Ο φοιτητικός βίος του Φαίδωνα

Ο πρώτος μισθός του Φαίδωνα

Είχε περάσει κιόλας ένας μήνας από την μέρα που είχε παρουσιαστεί στο interview για την νέα του δουλειά, και ο Φαίδωνας θυμόταν αυτήν την ημέρα με νοσταλγία. Με συνοπτικές, και άκρως επιτυχημένες, παγαποντιές είχε καταφέρει να πείσει τον εργοδότη του, ότι επρόκειτο για έναν νέο με όρεξη για δουλειά (και όχι για κανέναν μπαγαπόντη). Μάλιστα δεν είχε παραλείψει να τον ενημερώσει σχετικά με τις αναταραχές που είχε προκαλέσει ο επόμενος υποψήφιος στο λεωφορείο εκείνο το πρωί (η διαστρέβλωση της αλήθειας ήταν άλλωστε το αγαπημένο του χόμπι).

Φεύγοντας, είχε εκφράσει την συμπάθειά του στον άμοιρο καταστηματάρχη που θα ήταν υποχρεωμένος να παραστεί στην συνέντευξη με τον άτυχο νέο που περίμενε στον διάδρομο. Λίγη ώρα αργότερα ο Φαίδωνας απολάμβανε το καφεδάκι του σε ένα μικρό μαγαζάκι απέναντι από το κατάστημα στο οποίο θα δούλευε, όταν είδε τρεις άντρες της ασφάλειας να πετάνε έξω τον υποψήφιο συνάδελφό του, ενώ εκείνος ωρυόταν. «Μα πως είναι δυνατόν να του δώσατε την θέση; Αφού σας λέω ότι είναι τρελός!»

Αναπολούσε ακόμα εκείνες τις υπέροχες στιγμές, όταν έφτασε στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς του. Σήμερα ήταν η μέρα που είχε πάρει τον πρώτο του μισθό και ήταν κάτι παραπάνω από ευτυχής. Αισθάνονταν περήφανος. Τα λεφτά μπορεί να μην ήταν πολλά (για την ακρίβεια ο μισθός που έπαιρνε ήταν άθλιος), αλλά τα είχε κερδίσει μόνος του και, όπως έλεγαν και στις παλιές ελληνικές ταινίες, αυτό σήμαινε πολλά.

Η υπάλληλος, βλέποντάς τον να πλησιάζει, ετοίμασε ένα πακέτο Lucky Strike και ένα φοιτητικό εισιτήριο λεωφορείου. Ο Φαίδωνας της χαμογέλασε.

«Όχι, όχι, σήμερα θα ήθελα τέσσερα εισιτήρια», δήλωσε κομπάζοντας και αισθάνθηκε πλουσιότερος από ποτέ. Η υπάλληλος έβγαλε ξανά την στοίβα με τα κίτρινα χαρτάκια κοιτώντας τον με έκπληξη, ενώ την ίδια στιγμή μπήκε σχεδόν τρέχοντας μία κοπέλα με σκισμένο τζινάκι και ριχτή μπλούζα. Την ώρα που ο Φαίδωνας μέτραγε τα εισιτήρια με ύφος επιχειρηματία που μετράει επιταγές αξίας δεκάδων χιλιάδων ευρώ, η νεαρή δίπλα του αναφώνησε

«Ένα Davidoff Gold παρακαλώ.», και βλέποντας τον Φαίδωνα να μετράει τα εισιτήρια πρόσθεσε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο, «και οκτώ φοιτητικά εισιτήρια»

Ο Φαίδωνας προσγειώθηκε απότομα. Μία φορά στην ζωή του πήγε να το παίξει πλούσιος και κουβαρντάς και θα του το χάλαγε αυτή η εικοσάρα με το σκισμένο τζιν; Δεν υπήρχε καμία τέτοια περίπτωση!

«Ωραία λοιπόν, τότε κι εγώ θέλω δεκαέξι εισιτήρια», δήλωσε ο Φαίδωνας με ύφος χολιγουντιανού ηθοποιού που χτυπάει κάποιο προϊόν σε δημοπρασία.

«Τριάντα δύο» Η κοπέλα χαμογέλασε βλέποντας το πρόσωπο του άμοιρου νέου να μπλαβιάζει από την αγανάκτηση.

«Εξήντα τέσσερα!», φώναξε ο Φαίδωνας και άρχισε κατευθείαν να υπολογίζει ποιο ήταν το διπλάσιο του εκατόν είκοσι οκτώ, έτσι ώστε να είναι έτοιμος για την επόμενη προσφορά. Προς μεγάλη του ανακούφιση, η κοπέλα αρκέστηκε στον αριθμό που είχε ζητήσει, και πλήρωσε την έκπληκτη υπάλληλο. Θριαμβεύσαμε, σκέφτηκε ανακουφισμένος και πήρε με στόμφο νεόπλουτου την στοίβα με τα χαρτάκια που θα του εξασφάλιζαν το πήγαιν' - έλα για το επόμενο δίμηνο. Έκανε μεταβολή και ετοιμάστηκε να φύγει, όταν η αντίπαλός του, τον τράβηξε από το μανίκι.

«Πάρε κι αυτά κακομοιρούλη», του είπε χαμογελώντας με στοργή, «να έχεις να πηγαινοέρχεσαι. Εγώ έτσι κι αλλιώς έχω αμάξι.» Και ενώ στέκονταν και την κοίταζε μην πιστεύοντας στ' αυτιά του, η κοπέλα του έβαλε στην παλάμη τα εισιτήριά της, βγήκε από την πόρτα, μπήκε σε ένα διπλοπαρκαρισμένο Πεζό 306 κάμπριο, και εξαφανίστηκε.

Μην τολμώντας να κοιτάξει την υπάλληλο στα μάτια, ο Φαίδωνας έσκυψε το κεφάλι και κατευθύνθηκε προς την στάση του λεωφορείου, πιο ταπεινωμένος από ποτέ. Κοίταξε το όχημα που έρχονταν τιγκαρισμένο στον κόσμο από τα δεξιά και το καλάθι απορριμμάτων του δήμου στα αριστερά. Εκτόξευσε μία βρισιά στο πρώτο και δύο πακέτα από ολοκαίνουρια παλιόχαρτα στο δεύτερο.

«Δε βαριέσαι», μονολόγησε, «θα πάω με τα πόδια»