Πέφτω. Το όραμά μου είναι ένα καλειδοσκόπιο σκοτεινών χρωμάτων, κομμένων εικόνων και ανούσιων συναισθημάτων: μια σειρά από υπόκωφους ήχους, κραυγές, σπασμωδικές κινήσεις και απαλά, γλυκά αγγίγματα.
Χορεύω στο κενό της ασυνειδησίας. Μετακινούμαι μπρος-πίσω ανάμεσα σε ασύνδετες και αταξινόμητες εικόνες, μέχρι που η καταπίεση που περιβάλλει το σώμα μου είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να συγκεντρωθώ σε αυτήν και στον τρόπο που με κυριαρχεί και με λυγίζει στη θέλησή της.
Κάποιος φωνάζει το όνομά μου. Κάποιος ψιθυρίζει καταπραϋντικά λόγια στο αυτί μου και νιώθω ένα άλλο είδος καταπίεσης. Μια πιο ζεστή. Πιο ήπια. Πιο γλυκά...
Δεν μπορώ να σταματήσω να τρέμω, δεν μπορώ να σταματήσω να τρέμω βίαια καθώς ο κόσμος έρχεται και φεύγει. Έχω μια φευγαλέα ματιά σε ένα οικείο πρόσωπο που φέρνει κύματα ηρεμίας στον οργανισμό μου, αλλά δεν μπορώ να του δώσω όνομα. Δεν μπορώ να συνδέσω τις τελείες στο μυαλό μου για να καταλάβω ποιο είναι αυτό το άτομο που με κρατάει σφιχτά.
Το στόμα μου μουρμουρίζει κάτι ασυνάρτητο και προσπαθώ να πιάσω το πρόσωπο του ανθρώπου που με κρατάει. Ωστόσο, δεν καταφέρνω να τον αγγίξω. Μπορώ μόνο να νοσταλγώ την αίσθηση του δέρματός του ανάμεσα στα δάχτυλά μου, γιατί δεν είμαι αρκετά δυνατή για να σηκώσω τα χέρια μου. Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να αγωνίζομαι...
~°~
«Δεν λειτουργεί», ο βαθύς, βραχνός ήχος μιας ανδρικής φωνής πλημμυρίζει τα αυτιά μου, αλλά δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου. Δεν μπορώ να αποτινάξω το βάρος που έχει εγκατασταθεί στο σώμα μου και δεν μπορώ να απαλλαγώ από τον αφόρητο πόνο στο στήθος μου: «Γαμώτο, δεν λειτουργεί!»
«Σε προειδοποιήσαμε», λέει μια άγνωστη σε μένα φωνή. «Δεν είναι στο χέρι μας να την κάνουμε να νικήσει ό,τι είναι μέσα της. Είναι δική της μάχη και κανενός άλλου. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Το μόνο που απομένει είναι να περιμένουμε».
Προσπαθώ να αποτινάξω τη θολούρα που με καλύπτει, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να αποτινάξω την ακραία βαρύτητα που με έχει κυριεύσει.
«Κάτι πρέπει να υπάρχει που μπορείτε να κάνετε», επιμένει η ανδρική φωνή και σιγά σιγά ένα πρόσωπο αναδύεται στη μνήμη μου.
Μαλλιά μαύρα σαν τη νύχτα, ανοιχτόχρωμο δέρμα, γκρίζα μάτια. Σκυφτή στάση, στραβό χαμόγελο, αλαζονική χειρονομία...
