Kendimi bildim bileli böyleyim. Ezik ve sıradan. Hayatım daha ne kadar berbat olabilir ki. Okuldada sevilmeyen biriyim zaten eğer bi şansım olsaydı bu şehirden gitmeyi dilerdim. Yani kim birini pardon kimler birini dış görünüşü için dışlarlar. Malesef benim okulumdakiler böyle. Yani illede popüler mi olmam lazım. Bu çok saçma bu şehirde doğru düzgün insan kalmamış. Neyseki okullar kapanıcak bir hafta sonra. Kurtulucam kısa süreliğine de olsa.
Herneyse adım Öykü Öztürk. Keşke adım kadar bende güzel olabilseydim. Ne yazıkki değilim yani insanın annesinin güzel babasının ise yakışıklı olması kendini bu durumda üvey evlat gibi hissetmesini sağlıyor. 17 yaşındayım ve boyum da 1.70 falandır. Ama boy ve yaşın güzelliğe etkisi yok. Çünkü boyumun uzun olmasına rağmen kiloluyum nasıl yemek yediğimi söylememe gerek yok heralde. Sarışınım ama bunu kullanamayan biri olarak tarihede geçebilirim.Gözlerim de mavi zaten tek avantajım ama dediğim gibi hiç bir faydası yok. Sivilceli bir suratım da var ve bahsedemiyorum bile çünkü aynaya ayda bir bakarım bunu görmek istemiorum. Dişlerim de sorun ve başım anlıyacağınız çok büyük sıkıntıda bu zamana kadar hep kaçtım nereye kadar sürecek bilmiyorum hadi hayırlısı.
Arkadaşlar ilk hikayem yeni başlıyorum. İnşallah beğenirsiniz. Hepinizi seviyorum bundan sonraki bölümler uzun olacak.
Görüşürüz :)
