[Yaio]Destiny time อลม่านมาภพรัก

ทำความรู้จัก

"มีแค่นี้แหละกินได้ใช่ไหม?"ผมบอกแม่เรื่องภีมภพช่วยผมเมื่อกี้แล้วแม่ก็ขอบอกขอบใจเขายกใหญ่ก่อนจะหนีไปดูดวงให้ลูกค้าต่อและกำชับให้ผมทำอาหารให้เขาทานแทนแม่ ซึ่งผมก็พอทำได้อยู่สองสามอย่าง ข้าวไข่เจียว ผัดมาม่า ยำปลากระป๋อง ถูกเสริฟ์ลงตรงหน้าภีมภพ
"นายทำอะไรฉันก็ชอบทั้งนั่นแหละ"
"ว่าไงนะ!!!"ผมถามยำ้ด้วยความตกใจและฟังไม่ชัดสักเท่าไหร่เพราะเขาพูดเบาพอสมควร
"นายทำแต่ของชอบฉันทั้งนั่นเลยนะ"เขายำ้อีกหน ออ!เมื่อกี้คงหูฟาดไปเอง
"อืม งันก็กินซะฉันจะไปดูบอล"ผมบอกและถอดผ้ากันเปื้อนออก
"จะทิ้งผู้มีพระคุณงันเหรอ?คนเนรคุณ"ภีมภพกระแหนะกระแหนผมที่กำลังจะเดินออกมาจากครัว
"แล้วจะให้ฉันทำอะไร?"
"นั่งเป็นเพื่อนฉันจนกว่าฉันจะกินเสร็จ"
ผมทำหน้าเอื้อมระอาใส่มันก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกัน
"นายไม่กินเหรอวาโย"ภีมภพถามผมพร้อมตักอาหารเข้าปากอย่างอร่อย
"ไม่ละนายกินไปคนเดียวเหอะ!"
"ไอ้นี่เรียกว่าอะไรเหรออร่อยจัง"ภีมภพทำตาโตเมื่อได้ลิ้มรสชาติของมาม่า ปัญญาอ่อนปะวะนี่ไม่รู้จักจริงๆหรือว่าอะไร
"ตลกละไม่รู้จักมาม่าหมูสับหรือไง"
"มาม่าหมูสับ?"เขาทำหน้างงใส่ผม ผมมากกว่านะที่ควรทำหน้าแบบนั่นใส่มันอะบนโลกนี้มีคนไม่รู้จักมาม่าด้วยเหรอตลกเกินไปละมั้ง
"เออ!มาม่าหมูสับเอาไปผัดในกะทะมีปัญหาทางสมองหรือไงถึงไม่รู้จัก"ผมส่ายหน้าไปมาอย่างเซ็งๆ
"ต้องรู้จักด้วยเหรอ"
"เออช่างมันเหอะกินๆแล้วก็รีบๆไปซะ"ผมกุมขมับอย่าปวดหัวกับมันแล้วหันไปสนใจมือถือแทน
"ความจริงฉัน..ตั้งใจมาหาเธอ เอ๊ย! ตั้งใจมาหานายนะวาโย"ภีมภพดื่มนำ้เมื่อกินไปได้สักพักแล้วเริ่มพูด
"มาหาฉัน เพื่อ?ฉันไม่ได้ไปทำผิดกฏโรงเรียนนะเว้ยนายจำผิดคนแล้ว"ผมรีบปฏิเสธไปทันที ถึงทำก็ไม่มีวันยอมรับหรอกเว้ย
"ไม่ใช่แบบนั่น"ภีมภพจ้องหน้าผมอย่างจริงจังกว่าเดิมเป็นสองเท่าแต่ผมก็ยังไม่เลิกกดมือถือเล่น
"แล้วเรื่องอะไร"
"ฉันตามหานายมานานแล้วนะวาโย?"
คราวนี้มือผมที่แชทอยู่หยุดนิ่งราวกับลึกๆแล้วรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างในคำพูดนั่น
"..."
"กลับไปในที่ของเรากับฉันเถอะนะ"มือแข็งแกร่งเอื้อมมาจับมืออีกข้างของผมที่วางไว้บนโต๊ะอย่างแผ่วเบา
"พูดเรื่องอะไรของนายวะ"และผมก็ดึงสติคืนมาได้และชักมือออกจากเขา ขนลุกเป็นบ้าถูกผู้ชายด้วยกันจับมือไอ้บ้านี่มันโรคจิตหรือไงกันนะ
"กว่าร้อยปีที่เธอจากฉันมาไหนสัญญาแล้วไง..."
"ออกไป!"ผมไม่ทันฟังเขาให้จบปากก็เอ่ยไล่เขาแทบจะทันทีโดยที่สมองไม่ทันได้ประมวลผลเลยด้วยซำ้มันเหมือนเป็น 'สัญชาตญาณ'
"แต่ว่า..."
"มาทางไหนก็กลับไปทางนั่นเรื่องวันนี้เราไม่มีอะไรติดข้างกันแล้ว"ผมพูดออกไปโดยที่สมองไม่ทันคิดอีกแล้วและบางสิ่งก็สั่งให้ผมลุกขึ้นเดินหนีเขาออกมาทั้งๆที่ผมก็ไม่รู้ด้วยซำ้ว่าทำไมถึงต้องโกรธอะไรเขาขนาดนั่น
"ขอโทษที่ทำให้ตกใจ มันอาจจะเร็วเกินไป"เขาเอ่ยขึ้นไล่หลังผมที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดบ้านให้ขาต้องชะงัก "ฉันจะรอจนกว่านายจะจำฉันได้ ฉันจะรอจนกว่านายจะกลับมาเป็นคนเก่าที่ฉันตามหานะ...วาโย"