ရှောင်းကျန့် , ရှောင်းအိမ်တော်ကို ပြန်ရောက်နေတာ လေးနာရီကျော်နေပြီ။ ညနေ ပြန်လာမယ်ဆိုတဲ့သူက မိုးချုပ်ပြီး ခြောက်နာရီထိုးခါနီးတဲ့အထိ ပေါ်မလာလို့ ဒေါသထွက်ပြီး ကိုယ့်အိမ် ကိုယ်ပြန်လာတာ။ ဖုန်းဆက်တော့လည်း မကိုင်ဘူး။ ရုံးဖုန်းကို ဆက်ကြည့်မှ အရာရှိဝမ်က နောက်ကျမယ်ထင်တယ်ပဲ ပြောပြီး သူတို့လည်း ဘာမှ ရေရေရာရာ မသိဘူး။
အိမ်ရှေ့ကနေ ရံဖန်ရံခါ ဖြတ်သွားကြတဲ့ အတွဲတွေကို ရှောင်းကျန့်က အကုန်လိုက်ငေးနေတယ်။ အဖိုးကတော့ သတင်းစာ ဖတ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ရှောင်းကျန့်ကို ကြိတ်လှောင်နေတာ။ ရှောင်းကျန့်က အဖြူရောင် ရှပ်အကျီအရှည်ပွပွကြီးနဲ့ ဘောင်းဘီက ဂျင်းပြာအဖျော့လေး ဝတ်ထားပြီး ဆိုဖာပေါ်ကနေ ပြတင်းပေါက်ဘက် မေးလေးထောက်ပြီး သံတိုင်ကြားကနေ အိမ်ရှေ့ကို ငေးကြည့်နေတယ်။
" ပန်းချီဖြစ်ဖြစ် ဆွဲနေပါ့လား ရှောင်းကျန့်ရယ်။ ငါ , မင်းကိုကြည့်ပြီး စိတ်မချမ်းမြေ့လို့ပါ။ အရာရှိဝမ်လာရင် ငါခေါ်လိုက်ပါ့မယ်။ "
" သူ့ကို မျှော်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ဘာသာ ဘယ်သွားသွား။ "
ရှောင်းကျန့်က အဖိုးကို ပြန်ပြောပြီးမှ အိမ်ရှေ့ဘက် မျက်နှာလေး ပြန်လှည့်သွားသည်။
" အားကျန့် ... "
ရှောင်းကျန့်က စိတ်မကြည်စွာ ပြန်လှည့်ကြည့်တယ်။ မာမားနဲ့ပါပါးက အပေါ်ဝတ်လက်ရှည် အဖြူဆင်တူနဲ့ အပြင်သွားမည့်ဟန်။ ပါပါးက မာမားကိုတောင် ချည်မာဖလာ ပတ်ပေးနေသေးတယ်။
" မာမားတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့မလား။ ညစာ သွားစားမလို့။ "
ရှောင်းကျန့်က မျက်နှာကြီး မဲ့ကျသွားပြီးမှ
" လိုက်ရအောင် ကျွန်တော်က သုံးနှစ်ကလေးလား။ကန့်လန့် ကန့်လန့်နဲ့ မလိုက်ချင်ပါဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာပဲ ပျော်ခဲ့ကြပါ။ ပျော်နိုင်သူတွေ ပျော်ကြပါ။ "
ပါပါးက ရှောင်းကျန့်ကို ကြည့်ပြီး ကြိတ်ရယ်တယ်။ ပြီးမှ
" အရာရှိဝမ်က အလုပ်ကိစ္စနဲ့လေ။ အပျော်သွားတာမှ မဟုတ်တာ။ မင်း အဲ့လိုကြီး ဆိုးနေမှဖြစ်မှာလား။ "
