Χίλιες φορές

Κεφάλαιο 10ο: "Δε γίνεται!"

Ξύπνησαν μαζί το πρωί. Μια στιγμή που παλαιότερα για επτά χρόνια ήταν η καθημερινότητά τους, κάτι συνηθισμένο, τώρα, αυτή η στιγμή έμοιαζε μαγική. Μα ξαφνικά γύρισαν στη πραγματικότητα:

"Αμάν! Θα με ψάχνει το παιδί!"

"Θα το φροντίσει η Δρόσω, αυτό." είπε χαλαρά ο Νικηφόρος που ακόμα καλά-καλά δεν είχε ξυπνήσει.

Η Ασημίνα όμως που έψαχνε τα ρούχα της πέρασε στο πιο σοβαρό απ' όλα:
"Και η Ελένη θα με ψάχνει!"

Ο Νικηφόρος πετάχτηκε πάνω ανήσυχος.
"Πρέπει να φύγεις."

Επικράτησε για λίγο μια νευρικότητα έψαχναν τα ρούχα τους, πάλευαν να ντυθούν, ξαφνικά όμως ακούστηκε το κουδούνι της πόρτας.

"Αμάν! Τα αδέρφια μου!" έκανε ο Νικηφόρος ταραγμένος

"Δεν έχουν κλειδιά;" έκανε η Ασημίνα απορημένη
Ο Νικηφόρος χτύπησε ελαφρά με το δεξί του χέρι το μέτωπό του "Σωστά!", είπε.
"Άρα δεν είναι τα αδέρφια μου... Πάω να ανοίξω!" κι έκανε να φύγει από την πόρτα του δωματίου του.

"Έϊ! Το πουκάμισό σου! Πού πας έτσι!" του φώναξε η Ασημίνα και αρπάζοντας το από την καρέκλα πήγε και τον βοήθησε να το βάλει. Ξαφνικά έμειναν ακίνητοι.
"Καλημέρα..." έκανε ο Νικηφόρος με ένα χαμόγελο μικρού παιδιού
"Καλημέρα..." χαμογέλασε και η Ασημίνα και τα πρόσωπα τους ήρθαν κοντά για να αγγιχτούν τα χείλη τους όμως αυτό το χαρακτηριστικό "ντριιιιιιιν" τους διέκοψε.
"Το κουδούνι!" αναφώνησαν και οι δύο και ο Νικηφόρος έτρεξε να ανοίξει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Ρένα!" ξεστόμισε ο Νικηφόρος μένοντας άναυδος. Η Ασημίνα που ήταν στο διάδρομο άκουσε το όνομα και έμεινε εκεί χωρίς να κουνηθεί, και δεν πήγε στο σαλόνι.
"Θέλω να σου μιλήσω, Νικηφόρε."

"Θεωρώ πως τα έχουμε πει όλα."

"Είναι επείγον. Πρέπει να ξέρεις."

"Δηλαδή;"

"Να περάσω;"
Ο Νικηφόρος έκανε στην άκρη γεμάτος απορία και άφησε την κοπέλα να κατευθυνθεί στο σαλόνι και να καθίσει στην πολυθρόνα.
Η Ασημίνα ένιωθε πως καίγεται. Τι ήθελε αυτή εδώ; Τι δουλειά είχε στο σπίτι του; Αφού έχουν χωρίσει! Το στομάχι της είχε δεθεί κόμπος. Φοβόταν γι' αυτό που θα επακολουθήσει. Άλλωστε έπρεπε να φύγει σύντομα θα την ψάχνουν στο σπίτι, δε γίνεται να καθυστερήσει άλλο.

"Λοιπόν, τι είναι το τόσο επείγον;" ρώτησε ο Νικηφόρος.

"Όταν μου ζήτησες να χωρίσουμε είπα βαριά λόγια και δε θα σου κρυφτώ τα εννοούσα, Νικηφόρε..."

"Καταλαβαίνω. Αλλά δε γινόταν να σε παντρευτώ, Ρένα. Λυπάμαι πολύ που το λέω"

"Είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα σου ξαναμιλήσω και δεν θα σε ξανασυναντήσω. Απαγόρευσα στους γονείς μου ακόμα και το όνομα σου να λένε μπροστά μου..."

"Τότε..."
Εκείνη τον διέκοψε.

"Αρρώστησα. Το χρέωσα στη ψυχική οδύνη όμως έπειτα από μια επίσκεψη στο γιατρό μου ανακάλυψα πως ήταν κάτι άλλο που έφταιγε..."
Πήρε μια βαθιά ανάσα.
"Είμαι έγκυος, Νικηφόρε!"

Νεκρική σιγή. Δεν ακουγόταν ούτε η ανάσα της Ασημίνας που τόση ώρα έτρεμε. Τώρα είχε κοπεί.

"Τι...τι λες; Πώς; Πότε...πότε το 'μαθες;" ο Νικηφόρος έκανε σαν τρελός. Δε γίνεται! Όχι! Δεν γίνεται!

Ακούστηκε η πόρτα να ανοίγει και να κλείνει γρήγορα, με δύναμη. Δεν άντεξε η Ασημίνα! Έφυγε... Και ο Νικηφόρος αδυνατούσε να την ακολουθήσει...