Η σημερινή μέρα προμηνύονταν εξαιρετικά καλή. Ο Φαίδωνας δεν βρίσκονταν στην στάση παραπάνω από πέντε λεπτά και το λεωφορείο είχε ήδη φτάσει. Βέβαια αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να πετάξει το τσιγάρο που είχε μόλις ανάψει, αλλά παρόλα αυτά, ήτανε πασιχαρής.
Είχε περάσει την τελευταία εβδομάδα διαβάζοντας τις αγγελίες των τοπικών εφημερίδων, ψάχνοντας για δουλειά. Το 50% των αγγελιών ζητούσαν εμφανίσιμες κοπέλες, το 20% ζητούσαν άντρες, αλλά οι θέσεις είχαν ήδη γεμίσει, και το υπόλοιπο 30% ζητούσαν (τι άλλο;) εμφανίσιμες κοπέλες. Αρκετές μέρες, πολλά τηλεφωνήματα και άπειρες απορρίψεις αργότερα, ο υπεύθυνος ενός καταστήματος με είδη κινητής τηλεφωνίας , του είπε να περάσει από εκεί για ένα interview.
Η ώρα ήτανε εννιά και μισή την ώρα που ο Φαίδωνας ανέβηκε το πρώτο σκαλί του λεωφορείου και όλα έδειχναν ότι θα έφτανε στην ώρα του. Αφού χτύπησε το εισιτήριο και έριξε μία ματιά σε όλες τις κατειλημμένες θέσεις, είδε έναν σαραντάρη να σηκώνεται από το κάθισμα για άτομα με ειδικές ανάγκες για να κατέβει στην επόμενη στάση. Δε βλέπω κανέναν εδώ μέσα να χρειάζεται αυτή τη θέση περισσότερο από μένα, σκέφτηκε και βολεύτηκε στην αναπαυτικότερη καρέκλα στην ιστορία των ελληνικών συγκοινωνιών με ένα χαμόγελο ευτυχίας.
«Εισιτήριο;»
Ο Φαίδωνας σήκωσε το βλέμμα του και ήρθε αντιμέτωπος με το ξινισμένο πρόσωπο ενός ελεγκτή. Έδωσε το εισιτήριο του βαριεστημένα.
«Φοιτητικό ε; Να δω το πάσο παρακαλώ»
Συνηθισμένος πλέον στην ιδέα ότι οι ελεγκτές μισούν τους φοιτητές, έβγαλε το πορτοφόλι του και έδωσε το πάσο.
«Μάλιστα», είπε ο άντρας με το μπλοκάκι. « Το ξέρεις ότι κάθεσαι σε θέση για άτομα με ειδικές ανάγκες;»
«Φυσικά» απάντησε ο Φαίδωνας με ένα χαμόγελο που θα γοήτευε ακόμα και αγριεμένο ταύρο.
«Ωραία. Ας σου κόψουμε λοιπόν ένα περιποιημένο πρόστιμο…»
«Μα είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες!»
Ανασηκώνοντας το ένα φρύδι, ο ελεγκτής τον τσέκαρε πατόκορφα.
«Εμένα μια χαρά μου φαίνεσαι είπε»
Προετοιμασμένος για ένα τέτοιο επιχείρημα, ο Φαίδωνας σήκωσε και τα δύο φρύδια ταυτόχρονα μετατρέποντας το πρόσωπό του στην προσωποποίηση της απελπισίας.
«Ξέρετε, παίρνω κάτι χάπια, τα οποία δυστυχώς έχουν και κάποιες παρενέργειες. Μία από αυτές είναι ότι παρεμβαίνουν στο νευρικό σύστημα και έτσι δεν πρέπει να στέκομαι πολύ ώρα όρθιος»
«Με κοροϊδεύεις ρε φιλαράκο; Εάν είναι να μην μπορείς καν να σταθείς όρθιος γιατί τα παίρνεις αυτά τα φάρμακα;»
Είχε έρθει η ώρα για το μεγάλο κόλπο. Προσπαθώντας με όλες του τις δυνάμεις να κρύψει το χαμόγελό του, ο Φαίδωνας έστρεψε το κεφάλι του προς τα κάτω και κοίταξε στο κενό.
«Τουλάχιστον…», ψέλλισε «Τουλάχιστον όταν τα παίρνω, σταματάνε τους Δαίμονες. Δεν τους αφήνουν να κολατσίσουν το μυαλό μου»
Κοιτάζοντας τα μάτια του Φαίδωνα, ο ελεγκτής διέκρινε αγνό τρόμο. Πισωπάτησε, παραπάτησε και πιάστηκε από μία χειρολαβή ξαφνιασμένος. Ε ρε που έμπλεξα πάλι, σκέφτηκε και κινήθηκε διακριτικά προς την πόρτα χωρίς να πει λέξη. Λίγα δευτερόλεπτα αφού έφυγε, ο Φαίδωνας ξέσπασε σε δυνατά γέλια. Τελικά οι ώρες που είχε αφιερώσει στο Εργαστήρι Θεάτρου, άξιζαν τον κόπο. Δεν είχε δει τόσο τρομαγμένο άνθρωπο εδώ και αρκετό καιρό. Όλα έδειχναν μάλιστα ότι το μικρό του νουμεράκι παραήταν πειστικό γιατί όσοι επιβάτες τριγύρω είχαν ακούσει την συνομιλία τον κοιτούσαν τώρα έντρομοι. Με το χαμόγελο ενός παιδιού που έχει μόλις σκαρώσει μία σατανικά έξυπνη σκανδαλιά, κινήθηκε προς την πόρτα.
Πέρασε την πόρτα του γραφείου δέκα λεπτά πριν την ώρα του ραντεβού και είδε μία σειρά από καρέκλες γεμάτες με αυτό που ο Φαίδωνας θα χαρακτήριζε χαμένα κορμιά. Ωραία. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, σκέφτηκε. Η θέση είναι δικιά μου. Και κάθισε δίπλα στους υπόλοιπους υποψήφιους περιμένοντας την σειρά του.
Το χαμόγελο χάθηκε από τα χείλη του, όταν άνοιξε η πόρτα της εισόδου. Μαζί της άνοιξαν διάπλατα και τα μάτια του. Μόλις είχε μπει μέσα στην αίθουσα αναμονής άλλος ένας υποψήφιος πωλητής, και ο Φαίδωνας τον αναγνώρισε κατευθείαν. Ήταν ένα παλικάρι γύρω στα 25, που κάθονταν στο απέναντι κάθισμα του λεωφορείου, όταν είχε γίνει η συζήτηση με τον ελεγκτή. Βλέποντας τον Φαίδωνα μαζί με τα υπόλοιπα χαμένα κορμιά ο νεαρός απέκτησε ένα χαμόγελο θριάμβου και κάθισε δίπλα τους.
YOU ARE READING
Ο φοιτητικός βίος του Φαίδωνα
HumorΣτα 19 του, ο Φαίδωνας ζει το όνειρο κάθε εφήβου. Έχει αφήσει το πατρικό του στην Ρόδο, και σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη. Όταν όλα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά, αναγκάζεται να επιστρατεύσει όλη του την πονηριά, προκειμένου να μετατρέψει μια σειρά από...
