Όταν ανοίγουν τα μάτια μου, το μόνο που βλέπω είναι σκοτάδι.
Για λίγες στιγμές νιώθω ζαλισμένη, αδύναμη και ληθαργική, αλλά καθώς συνειδητοποιώ το κρύο στο δωμάτιο και τη μουχλιασμένη δυσοσμία που το διαπερνά, οι αναμνήσεις μαζεύονται στο κεφάλι μου.
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα έρχονται πυκνά και γρήγορα και μοιάζουν με φρικτό βασανιστήριο. Σαν μια ατελείωτη σειρά από σκληρές και ανελέητες εικόνες.
Αναπόφευκτα, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τον Άαρον, την Ντέμπορα, την Ντόνα, τον Νικ, τον Ραφαήλ και τους αγγέλους που μου έστησαν ενέδρα στο διαμέρισμα της θείας μου. Και τον Ντανιάλ. Βρίσκω τον εαυτό μου να αναπαράγει τα γεγονότα ξανά και ξανά για να προσπαθήσω να τους δώσω λίγο μεγαλύτερη μορφή στο μυαλό μου.
Η αναπνοή μου κόβεται, η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και το στήθος μου σφίγγεται καθώς η εικόνα του κτιρίου που καταρρέει εισβάλλει στο κεφάλι μου. Πυκνά δάκρυα μαζεύονται στα μάτια μου και ο τρόμος εγκαθίσταται στο στομάχι μου καθώς τα πρόσωπα της Ντόνα και του Άαρον εμφανίζονται στη μνήμη μου.
«Όχι», η φωνή μου ακούγεται βραχνή και φθαρμένη. «Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι...»
Η Ντόνα ήταν εκεί μέσα. Το ίδιο και ο Άαρον. Αμφιβάλλω πολύ αν οι άγγελοι έκαναν κάτι για να τους βγάλουν από εκεί. Αμφιβάλλω πολύ αν οι άγγελοι μπήκαν στον κόπο να τους σώσουν.
Κουνάω το κεφάλι μου, καθώς σηκώνομαι και πιάνω τις τούφες των μαλλιών μου για να τις τραβήξω σε μια χειρονομία ανήσυχη... ταραγμένη.
Μια αγωνιώδης, απελπισμένη κραυγή ακούγεται εκείνη τη στιγμή και ένας πνιχτός ήχος μου ξεφεύγει καθώς προσπαθώ να καταπνίξω τους λυγμούς που έχουν αρχίσει να συσσωρεύονται στο λαιμό μου.
Ο θυμός - ωμός, σκληρός και εκτυφλωτικός - με κυριεύει εκείνη τη στιγμή και ουρλιάζω στο τίποτα. Φωνάζω στον Ραφαήλ και τους αγγέλους του- στον Ντανιάλ και τις υποσχέσεις του- στον Νικ και τα ψέματά του... Ουρλιάζω στην ηλίθια μοίρα που επέτρεψε στη ζωή μου να μετατραπεί σε αυτό. Που μου πήραν την οικογένειά μου και με άφησαν εδώ, κατεστραμμένη από όντα που δεν γνωρίζουν συμπόνια.
Το θάρρος είναι τόσο μεγάλο εκείνη τη στιγμή που ψάχνω το δωμάτιο μέχρι να καταφέρω να βρω, μέσα στους τσιμεντένιους τοίχους, τη μεταλλική πόρτα που με κρατάει κλειδωμένη μέσα. Τότε αρχίζω να την χτυπάω. Ελπίζω να με ακούσουν. Ελπίζω οι άγγελοι να μπορούν να ακούσουν τον τρόπο που τους καταριέμαι και να τους δώσω να καταλάβουν ότι είναι τα χειρότερα αποβράσματα της ύπαρξης.
