Aynı kader?
Aynı korku mu?
Yoksa karanlık mı?
Belki de beni o an tanımayacak olsa bile gözlerini anlık bana çevirdiğinde, artık onlardan uzak tarafa doğru ilerliyordum.
Ellerime baktım. Çürük izleri ve kelepçeli,
Ellerine baktım kan ve kelepçe.
Tek...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.BÖLÜM
"ANIMSAMA"
SEZEN AKSU - TÜKENECEĞİZ CEYLAN ERTEM - ÇARESİZ
ZİNDAN'DA İLK GÜN \ 2012
FERYAL
Bitmiş miydi? Hayır, sadece yeni başlıyordu. En azından ben öyle biliyordum. Ellerimdeki kelepçeleri çözdüklerinde moraran bileklerimi ovuşturmaya çalıştım. Tekrar beni sürüklerken başım eğik ellerim de ki çürükleri izliyordum. Adım atmayı son verdiklerinde, nerede tutulacağımı hatta ömrümün çiğneneceği yere geldiğimizi anlamıştım. Burası karanlık sayılmazdı ama aydınlıkta değildi. Olduğum yer de gaz lambaları ve mumlar vardı onlar bir an sönse ne yapacağımın hakkında bir fikrim bile yoktu.
Parmaklıkların ardından içeriye girdiğimde, kilit sesi kalacağım kutu gibi yer de yankı yapmıştı. Etrafı incelemek istemesem de bunu yaptım. İki tarafı da duvarla örülü, küçük denebilecek kadar camdan içeriye sızan gündüz ışığı, yatak ve yanında pis denecek kadar klozet vardı. Öğürerek kusmak yerine sadece duvara sürtünerek yere oturdum ve gözyaşlarımın izinsizce dökülmesine izin verdim. Bunları hak etmemiştim. Hiçbir kadın da hak etmezdi.
Demir parmaklıkları izlerken bacaklarımı kendime doğru çekip kendi kabuğuma sığındım. Ağlayışlarım dinmedi aksine artmıştı ama bundan rahatsız olan bağıran biri de olmadığı için şimdilik yoktu. Korkuyordum. Nasıl yapacaktım ki nasıl burada yaşayacaktım. Burada geçireceğim on sekizimi sonrasında ki yıllarla beraber alınan yaşlarımı, nasıl geri getirebilecektim. Hedeflerim vardı oysa ki. Üniversiteyi kazanıp babamın tek gurur kaynağı olan ben onu mutlu edecektim. Ama ben ne yaptım onu üzdüm ve hiçbir zaman unutamayacağım bir anıyı aklımda bırakarak onu ağlattım. Peki annem onların gurur kaynağı iken şimdi ne hallere düşürmüştüm. Ama ben istemedim yemin ederim istememiştim. Belki de o işe girmeseydim o şerefsizle karşılaşmayacaktım. Onu öldürmek istemesem de ölümüne sebep olmayacaktım.
Ama o tip ruhunu kaybetmiş insanlar yüzünden hayatta yapmak istediklerimizi yapamayacak mıydık? Hep bir adımını düşünecekken, artık geri de olanları düşünmemize sebebiyet verdiler. Ben hayallerimi, isteklerimi bu dünya da gerçekleştiremeyeceksem niye yaşıyordum ki. Sırf o ruhu ve karakteri iğrenç olan insanlardan sebep geri mi kalacaktım. Reva mıydı? Bize. Bizlere.
Gözyaşlarım dinmemişti ve aklımda düşündükçe çıldırtan sahneler geldikçe daha çok ağlamama sebep oluyordu. Sessiz iç çekişlere dönüşen ağlayışlarımla beraber birden ortama yayılan sesle nefesimle beraber kesilmişti.
"Gözyaşların hiç bitmiyor mu?" Dedi kalın sesin sahibi. Durdum ve sesin ne taraftan geldiğini bakmaya çalıştım. Ağlamasam bile gözyaşlarım devamlı olarak akıyordu. Burnumu sessizce çekmeye çalıştım.
