|Affedilmeyen|

İlk Görüşme.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                Güneş enerjisini vücuduma yavaş yavaş doldururken içimdeki garip hissi bir türlü açıklayamıyordum. Sanki bir burç falı okumuş ve tamamen inanmıştım. Hayatımda değişen şeyler olacaktı ve bu  yüzden dikkatli olmalıydım.Tabii ki bunlar sadece saçmalıktan ibaret.                                 

"Güneş güzel görünüyor"dedi derin bir nefes alarak. Aldığı nefesi verememesini diledim ama tabi ki dileğimin tam aksine oldukça rahat bir şekilde aldığı nefesi geri verdi ve bir kahkaha attı.
"Cidden. Ne düşündüğünü bilmediğimi mi sanıyorsun?"dedi yatağımın ucuna oturup beni dikkatlice seyretmeye başlarken.Bakışları tamamen rahatsız ediciydi. Nefret edilesi derecede rahatsız edici. Yüzü, sesi, bakışları, gülmesi, kelimeleri...
Tüm benliğimle ondan nefret ediyordum. Hergün, her saat ,her dakika .
"Kalbimi kırıyorsun."dedi ve hafifce sırıttı.
Sırtımı yasladığım yastığı alıp hızla yüzüne fırlattım ama tabii ki yere düştü. Yavaşça yatağımdan kalktım ve banyoya gidip yüzümü yıkadım.
Bugünü kendime tatil ilan etmiştim bu yüzden kendime uzun sürecek harika bir kahvaltı hazırlamaya karar verdim.

Kahvaltı yapmamın üstünden 1 saat geçmişti biraz hava almak için ön kapıdan bahçeye çıktım ve oldukça derin bir nefes aldım.
Oturduğum yerin havası oldukça güzeldi. Hani filmlerde sık sık gördüğümüz 9 -10 tane bahçeli, karşılıklı evden oluşan yeşillik içindeki sakin mahalle.Burayı bulmam  zor olmuştu hatta bu ülkede böyle bir yer olduğu aklımın ucundan bile geçmemişti ama arkadaşımın sevgilisi sayesinde 1- 2 ay aramadan sonra bulmuş ardından uygun fiyata satın almıştım.
Eski sahiplerinin neden bu evi satmak istediklerini hala anlamıyorum.Sadece ’kişisel bir mesele’deyip apar topar işlemleri halledip gitmişlerdi.
ilk başlarda evde bir sorun mu var diye endişelenip evin her yerini sürekli kontrol etmiştim ama neyseki ev mükemmel durumdaydı.

Başımı hafifçe sağa çevirdiğimde tam çaprazımda oturan 5 yıllık bir kez bile konuşmadığım komşum gözüme çarptı. Sanırım yeni eşyalar almıştı, bir kaç adam kamyondan büyük kutular indirip dikkatlice eve taşıyor komşum ise onları izliyordu.
Nasıl olur da 5 yıl boyunca bir kez bile konuşmamış olurduk anlamıyorum. Ne zaman karşılaşsak ya başını öne eğip yanımdan geçer yada direkt karşıya umursamaz bir tavırla bakıp hızlıca yürürdü. Sanırım bu yüzdendir ki mahallede kötü bir ünü vardı.
Onunda bana baktığını farkettiğimde bakışlarımı kaçırdım. Gerçekten tuhaf hissetmiştim .
Hızla eve girip kapıyı kapattığımda bile huzursuzluk üzerimden gitmemişti.Tekrar kapıyı açmamak için kendimi zor tutuyordum ki kendime yenilip kapıyı açtım ama komşum çoktan gitmişti .
Eşyaları taşıyan adamlarda bir süre sonra kamyona binip uzaklaştılar.İçeriye gidip bir kitap aldım ve koltuğa uzanıp okumaya başladım. Huzursuzluk hissi nedense hala üzerimdeydi.

2 gün sonra huzursuzluk geçmişti ve normal sıradan hayatıma geri döndüm.Tabii ne kadar normal olabilirse.
Hergün beni erkenden uyandıran güneşe lanetler yağdırıp tek aşkım olan yatağımdan zorla kalkıyor ve yastığımı fırlatıyorum. Her gün.
Düzenli olarak.
Kahvaltıdan sonra biraz yürüyüş yapıp-bazen kitapçıya yada markete uğruyorum- eve geri dönüyor ve masa başına oturuyorum.
 Tüm hayatım bundan ibaret.Ve bir de uğraşmam gereken bir ben var.