lilac • larry

Rozdział 4

— Zrobiłem coś złego, mamo — chłopak delikatnie czknął, przegryzając dolną wargę, gdy w roztargnieniu wepchnął twarz w jedną z poduszek Louisa. Wdychając, ziemisty zapach drzew sosnowych i lilii, które obmywały jego zmysły, pocieszając go od wewnątrz.

— Harry, co się stało? Powiedz co się wydarzyło, skarbie.

Harry lekko pociągnął nosem, jego umysł zbyt zamglony aby zauważyć, że wącha poduszkę Louisa, zatapiając w puszystą poduszkę swój własny zapach.

— Odezwałem się — odpowiedział krótko, całkowicie dobrze wiedząc, że jego głos nie był słyszany przez zakopaną twarz w miękkim przedmiocie.

— Harry. Nie mogę cię usłyszeć, możesz, proszę, mówić wyraźniej? — zielonooki chłopak sapnął, podnosząc się za pomocą łokci. Jak tylko usiadł na pośrodku ogromnego łóżka, pochylił się w kierunku wezgłowia łóżka aby zabrać poduszkę, którą nieświadomie wąchał. Harry umieścił ją na swoim torsie, kładąc brodę na jej szczycie z cichym westchnieniem, gdy owinął ramiona wokół chmury puszystości.

— Harry? — jego matka nakłaniała.

— Odezwałem się — powtórzył cicho, następnie pociągnął nosem.

— Możesz to rozwinąć?

Harry westchnął, niemniej jednak wyrzucając wszystko co miało miejsce odkąd postawił stopę w tym domu. Powiedział jej o pierwszej nocy, o tym jak Louis ignorował posiłki, które ugotował dla niego, o tym jak Louis nie rozmawiał z nim, dopóki nie dotyczyło to czegoś poważnego (jak, „Czy obiad jest gotowy?" lub „Czy znowu muszę jeść to gówno?" czy też „Możesz się zamknąć? Nie lubię twojego głosu, jest irytujący"), i pomimo tego, że ostatnie (lub wszystkie z nich) raniły jego serce, Harry nie mógł zmusić siebie do nienawidzenia Louisa. Nigdy by nie mógł, nawet jeśli chciałby. Mówienie Harry'emu aby nienawidził Louisa było jak otrzymanie dwóch głów i ogona po rzuceniu monetą: niemożliwym wydarzeniem, które nie mogło się zdarzyć, nigdy, nawet za kilka milionów lat.

Prawdopodobnie było tak przez fakt, że zostało mu to wygrawerowane w głowie zaraz po tym jak nauczył się chodzić i mówić. To było wyryte w jego myślach, że powinien kochać i służyć alfie, alfie, który nie wiedział nic poza jego imieniem. Mnóstwo ludzi dokuczało mu za bycie zaręczonym w tak młodym wieku, niektórzy nawet posuwali się do mówienia o nim jak o pionku w grze pomiędzy dwoma watahami, używając go do zawarcia pokoju i harmonii, zaś niektórzy wątpili w miłość, jaką darzył go ojciec. Po kilku latach ciągłego gnębienia, Harry w końcu ukończył szkołę średnią śpiewająco, mimo wszelkich przeciwności.

W przeciwieństwie do tego, co początkowo myślał, życie nie stało się w żaden sposób łatwiejsze dla niego. Zamiast otrzymania alfy, który szczerze by go pokochał, został obdarzony kimś, kto nawet nie lubił mieć go w pobliżu, nie mówiąc już o miłości. Kiedy dzieciaki ze szkoły gnębiły go, miał się czego trzymać, mały chłopiec spał z pluszową zabawką, marząc o tym jak jego alfa walczył ze wszystkimi złymi dzieciakami dla niego.

A teraz nie było dla niego nadziei, której mógł się uczepić. Bez wymarzonej alfy zmagającego się z jego demonami, była nicość. Wszystko, co pozostało, to rozbite małżeństwo i złamane serce, na które nie umiał zaradzić.

— Zrobiłeś właściwą rzecz, Harry. Nie ma nic złego w wyrażaniu swoich uczuć. I jestem bardzo dumna za to, że wstawiłeś się za sobą — twarz Harry'ego wykrzywiła się w całkowitym zdumieniu, sprzeczne słowa jego matki zamgliły jego i tak już przymglony mózg.

—Jak to? — wykrztusił surowym i chrapliwym głosem.

— Szanowanie alfy nie oznacza znieważania własnych uczuć. Harry, twoim jedynym celem w życiu nie jest usługiwanie Louisowi i doglądanie jego potrzeb. Jesteś jego omegą, nie jego służącym, znaj różnicę. Nie mam pojęcia czego uczyli cię na lekcjach etykiety na które wysłał cię ojciec, ale to nie to.