Χίλιες φορές

Κεφάλαιο 5ο: "Βοήθα με πατέρα..."

Πέρασαν οι μέρες και η ρεματιά έγινε το μέρος που καθημερινά η Ασημίνα επισκεπτόταν. Εκείνη τη μέρα, την πρώτη του Απρίλη, πήρε μαζί της το ρολόι του Γιώργη. Το χάιδευε, το κοιτούσε, να βρει μια παρηγοριά και μια ανάσα. Κάθισε κάτω χωρίς να πάρει τα μάτια της από αυτό το αντικείμενο, το μόνο δικό του πράμα που της απέμεινε.

"Από τότε που έφυγες εσύ... από τότε που έφυγες, ξέσπασαν όλες οι συμφορές... Βοήθα με πατέρα..." μονολόγησε με σιγανή φωνή.
Πόσο της έλειπε ο πατέρας της! Γιατί έπρεπε να φύγει τόσο άδικα ένας τέτοιος άνθρωπος! Γιατί! Τα έχει όλα... Τον γιο της, τις αδερφές της, που είναι ευτυχισμένες, το σπίτι της. Και όμως... Έλειπε, έκτος από τον πατέρα της και εκείνος... Αυτό που είχε ήταν η ηρεμία της. Την ευτυχία της όμως; Πως γίνεται αυτό μόνο να την εμποδίζει να βρει την ευτυχία! Αυτές οι σκέψεις, τρέλαιναν την Ασημίνα. Έπιασε με τα χέρια της το μέτωπο της
"Αχ, Θεέ μου..."
Κοίταξε γύρω της. Είχε βραδιάσει. Η ένταση της στιγμής την είχε εξαντλήσει. Σηκώθηκε σιγά-σιγά και κίνησε να γυρίσει σπίτι της...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σαν έφτασε σπίτι της, ξάπλωσε αμέσως και προσπάθησε να κοιμηθεί. Μάταια...
"Είναι αυτό η νέα αρχή, Ασημίνα;"
Αυτή η αναπάντητη ερώτηση που χρωστούσε στον Νικηφόρο της βασάνιζε το μυαλό. Στριφογύριζε στο κρεβάτι της μέχρι αργά όταν όλοι είχαν κοιμηθεί.
"Ω, λίγο ύπνο...λίγο ύπνο θέλω!"
Μουρμούριζε... Ίσα που κατάφερε να κλείσει τα μάτια της...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Την Κυριακή, αφού τελείωσε ο εκκλησιασμός, η Ασημίνα έμεινε λίγο ακόμα κοιτάζοντας τα εικονίσματα απορροφημένη. Και θα έμενε για ώρα ακόμα έτσι αν δεν την έβγαζε από τον λύθαργο ο μικρός Σέργιος.

"Μαμάαααα, να πάω να παίξω με τον Φώτη;"
"Ναι, μόνο να προσέχετε!"

Οι μαύροι κύκλοι κάτω απ' τα μάτια της ήταν εμφανείς.
"Είσαι καλά, Ασημίνα μου;"
Η γλυκιά φωνή του παπα-Γρηγόρη δε θα μπορούσε να μη την ηρεμήσει έστω και λίγο.

"Υπήρξα και καλύτερα παπά μου..."
μουρμούρισε με ένα μικρό χαμόγελο αμηχανίας.

"Άμα θες να μιλήσουμε..."

"Όχι τώρα... Δε νιώθω έτοιμη..."

"Όποτε θελήσεις εδώ είμαι, τέκνον μου."
Ο παπα-Γρηγόρης της χαμογέλασε γλυκά με τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει για να ηρεμήσει ψυχές και να νιώσουν ασφάλεια.

Λίγο ακόμη ήθελε η Ασημίνα για να νιώσει έτοιμη... λίγο...