"ყველას გვაქვს საიდუმლო, რომელსაც წლების მანძილზე ვინახავთ, ყველას გვქვს რაღაც ისეთი ტკივილი, რომელსაც წლების მანძილზე გულში ვიკლავთ"
-ბიჭი უკვე ჰოსპიტალში იყო, დირექტორის ოთახში და სკამზე მჯდარ, ბიჭეს უმზერდა უემოციოდ.
ჯინი-აბა დავიწყოთ ბატონო იუნგი-თქვა ბიჭმა და ისევ გახედა იუნგის, უემოციო სახეს.
იუნგი-რა უნდა დავიწყოთ ბატონო ჯინ?-კითხვის ნიშნის დასმით თქვა.
ჯინი-მომიყევით თქვენზე, რამე-ღიმილით გახედა ბიჭს.
იუნგი-ბატონო სოკჯინ-იუნგიმ ამოიოხრა-მე აქ იმისათვის არ მოვსულვარ, რომ ჩემი ბიოგრაფია მოგიყვეთ, მე აქ ერთი გოგონას სამკურნალოდ მოვედი, მინდა, რომ რაც შეიძლება მალე დასრულდეს ეს საქმე, და ისევ სახლში წავიდე-ისევ უემოციო სახით უყურებდა ბიჭი დირექტორს.
ჯინი-რადგან ასე გნებავთ, ასე იყოს-მანაც უამოციოდ უპასუხა ბიჭს-ნამჯუნ გეთაყვა, თუ შეიძლება 108-ე პაციენტის პალატაში მიიყვანე-თავაზიანად დაუხარა თავი ბიჭს და ოთახიდან გააცილა, დიახ იონა ამ დაწესებულებაში 108-ე პაციენტია, ის ჩუმი მაგრამ ამავდორულად სახიფათოა, არავინ არ იცის თავის ჩუმ გონებაში რას ხლართავს.
საშვალო სიმაღლის, უემოციო სახის ბიჭი მიაბიჯებდა ფსიქიატრიულის დერეფანში და ფიქრობდა დაამთავრებდა თუ არა მალე თავის საქმეს, მიაღწია 108-ე პალატამდეც და აი დაიანახა პატარა საყვარელი გოგონა, გაუკვირდა ეს არსება როგორ უნდა ყოფილიყო არანორმალური? უბრალოდ იუნგის ვერ წარმოედგინა, როგორ შეიძლება გოგონა, რომელიც ახლა გაყინულ იატაკზე ზის, თხელ პლედზე დამჯდარა და ზღაპარს კითხულობს, გაუკვირდა თვალები ჭყიტა და ნამჯუნს ჰკითხა-დარწმუნებული ხართ, რომ ზუსტად ესაა 108-ე პაციენტი?-ნამჯუნმა მხოლოდ თავი დაუქნია, და დატოვა გოგონასთან მარტო ახალბედა ფსიქოლოგი, იუნგიმაც თავი გააქნია და პალატაში შევიდა.
იონა-გამარჯობა!-მიუგო საყვარლად ბიჭს, იუნგი კი ფიქრობდა, რომ ეს უკვე ფრანკი იყო, რომელოც ძალიან არ მოსწონდა-ჰეიი შენ, იქ რას დგახარ, შემოდი თორემ ეგრე ძალიან სასაცილო ხარ-გოგონა ღიმილს ვერ მალავდა, იუნგიმ კი სახე დაასერიოზულა და ისე შევიდა-შენ ახალი პაციენტი ხარ?
იუნგი-არა მე შენი ფსიქოლოგი ვარ-ფსიქოლოგის ხსენებაზე გოგონას სახე შეეცვალა, იუნგისავით სახე დაასერიოზულა და ცივად გახედა.
იონა-აჰა გასაგებია, და იქნებ ამიხსნათ როგორ აპირებ ჩემს გამოჯამრთელებას, იცი მაინც რა დავაშავე აქ, რომ ავღმოჩნდი?-გოგონამ ბიჭისგან თავი შორს დაიჭირა და ისე დაუწყო ყურება-შენი ანკეტა წავიკითხე, იმედია მათნაირი ნაბიჭვარი არ ხარ, თორემ ისეთივე ბედი გეწევა როგორიც მათ ეწიათ-ბიჭმა ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა, და ჰკითხა.
იუნგი-და რა ბედი ეწიათ?-გოგონამ ამაზე თავი დახარა, მკრთალად ჩაიცინა.
იონა-რაიცი, იქნებ შენ იყო ის ბედნიერი ადამიანი რომელსაც ამას ვეტყვი, და ვენდობი, იცოდე ჩემ ნდობას ან გულს თუ მიიღებ, ყველაფერი გეცოდინება ჩემზე, ორივეს ერთად თუ მიიღებ შენს გამო ყველას დავუპირისპირდები, თუ ოდესმე ვინმემ გაგკაწრა მაინც მიწიდან ამოვთხრი, მაგრამ არამგონია ეს მოხდეს, ცივი ხარ სახეზე გეტყობა, მაგ ცივი სახით ვერაფერს ვერ გახდები ჩემთან, შენზე უარესი ვარ, გული რომელიც ახლა ამ წყელ სხეულში მიცემს, ყინულია, სიცივეა, არამგონია ჩემი გული შენმა ცივმა გამოხედვამ გაათბოს.
იუნგი-არც ვაპირებ ეგრე მოვიქცე, მე აქ მხოლო შენს გამოსაჯამრთელებლად ვარ და არამგონია შენი გულის მოგება დამჭირდეს, მხოლოდ რამოდენიმე კვირა, მხოლოდ რამოდენიმე კვირა მომიწევს, შენთნათ ყოფნა, მერე კიდევ წავალ ლონდონში და სამუდამოდ დაგივიწყებ, იმედია დამიჯერებ თორემ მწარედ დაგსჯი-მკაცრად უთხრა.
იონა-და როგორ აპირებთ ჩემს დასჯას ბატონო იუნგი?-ბიჭს მიუახლობდა და თვალებში ჩახედა-მაწამებთ? ელექტრო სკამზე დამაბამთ? ან უფრო უარესი წამებით მომკლავთ?-ბიჭს სახე გაუფითრდა, გოგონა ისე ყვებოდა ამ ყველაფერს ბიჭს ეგონა, რომ თვითონ გოგონა დააბამდა ელექტრო სკამზე, თვითონ აწამებდა, და თვითონ მოკლავდა წამებით, ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და უთხრა.
იუნგი-სხვა გზით.
იონა-რა გზით გამარკვიეთ.
იუნგი-ამას მაშინ გაიგებ როცა არ დამიჯერებ-მაცდურად უთხრა, იცოდა რასაც იზამდა მაგრამ არ იცოდა მართებული იქნებოდა, იონას ასეთი ხერხით დასჯა თუ არა.
იონა-ჩემი წამლის დალევის დროა ბატონო იუნგი, კარგად-იონამ მხოლოდ ეს თქვა და ოთახიდან გავიდა, იუნგი კი დატოვა ისე ჩაფიქრებული.
