The Camera || Taekook ( Completed )

1st Report 📝

Jungkook's pov

"මිස්ටර් ජොන් ජන්කුක්, ඊලගට තියෙන්නේ ඔයාගෙ වැඩසටහන". ඩිරෙක්ටර් ඇවිත් එහෙම කියද්දී මගේ හදවත ගැහෙන වේගේ තවත් වැඩි වෙන්න ගත්තා. මට ඉදගෙන හිටිය තැනින් නැගිටින්න බැරි තරමට මගේ කකුල් දෙක වෙව්ලන්න ගත්තා. ඔව්...මං ඉන්නේ ගොඩක් කලබල වෙලා. ගොඩාක්....

මොකද කියනව නම් අද තමයි මං සෙල්ෆ් ඩිරෙක්ට් කරපු පලවෙනි වැඩසටහන විකාශනය කරන දවස. මම ඇදන් හිටපු කෝට් එක ගලවලා මගෙ කැබින් එකේ පුටුව උඩින් තියලා කමිසෙ අතත් වැලමිට ගාවට එනකන් නවාගත්තා. හැබැයි එහෙම කලේ ආඩම්බරකාර පෙනුමක් ගන්න නම් නෙවේ. මෙච්චර A/C රූම් එකක් ඇතුලේ ඉද්දිත් මට දාඩිය දාන්න ගත්ත නිසායි එහෙම කලේ.

ලොකු හුස්මක් ඉහලට අරන් පිට කරපු මම දකුණු කකුල පෙරට තියලා ම කැබින් එකෙන් එලියට ආවා. මං යද්දිත් ගොඩක් කට්ටිය ඔෆිස් එකේ තිබුණ විශාල තිරය ලගට එකතු වෙලා හිටියා. මං අතේ බැදලා තිබුණ ඔරලෝසුවෙන් වෙලාව බැලුවා. දෙවියනේ...වෙලාව හවස 5.55 යි. තව හරියට ම විනාඩි පහයි.

'අපරාදෙ, මෙතනට එන්න කලින් මට බාතෲම් ගිහින් එන්නයි තිබුණේ '. මගෙ හිතේ තිබුණ නොසන්සුන් බව නිසා මට ම හිතින් බැනගත්ත මං ආයෙත් ඉස්සරහට යන්න පටන් ගත්තා. මං එතනට එනවා කියලා දැක්ක ගමන් එතන හිටිය හැමෝම අයින් වෙලා මට ඉඩ දුන්නා.

'ඇයි මේ හැමෝම මට අද මෙච්චර සැලකිලි දක්වන්නේ. වෙනදට නිකන් ම ජන්කුකා කියලා කතාකරන ඩිරෙක්ටර් අද මට කතා කලේ මිස්ටර් ජොන් ජන්කුක් කියලා. වෙනදට මාව කොතන දැක්කත් පිට මැද්දට හෙන ගහනව වගේ පාරක් ගහලා කතාකරන ඔෆිස් එකේ මිනිස්සු අද මාව දැක්ක ගමන් ඈත් වෙලා මට යන්න ඉඩත් හදලා දෙනවා. සමහර විට අද මං වෙනදටත් වඩා හැන්ඩ්සම් ඇති. ඔව් ඔව්.. ඒක තමයි මෙයාල අද මට මෙහෙම සලකන්නේ. ඔම්මා කිව්ව වගේ හැමදාම එකම ශර්ට් එක අදින්නේ නැතුව පිලිවෙලට වැඩට එන්න ඕනා. එතකොට හැමදාම මෙහෙම සැලකිලි ලැබෙයි.

ඒත් පොඩ්ඩක් ඉන්න...ඇයි මං මේ මෝඩයෙක් වගේ හිතන්නේ. මෙයාල මට සලකන්නේ මගේ ප්‍රෝග්‍රෑම් එක නිසානෙ. නැතුව මං හැන්ඩ්සම් නිසා නෙවේ. අනේ දෙයියනේ හොද වෙලාවට මං හිතන දේවල් අනිත් අයට ඇහෙන්නේ නැත්තේ. වස ලැජ්ජාවයි එහෙම උනා නම්. ඒත් එතකොට මං ඇත්තට ම හැන්ඩ්සම් නැද්ද.'

"ජන්කුක් ආ යූ රෙඩී?". මං හිටපු සිහින ලෝකෙන් මිදුනේ අපේ නිව්ස් චැනල් එකේ මේන් ඩිරෙක්ටර් මැඩම්ගේ කටහඩ ඇහුන නිසා.

