Aynı kader?
Aynı korku mu?
Yoksa karanlık mı?
Belki de beni o an tanımayacak olsa bile gözlerini anlık bana çevirdiğinde, artık onlardan uzak tarafa doğru ilerliyordum.
Ellerime baktım. Çürük izleri ve kelepçeli,
Ellerine baktım kan ve kelepçe.
Tek...
Hayatımın dönüm noktası olan bir kurgu ve beni nasıl kendi içimde yükselttiğini birer birer kendi gözümle şahit olarak izledim/izliyorum. Çok farklı bir süre gelen işleyişi olacağına o kadar eminim ki sahneler de hep şok etkisi yaraticağıma hiç bu kadar emin olmamıştım. Çok uğraştım kurgu üzerine çok düşündüm ve payıma düşen araştırmalar yapmam gerekiyordu gece gündüz kan toplamış gözlerimle okudum yazdım. Sizleri yanlış bildirmemek adına yine de yanlışlarım çıkmış olabilir o da sizlere emanet. Başlarda her kitap gibi bir anda olay örgüsünü anlayamazsınız kurgu da gizem ve gerilim oldukça fazla. Bura da her bir bölümünde yavaş yavaş açıklık vereceğime her bölüm de pat diye vereceğim. Çok konuştuğumu gördüm ve susma hakkımı bölüm sonuna bırakarak sizlere keyifli okumalar diliyorum.🌸
Burada olanlar kendini 🔗 (kelepçe) emojisi koyarak belli etsin bakalım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1: BÖLÜM
"KARANLIĞIN KAHRAMAN'I"
OZAN MANAS – KAÇ KERE ÖLDÜM BEN
O kadar kendim için yoktum ki, hep başkaları için vardım. Kendimi göremesem de insanlar hep beni dürbün gözleriyle izler, doğrularım yerine hep yanlışlarımdan bahsederlerdi.
Öyle de oldu. Yanlış hatalar, gerçeklerin altında asıl doğruları gizlerdi.
10 YIL ÖNCE
11.02.2012
FERYAL LEMANAZENİN
Her insan bir kez olsa bile ölmeyi yeğlemek ister. Ben istedim ama yaptığım suçtan kaçmak için değil, ailemden uzak kalmayı başaramayıp yaşayamayacağımı düşündüğümdendi.
"Benim kızım hiçbir şey yapmadı." Diye seslendi annem. Yaptım annem kızın yapmak zorunda kaldı ama yapmadı diyemedim tüm uzuvlarım donmuş gibiydi. "Benim kızım hiçbir şey yapmadı onu almayın beni alın. O daha benim bebeğim." Gözyaşları boncuk gibi yanaklarından akarken dayanamadım gözlerimi sessizliğiyle beraber yıkımını yaşayan babama çevrildi. Her insanın korkuları vardı ve her ne kadar kaçmayı denese de sanki yeminliymiş gibi korkuları her zaman açığa çıkardı. Neyden kaçsak hemen dibimizde biterdi öyle değil mi? Benim korktuğum başıma gelmişti.
Ailemi kaybetme hissi ve onlardan uzak kalmak. Sanırım hayatımda sarsılacağım en büyük darbeden bir taneden birisiydi.
"Baba." Diye fısıldadım bana bakması için bakmadı, bakamadı sanki güzel gözlerini bana çevirirse kaç yıllık adam karşımda ağlayacak gibiydi. Ağlamasını istemedim ama bana bakmasını gözlerinde ki güveni ve en çok da içimde yaşadığım korkuyu azaltmasını istedim.
Tüm babalar kızlarının kahramanı olmazdı. Aralarında nadir parçalardan bulanan kahramanlardan bir tanesi de kurtarıcım benim babamdı. Kendimi o kadar sıkıyorum ki bağırmamak çığlık atmamak için annemi daha çok ağlatmamak adına susuyordum. İçim içime sığmıyordu bedenimde ve ruhumda acıyı, korkuyu, çaresizliği aynı anda yaşıyordum.
