Vol Gas

HOOFDSTUK 36 / JUNE 2018 / GP FRANCE

'Hoezo kom je niet naar huis?' Nine klonk op z'n zachtst gezegd geïrriteerd.

'Omdat ik nu net in Frankrijk ben geland,' zei Lexie voorzichtig. Ze zat naast Pierre in de auto en waren op weg naar het huis van zijn ouders in Rouen, Frankrijk.

'Maar je hoeft daar woensdag pas te zijn toch?,' vroeg Nine. 'Ik had expres wat dagen vrij genomen zodat we weer eens samen wat konden doen.

'Wanneer heb je vrij dan? Ik dacht juist dat het zo druk was en dat je toch bijna niet thuis zou zijn,' zuchtte Lexie. Ondertussen voelde ze haar maag reageren toen Pierre de snelweg op reed en niet bepaald in hield met het gaspedaal. Ze keek hem even glimlachend aan toen ze in haar stoel werd gedrukt.

'Ik heb mijn baas eindelijk kunnen overtuigen dat ze wel tot en met zondag zonder mij kunnen,' zei Nine. 'Hij wil Francesca opleiden tot manager en nu krijgt ze de kans om te laten zien of ze het aan kan.'

'Maar Nien...dit is toch perfect?,' zei Lexie. 'Kom ook naar Frankrijk. Dan kun je tijd met mij én met Olivier doorbrengen!'

'Eh, ja vluchten zijn last minute echt kapot duur he.'

'Ik betaal je vliegtickets wel,' zei Lexie. 'Stuur maar een Tikkie.'

'Oke,' zuchtte Nine. 'Ik ga dan nu mijn spullen pakken...zie je snel. Groetjes aan je vriendje.'

'Zal ik doen,' Lexie glunderde even. 'Tot snel!' Ze hing op en keek toen naar Pierre.

'You sound funny in Dutch,' vond hij.

'You sound sexy in French.'

'Lucky you, I'll be talking in French quite a lot this week,' grijnsde hij. 'How did Nine take the news of you not coming to Italy?'

'She...is coming to France instead,' vertelde Lexie. 'So I hope Olivier is not working all the time.'

'I hope so too,' knikte Pierre.

_____________________________________

Al snel reden ze Rouen binnen, Pierre's geboorteplaats. Lexie keek haar ogen uit terwijl hij af en toe wat verhalen vertelde over vroeger. Zo reden ze voorbij zijn oude basisschool en ook een pleintje waar hij altijd voetbalde met zijn broers en vrienden.

'Well, and here we are,' Pierre parkeerde de auto voor een schattig vrijstaand huisje, net buiten het centrum. Ze stapten uit en liepen richting de grote houten poort die toegang gaf tot het pad richting de veranda.

'Don't be nervous,' zei Pierre, die duidelijk zag hoe ze zich voelde. 'You've seen them before right?'

'Yeah, at some race weekends...but now it's different,' vond Lexie.

'It's not,' zei Pierre. 'When I told them I was bringing my new girlfriend they were already super excited so it really can't go wrong from here. Trust me.'

Hij pakte haar hand en ze liepen samen door de poort de veranda op. Pierre wilde op de bel drukken, maar de voordeur zwaaide al open.

'Cherie!,' Pierre's moeder vloog haar jongste zoon gelijk om zijn nek. Toen ze hem losliet keek ze Lexie aan met een grote warme glimlach.

'C'est ton ingénieur, où est ta petite amie?,' vroeg ze verbaasd.

'Maman c'est ma petite amie,' Pierre pakte weer Lexie's hand. 'C'est Lexie.'

'Oh, comme c'est gentil!,' riep Pierre's moeder enthousiast. 'Bonjour Lexie, je suis Pierre's maman! Je m'appelle Pascale.'

Pascale schudde enthousiast haar hand. Lexie voelde zich een beetje overdonderd door haar hartelijkheid. En haar Frans, want hoewel ze haar redelijk verstond, had ze moeite om zelf een zin te fabriceren.