DAĞLA ACILARI

2. BIRAK YANSIN

Merve Özbey - Yaramızda Kalsın

Melek Mosso - Hayatım Kaymış

İçimden ona kadar saymak geliyor. Sanki ona kadar saysam geçecek. Sanki ona kadar saysam bu göğsümü yırtan karanlık kaybolacak.

Şimdi yapabilsem anneme doğru koşmak isterdim.

"Anne, ben düzelecek miyim?" diye sorardım ona. Gözlerim artık ağzına kadar dolsun istemiyorum.

Biri her nasılsın diye sorduğunda gözlerime yaşlar batıyor ama gülümsüyorum ve diyorum ki "İyiyim." inanıyorlar.

İyiyim. İyiyim. Söz niyettir derdi Atiye. Bende iyiyim diyorum iyi olmak istiyorum. Kötüyüm dersem daha kötü olacak diye korkuyorum.

Anneme çok kızgınım. Babamı söylemek bile istemiyorum. Annemin gözünün içine bakıyorum hep ona bakarken gözlerim yaşlarla dolu ama anlamıyor. Annem benim yüzüme hiç bakmıyor.

Anne, bir kere sarılsan geçecek. Biraz sevsen belki ben böyle onun bunun sevgisine muhtaç gezmeyeceğim. Bana ilgi gösteren belki kimseden ilgi beklemeyeceğim, erkeklerden etkileniyorum ben böyle olmak istemiyorum anne. Ben, ben nefes alamıyorum ya. Beni duyuyor musun?

Sana sesleniyorum çünkü babam benimle konuşmuyor anne. Sen belki görürsün. Sen istersen görürsün. İstemedin. Önemli değil. Gerçekten sen üzülme, önemli değil.

Hani çocukken sen her babamla kavga ettiğinde ben Tanrı'ma dua ederdim siz kavga etmeyin diye. "Allah'ım beni sevmeseler de olur onlar kavga etmesin." diye yalvarırdım anne.

Duam kabul olmuş. Siz artık kavga etmiyorsunuz ama beni de sevmiyorsunuz. Tanrım böyle olacağını bilmiyordum. Sevgisizlik hissi en derin denizden bile daha deniz, boğuldukça boğuluyorum.

Anne, bugün aynam bana istersem bana kıyafet alıp göndereceğini söyledi. Ağlamak istedim. Çünkü kimse bana böyle bir şey söylememişti daha önce. Kimse bana hediye almadı anne. Derler ki: küçücük şeylerle mutlu olanlardan küçücük şeyler esirgenir. Benim hediyelerim yok.

Benim kimsem yok gibi. Hani insanların yakınları olur mesela başı sıkıştığında gidebileceği benim hiç kimsem yok.

Benim çocukluğumda atlatamadığım şeyler var ama bu aralar çocuk olmak istiyorum. Büyümek çok kötüymüş, büyümek berbat bir şeymiş. Ben çocukken biraz daha az hüzünlüydüm. Çocukken geçerdi, şimdi sinip kalıyor lekesi geçmiyor.

Rol yapmaktan çok yoruldum. Dinlenecek vaktim yok dostum. Bu satırları neden yazıyorum bilmiyorum. Bilmiyorum. Ben genelde hiçbir şey bilmem.

Kan bağından olanlar bazen sevgi vermeyi bilmiyorlar ya da bize hep tatsız şeyler denk geliyor Sırdaş.

Sevilmeyi hayal ediyorum. Biri tarafından kaybetmekten korkarcasına sevilmeyi. Merak edilmeyi hayal ediyorum. Biri tarafından "Eve vardın mı?" "Öğünlerini atlamadın değil mi?" bu soruları- söylemediğim daha birçok soruyu- duymak isterdim. Özlenmeyi hayal ediyorum. Biri tarafından ben onunla aynı metrekareler içinde yer almadığımda özlenmeyi isterdim. Benimle ilgilenilmesini isterdim. Biri tarafından benim her halimle ilgilenilmesini isterdim. Onunla yeri gelince bir çocuk kadar yaramaz ama yeri gelince de gayet olgun tavırlar takınmayı isterdim. Çok sevmek isterdim ve karşılıksız bir şekilde biri tarafından çok sevilmek.

Buraya yazarsam belki sende benim için bir dilek dilersin. Belki yanlış doğduğuma inandığım halde hayalimde ki kişi beni bulur. Sırdaş, bana bir dileğini söyler misin?

Böyle düşününce çok ırak geliyor. Çok ırak bir gelecek...

Sırdaş... uyursam geçmez değil mi? Ben çok denedim ama olmadı. Belki bundan uyumayı hiç sevmeyişlerim. Ben sevmediğim her şeye muhtaç oluyorum.