' ကိုယ့်ကို အရမ်းမကြောက်ပါနဲ့ '
အိမ်ပြန်ရောက်မှ ထုတ်ကြည့်မိတဲ့ ကတ်ကလေးမှာပါတဲ့ စာလေးကိုဖတ်ကာ ဂျွန်မြောင် အပြုံးတစ်ခုကိုပါ တွဲမြင်သွားရသည် ။
" ခင်ဗျားက ဘာလဲ စီနီယာ ''
ဒီနေ့မနက်ခင်းမှာ ဒီနှစ်အတွက် ပထမဆုံးနှင်းကျတယ်...။
ဂျွန်မြောင်ပုံမှန်ထွက်နေကျအချိန်ထက် စောကာ အိမ်ကထွက်ခဲ့သည် ။
တဖွဲဖွဲကျနေသည့်နှင်းပွင့်ကလေးတွေက မနက်ခင်းအစောကြီးကလောက် မများတော့ပေမဲ့ ဂျွန်မြောင့်ဆံပင်တွေကိုတော့ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေစေပါပြီ ။
လက်ဖဝါးသေးသေးကိုဖြန့်ကာ နှင်းပွင့်ကလေးတွေကို ခံယူလိုက် လေဖြင့်မှုတ်ထုတ်လိုက်ဖြင့် သဘောကျစွာ ရယ်ပြုံးနေသော ဂျွန်မြောင်ကို ကြည့်ကာ တစ်စုံတစ်ယောက်ကပါ ပြုံးနေခဲ့သည် ။
" အေးနေတော့မှာပဲကွာ...''
ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်ရင်း အဖြူရောင်နှင်းလုံးကလေးနဲ့ ခပ်ခွာခွာအနေအထားကနေ ဆိုင်ကယ်ကိုဖြေးဖြေးချင်းမောင်းရင်းလိုက်လာရာကနေ အရှိန်တင်ကာ နှင်းလုံးလေးဘေး ထိုးရပ်လိုက်တော့ လန့်သွားလေရဲ့...။
" အမေ့!...စီနီယာ ရီရှင်း ''
" အေးနေတာကို ဆော့နေရလား ''
" ဟို...ကျွန်တော်က...''
" ထားတော့...ထားတော့..''
ထစ်ထစ်အအ ထွက်လာတော့မည့် စကားသံတွေကို ကြိုမြင်နေမိတော့ လက်ကိုကာပြလိုက်ရတော့သည် ။
" ဂျွန်မြောင်...''
" ဟုတ်ကဲ့...''
" ကိုယ် ပြောထားတာမေ့နေတာလား ''
" ဗျာ..ဘာ..ဘာကို...''
" ကိုယ့်ကို အရမ်းမကြောက်ဖို့ပြောထားတယ်လေ....ကဲ ပြောပါဦး ဘာလို့ကိုယ့်ကို အဲ့လောက်ကြောက်နေရတာလဲ...''
" ဟို...ဂျွန်..ဂျွန်က..''
ရီရှင်းခေါင်းသာ ခါမိတော့သည် ။
" ဂင်ဂျွန်မြောင် ကိုယ်မင်းကို ပြောစရာရှိတယ် သေချာနားထောင်ပေး ''
