Thinking about you.

5 jaar later

Je liep naar het raam en zag daar meerdere mensen terugkomen. 'Ze komen terug!' hoorde je veel mensen roepen. Je had geen zin om hier niets te zitten doen. Wat was er aan de hand? Na wat wel uren leken kwam er eindelijk iemand thuis. 'Pap?' gokte je. 'Y/n?' riep een vrouwenstem terug. Het was Wanda. 'Y/n je bent hier!' riep ze. Bucky was ook meegekomen. 'Wat is er gebeurd? Waar is iedereen? Waarom verdween ik?' vroeg je aan Wanda. 'We hebben hetzelfde meegemaakt. We zijn ook verdwenen.' zei Bucky. 'Ja maar wat is er gebeurd?' 'Thanos had alle stenen, hij liet de helft van de bevolking verdwijnen.' vervolgde hij. 'Waarom zijn we dan terug?' 'Lieverd, je vader heeft zich opgeofferd.' zei Wanda. 'Is hij gestorven?' vroeg je geschokt. Ze knikte. Je stortte in elkaar. 'Hoelang waren we weg?' vroeg je snikkend. 'Vijf jaar.' zei Bucky. 'Is er nog iemand, je weet wel.' vroeg je, bang voor de waarheid. Wanda knikte met tranen in haar ogen. 'Steve, Nat en Vision.' Ze barstte in tranen uit. Nee toch niet Nat. En Vision betekende zoveel voor Wanda. En Steve, captain America. Het kon toch niet waar zijn. En Loki. 'Morgen is er een begrafenis.' zei Bucky. Tussen het snikken door probeerde Wanda nog iets te zeggen. 'Ik moest nog van je vader zeggen dat hij trots op je is.' 

Tijdens de begrafenis was je een beetje afwezig. Toen je Peter zag op de begrafenis liep je naar hem toe en gaf hem een knuffel. 'Ik vind het zo erg voor je.' zei hij triest. 'Niet praten, gewoon knuffelen.' beval je. Hij moest grinniken. 'Y/n ik heb je gemist.' zei hij. 'Ik jou ook Pete.' Je kon de begrafenis niet meer aan en moest er even aan ontsnappen. Je liep naar huis. Die stomme hakken die je moest aandoen hielden je op. Je schopte ze op straat en liep op blote voeten naar huis. Toen je thuis was ging je naar je kamer. Daar zat iemand op je bed. 'Hey y/n.' zei hij. 'Loki? Hoe?' stamelde je. 'Rustig y/n.' zei hij kalmerend. 'Sorry maar ik heb je zien sterven voor mijn ogen. Ben ik gek geworden?' vroeg je verward. 'Je bent niet gek geworden y/n. Zie, ik sterf nu eenmaal niet. Dat is wat ik doe, je zou dat nu toch wel al moeten weten.' 'Waarom kwam je dan nu pas?' vroeg je nog steeds in de war. 'Omdat ik je iets wil vragen. En je moest daar oud genoeg voor zijn. 'Ik ben nog steeds zestien.' zei je. 'Technisch ben je 21, je zat vijf jaar in de blip.' zei hij wijs. 'Wat wou je vragen?' vroeg je nieuwsgierig. Hij ging op één knie zitten en haalde een zwart fluwelen doosje uit zijn jaszak. 'Y/n, wil je met me trouwen?' vroeg hij hoopvol. 'Ja, natuurlijk!' schreeuwde je luid. Hij moest lachen om je enthousiasme. Hij deed de ring om je vinger, het paste perfect. Hij was zilver met in het midden een prachtige smaragd. Je kuste hem en hij kuste terug. 

Zo zie je maar happy-sad-endings zijn de beste.  <3