Έτσι συνέχισαν. Αυτά που τους ένωναν ήταν περισσότερα από αυτά που τους χώριζαν! Τώρα ξεκινούσαν από την αρχή όπως έπρεπε να ξεκινήσουν. Ήξεραν τα πάντα ο ένας για τον άλλον, δεν είχαν πια τίποτα να κρύψουν. Τακτικές ήταν οι συναντήσεις τους στη ρεματιά ή σε ένα μικρό χαριτωμένο ζαχαροπλαστείο στη Λάρισα. Και ο έρωτας δυνατός, ανίκητος θα τον έλεγες και φλόγα που έκαιγε ζεσταίνοντας τις ψυχές τους. Αυτά τα φιλιά πόσο πίσω τους πήγαιναν! Σε αυτές τις όμορφες στιγμές που ζούσαν τότε. Ήταν ευτυχισμένοι. Έτσι τώρα, στη Λάρισα έδωσαν συνάντηση στο στέκι τους και η στιγμή γέμισε φιλιά.
"Επιτέλους!" έκανε ο Νικηφόρος μόλις την είδε να έρχεται και εκείνη γελαστή έτρεξε στην αγκαλιά του σαν να έγινε πάλι είκοσι δύο χρόνων κοπέλα στην ανεμελιά.
"Με συγχωρείς που άργησα, είχαμε δουλειά."
"Με...με τον Πέτρο;" έκανε ο Νικηφόρος με μια έκφραση πικρίας
"Ναι, Νικηφόρε. Με τον Πέτρο. Αυτός είναι ο εργοδότης μου!"
"Του είπες για εμάς;"
Η Ασημίνα χαμήλωσε το κεφάλι.
"Θα του το πω, μα είναι δύσκολο... Δώσε μου λίγο χρόνο."
"Καταλαβαίνω."
Το βλέμμα του ξαφνικά άλλαξε και έσκασε ένα χαμόγελο που δήλωνε ευτυχία.
"Ας τα αφήσουμε τώρα αυτά. Είσαι τόσο όμορφη σήμερα!"
Η Ασημίνα τον κοιτούσε σαν μαγεμένη. Κάθε λόγος του, κάθε λέξη του, η φωνή του, μεγάλωνε το ρίγος στη ψυχή της. Ο Νικηφόρος τη φίλησε. Τα μάτια έκλεισαν και όταν ξανάνοιξαν...
"Σ' αγαπώ..." ψέλισε η Ασημίνα
"Κι εγώ σ' αγαπώ." απάντησε ο Νικηφόρος.
"Να μπούμε μέσα; Τι καθόμαστε έξω;" έκανε η Ασημίνα για να σπάσει τον πάγο και ο Νικηφόρος συμφώνησε. Έτσι συνέχισαν τις επόμενες ώρες... Όλο χάδια και φιλιά. Γιατί η φλόγα αυτή στην καρδιά τους δεν έσβησε ποτέ!
DU LIEST GERADE
Χίλιες φορές
FanfictionΜΑΡΤΙΟΣ 1968 Η Ασημίνα σκέφτεται έντονα τον Νικηφόρο. Κάθε κουβέντα, κάθε σημείο έφερνε στο μυαλό της θύμησες... Η Ασημίνα και ο Νικηφόρος συναντιούνται τυχαία σε ένα μέρος που μόνο τυχαίο δεν είναι... Η στιγμή αυτή δεν είναι όπως συνήθως, θυμίζει μ...