"යස් මැඩම්"

"ගුඩ්"

මගෙ තියෙන නොසන්සුන්කම නිසා ම මං ආයෙත් වෙලාව බැලුවා. හරියට ම 6.00 යි. ඒ කියන්නෙ මං විනාඩි පහක් ම එක එක විකාර හිත හිත ඉදලා තියෙන්නේ.

මං එකපාරට කලබල උනේ හැමෝම කෑගහන්න ගත්ත නිසා. මගෙ වටේ ඉන්න හැමෝම අත්පුඩි ගගහ උඩ පනින්න ගත්තා. එකපාරට ම මං බැලුවෙ තිරය දිහා. මෙන්න මගේ ප්‍රෝග්‍රෑම් එක පටන් ගන්නයි යන්නේ. බය, සතුට, කුතුහලය, ලැජ්ජාව එකී මෙකී නොකී ඔක්කොම හැගීම් මට එකපාර දැනෙන්න ගත්තා.

මං මේ ප්‍රොජෙක්ට් එක කලේ කොරියාවෙ තියෙන ඓතිහාසික ස්ථාන ගැන. ඒකෙදි මට මගේ ජීවිතේ ගැනවත් හිතන්නෙ නැතුව ගොඩක් අවදානම් තැන්වලට යන්නත් සිද්ද උනා. මං දවස් ගානක් කරපු ඒ කැපකිරීම් හැම එකක් ම මට මතක් වෙන්න ගත්තා. වැඩසටහන ඉවර වෙනවත් එක්කම හැමෝම කෑගහලා මට සුබ පතන්න ගත්තා. මගේ ඇස් අගට ආව කදුල හිමීට පිහාගන්න ගමන් මං බැලුවේ ඩිරෙක්ටර් මැඩම් දිහා. එයා හරි ලස්සන හිනාවකින් මට සංග්‍රහ කලා. එයාගෙන් ඒ වගේ ප්‍රතිචාරයක් ගන්න එක ලේසි වැඩක් නෙවේ.

'ඒ කියන්නේ මං සාර්ථකයි. එහෙම නේද'
මං මගෙන් ම ප්‍රශ්න කරගත්තා. හැම කෙනෙක් ම ඇවිත් මට සුබ පැතුවා. මාව වැලදගෙන මාත් එක්ක හිනා උනා. රිපෝටර් කෙනෙක් විදිහට මේ තමයි මං බලාපොරොත්තු උන දේ. මේක තමයි මගෙ සතුට.

"ජන්කුකා, දන්නවද අද දවසෙ වැඩිම රේටින්ග්ස් තියෙන්නේ ඔයාගෙ ප්‍රෝග්‍රෑම් එකට. කන්ග්‍රැට්ස් කොල්ලෝ.." එහෙම කියන ගමන් ඩිරෙක්ටර් මගේ පිටට තට්ටුවක් දැම්මා. මං පොඩි හිනාවක් දාල ආයෙත් මගෙ කැබින් එක දිහාට ඇවිදන් යන්න ගත්තා.

'ටිකකට කලින් මිස්ටර් ජොන් ජන්කුක්. දැන් ආයෙත් ජන්කුකා. ජීවිතෙත් හරි ම පුදුමයි'

කැබින් එකට ආව මං කෙලින්ම ගියේ මගේ මේසෙ ගාවට. ඒක උඩ තිබුණ දේ...ඔව්...ඒ මගෙ පලවෙනි ආදරේ...මගෙ කැමරාව..

"ඔයා නැත්තන් මට මෙච්චර දෙයක් කරන්න වෙන්නේ නෑ. මයි ලව්"

එහෙම කියන ගමන් මං මගේ කැමරාව දිහා බලලා හිනා උනා...

****************************

පලවෙනි චැප්ටර් එක ඉවරයි. මේක ගැන මොකද හිතෙන්නේ කියලා කියාගෙන යන්න. ඔයාලගෙ කමෙන්ට්ස් නැතුව නම් මට මේක දිගට ම ලියන්න හිතෙන එකක් නෑ. ඒ නිසා එක වචනයක් හරි කියන් යන්න.

So let's meet with 2nd chapter..
Hope you enjoyed this...
Thank you for reading...
Comment & vote...

Love you all.. stay safe.. bye

To be continued...💌