Vuslatım

Bu sevda yakıyor beni diri diri toprağa gömüyor beni...

O gidince nefessiz kalmıştım.Elim ayağım tutmuyordu sanki kimsesiz kalmış gibiydim bu şehirde dertliydim şimdi daha çok canım yanıyordu...Söylememeliydim içimde gizlemeliydim susmalydm tpkı iki sene öncesi gibi....Tam iki sene öncesinde ben bu çocuğu gene rüyamda görmüştüm köydeydik evimize gelmişti yemek hazırlmştk yemişti ve sessizce konuşmadan gitmişti ben ardından yine çaresizce bakıyorken birden arkasına dönüp  bana bakmıştı konuşmamıştı ama içini okuyabiliyordum ...Şyle söylüyordu "Ben senin kaderinim Esma ses etme bekle " işte cümlesi aynen buydu.Uyanınca yine tuhaf olsamda bir çocuğa aşık olunca aklımdan tamamen çıkmıştı...Ama şimdi aklımı fethettiği yetmezmiş gibi kalbimide ele geçirmişti.Onsuz ben bir hiçtim yoktum yoksundum sahipsizdim susuz kalmış bir çiçek kimsesiz kalmış bir yetim gibiydim inanın bana öylesine acı çekiyordum...Bu şehir ondan emanetti bana ve ben yarın Trabzona gidicektim...Okullar açılmıştı ve ben evimi bile bilmiyordum...Daha gidip yerleşecektim.Devlet yurdu çkmıştı aslnda ama babam bir türlü güvenememiş beni eve yerleştirmişti...Yarın yeni evime gidicektim ama istemiyordum dört yıldr Ktü diye saykladğım o okulu istemiyordum Trabzon Aşkın şehridir oraya gidicem demiştim dört yıl hasretini çektiğim bu şehre gidicekken ikinci bir hasretmi düşmüştü yüreğime. Ama acılarım daha dinmemişti bile...Uyumam gerektiğini anlayınca sessizce düşüncelerimi bir tarafa bırakıp kapattm yorulmuş gözlerimi ...Acı iyice sarmıştı tüm bedenimi ve belki tüm huzursuzluklarımı alırdı uykum...Daldm öylece sessizce uykuya daldm acılarıma sarılarak aşkımı biriktirdiğim göz yaşlarımla akıtarak....