"Evet. Atakan ailesinin de dediği gibi çocuklar karışmış. Batı Atabeyli'den alınan kan 99,9 Kara Kaya ile uyuşmaktadır. Güney Kaya'dan alınan kan Tuğrul Atakan ile 99,9 uyuşmaktadır..."dedi doktor? Bu nasıl oluyor gerçekten anlamıyorum? Nasıl bu kadar dikkatsiz olabilirler?
"Hastanemizin yaptığı hata için sizlerden özür dilerim. Hemşiremiz vefat ettiği için dava açamıyoruz. Şuanlık en iyisi herkesin kendi çocuğunu alması."
Üvey aileme baktığımda çocukla gayet iyi anlaşmışlardı. Kara Kaya yıllardır büyüttüğü oğluna,bana bir kez bile böyle içten sarılmamıştı. Ne saçmalıyordum ki ben? O bana hiç sarılmadı yalnız büyüdüm onun yüzünden!
Kayra'dan başka arkadaşım yoktu benim.
Başım acayip ağrıyordu. Gerçek aileme baktığımda bana sinir ve nefret ile bakıyorlardı. Sonra benim yanıma geldiler. Boğazımın kaşınmasıyla öksürmeye başladım. Birkaç gündür hep böyle oluyordu!
Üstünde beyaz doktor önlüğü olan genç adam elindeki şişeyi bana uzattı. Nerden çıkardıki şimdi bunu. Yoksa... Götünden mi?
Uf. Fazla saçmalamaya başladım ne zaman gerilsem böyle oluyordu. Odaya göz gezdirdiğimde onların gittiklerini gördüm. Sudan son yudumumu alarak geri uzattım.
"İyi misin? Muayene edebilirim istersen?"dedi genç adam sesinde bıkmışlık vardı. İstemiyorlardı işte beni!
"Gerek yok,teşekkürler."
"Gidelim."dedi adam net sesiyle.
Onlarla gitmek zorundaydım. Daha 14 yaşındaki ergen velettim ben.
Ama içimdeki acılarla baş etmeye çalışan koca adamı kimse görmüyordu?:)
Derin bir nefes alarak başımı onaylarcasına salladım.
"Anne bir dakika çıkabilirmisiniz?" Dedi doktor olan genç adam. Demek ki abimdi.
"Tamam oğlum." Dedi nazik duygulu sesiyle olgun bir kadın.
Onlar çıkarken beni kolumdan tutup sedyeye doğru ilerletti.
"Otur ve bekle." Ben sedyeye çıkmaya çalışırken sedyenin diğer yanında olan adamı yeni fark etmiştim. Koltuk altlarımda tutup oturtmuştu beni sedyeye.
Ben kısa değilim o çok uzun!! Tamam. Kabul. Ediyorum. Ben. Kısayım.
"Aç ağzını. Boğazların biraz şişmiş. Başka bir yerinde ağrı var mı?"
"Yok teşekkür ederim. Gerek yoktu."çünkü gerçekten gerek yoktu. Vücudum hassas olduğu için sürekli hastalanırdım.
"Abi yazdığım ilaçları sen alabilirmisin?"bu adamda abimdi demek ki. Evde bu kadar erkek olması beni korkutuyordu.
"Alırım,dışarıda işim vardı zaten."dedi soğuk ve sert sesiyle korkmadım desem yalan olur.
"Gel,biz çıkalım annemler bekliyor."
"Tamam."
O önden bende arkasında ilerliyordum. Kapıda bizi bekliyordular.
"Ne oldu oğlum?"dedi sanırım babam olan Tuğrul Bey.
"Boğazları şişmiş. Birkaç ilaç yazdım. Abim alacak." Dedi ve gülümsedi.
"Gerek yok bu gereksiz için yorulmaya."dedi Tuğrul bey. Haklıydı aslında neden iyi olmamı istiyorlardı ki.
"Baba yapma lütfen." Dedi bıkkınlıkla doktor olan abim.
"Kes sesini Çınar."diyerek tısladı.
