Hurricane

Marriage

Mutlu değildim...

Hayatımda sadece bir insanı sevmiştim ben.Onun hayaliyle yaşamaya alışmıştım.Her anımda aklıma o gelirdi.Gülerken,düşünürken,uyurken beni kendine aşık ederdi sürekli.

Fakat neden benden nefret ediyordu?

Ona hiç zarar vermemiştim şu ana kadar.Rahatsız olmasın diye okula 20 dakika geç giderdim,aile yemeklerinde 2 sandalye ötesinde otururdum ve elimden geldiğince ona bakmamaya çalışırdım,onu bunaltmamak için çok fazla soru sormazdım.

Nedendi bu büyük nefret?

Az önce ikimizin nikahı kıyıldı ve ben balkonda yaptığımız konuşmadan sonra buna bile sevinemez hale gelmiştim.Normalde onunla evleneceğim için sevinçten havalara uçan ben onun ağzından çıkan o 3 kelime ile en mutlu günümde ağlamamak için zor duruyordum.

Sevilmeyecek kadar çirkin miydim ben?

Aynı sınıfa gittiğimiz zamanlarda öğretmen bizi yanyana oturttururdu ve benden uzakta durmak için nerdeyse sıradan düşecekti.

Kalbimi kırmasına rağmen ona iyi davranmaya çalışırdım.Arkadaşlarıyla gider beni o büyük okulda yapayalnız bırakırdı.Bir bankta tek başıma otururken yüzüme gelen basketbol topu da onun eseriydi.

Biricik arkadaşlarımla tanışmama vesile olmuştu ama sonuçta.

İyi yandan bakmak için çok yoruldum artık.

Düğün bitiyor ve herkes dağılıyor.Oyunculuğumuz bile muhteşemdi.Paramparça olan sevincime rağmen yüzüme sahte bir gülümseme yerleştirdim ve Seonghwa'nın bana bakmadan uzattığı koluna girdim.

Herşey planlıydı.Evde ayrı odalarda kalacaktık,1 buçuk yıl kadar sonrasında bir kavga çıkartıp boşanacaktık,iki tarafında nafaka talebi yoktu,mecbur kalmadıkça birbirimizle muhattap olmayacaktık..

Ona 'Madem beni sevmiyorsun,neden evlenmeyi kabul ettin?'

Gibi bir soru sorduğumda sadece'Ailemin birkez olsun yaptığım birşeyden sevinmesi için.'demişti.

Seonghwa arabanın kapısını açtı ve binmemi sağladı.Kendisi de şoför koltuğunu kurulup arabayı çalıştırdı.Şu an galiba hayatımda ilk kez yalnızdık.

Ona farkettirmeden baktığımda,keskin gözlerinin çatılmış bir şekilde yola baktığını ve çenesinin kasıldığını görmüştüm.Araba sürerken fazla ciddi görünüyordu.Ama acı veren şey ise..

Beni sevmeyen bir insanla 1 yıl boyu aynı evde olacaktım.Ona sarılamayacak,öpemecek hatta dokunmayacaktım.

Eskiden zaten kendisine yakınlaşmama izin vermezdi,benimle aynı ortamda bulunmaktan kaçınırdı.Sanki ona zarar verecekmişim gibi.

Bu zulmü niye kabul ettim diye sorarsanız,ölmeden önce son 2 yılımı güzel geçirebilmek içindi.Çünkü ben bu aşkı taşırken artık zorlanmaya başladım.

Kalbimde rahatsızlığım vardı ve bunu benden birde kuzenlerim Felix ve Yeonjun'dan başka bilen yoktu.

Hiç değilse kokusunu içime çekebilirdim,tabi o yokken.

Büyük ihtimalle eve gelmeyecekti çoğunlukta.O şirkete gider ben ise işlerimi evden yapardım.Ha söylemeyi unuttum ben bir moda tasarımcısıyım! :)

Ben tasarlardım,Felix,Ryujin ve Yunho onu tamamlardı.Ülkenin önemli beldelerinde butiklerimiz vardı.Yüksek gelen kazancın yarısını sokak hayvanları ve yetiştirme yurtlarındaki küçük çocuklar için bağışlardık.

Ekibimizdeki yetenekli kişilerle muhteşem ürünler ortaya çıkıyordu.

Büyük kapının açılmasıyla düşüncelerimin arasından çıktım.Evimiz(!)e gelmiştik.Arabadan inip eve girdiğimizde direkt odasına gitti.Uzun süredir tuttuğum gözyaşlarımı da bırakmıştım böylece.

Hadi ama Hongjoong,kalbinin sağlığı için üzülmemen gerekiyor..Hem seni sevmiyorsa zorlamanın bir anlamı yoktu.Herşey bittiğinde o yüksek riskli ameliyata girerdim.Şansım varsa da kopardım hayattan.

Kapıyı kapatıp gözyaşımı sildim ve odama çıktım.Dizayn konusunda muhteşemliğimi konuşturduğum odaya kısa bir göz attım.Bu odada onunla birlikte güzel anılar oluşturabilirdik.

İyice ağlama moduna girdiğimi anladığımda banyoya attım kendimi.Evin duvarlarında ses yalıtımı vardı ve o duymazdı hıçkırıklarımı,duysa da umursamazdı zaten.

Üstümdeki herşeyden kurtulup akan soğuk suyun altına attım kendimi.Sıcak gözyaşlarım ısıtırdı hiç değilse,öyle değil mi?

---------------------------------------------------------------------------------------

Yeni hikayemiz Hurricane'e hoşgeldiniz.

Ay iyi yazabilmiş miyim bir baksanıza.Hiç yazamadım yine değil mi:C

Olm yazarken Hongjoongun yaşadığını hissettim resmen kalbim ağrıyor.

görüşürüz! <31