." Mahina kong sabi at sumunod sa kaniya.

Today we are going to an auction. Hindi ko rin alam kung bakit niya ako sinama. Nagulat pa nga ako ng sinabi niya sa akin kahapon na isasama niya ako sa auction. I am not really fan of bidding something. Ang alam ko rin kasi kaya pupunta si Saint sa isang Auction because he wants to buy the Lambordi's mall that went bankrupt.

Tahimik akong nakaupo sa passenger seat. Walang isa sa amin ang naglakad luob na magsalita. Kahit music or radio pa man ay wala. Nakatingin lamang ako sa labas. I slightly opened the window at napapikit ng maramdaman ang malamig na hangin sa aking mukha.

I love the feeling of the fresh air on my face and the wind blowing through my hair. It feels like freedom for some reason.

Naalala ko pa dati na palagi kaming nag ro-road trip ni Atlas. Tandang tanda ko pa nong dinala niya ako sa isang pribadong isla na siya rin ang nag mamay-ari. We spent three days there. Just the two of us. Kung pwede ko lang sana ibalik ang oras. Ang dating kami.

"What are you thinking?"

Napakurap ako ng biglang magsalita si Atlas. I looked at him at saglit niya lang ako tinaponan ng tingin.

Mapait akong ngumiti "reminiscing our past." Maikli kong sabi at tumingin ulit sa labas ng bintana.

He's hurting me so bad. The man I love and the man who promised not to make me cry is hurting me so bad. He promised me before that he would never hurt me but I guess promises are really meant to be broken.

Hindi na nagsalita pa ulit si Atlas kaya ipininit ko nalang ang aking mga mata at hinayaan na kainin ako ng antok.

I am so tired.