ရွာတွင်ဟိုးလေးတကျော်ကျော်ဖြစ်နေသော သတင်းမှာ သုံးလေးပတ်ခန့်ကြာသည်အထိပင် တောမီးလိုလောင်ကျွမ်းကောင်းတုန်းပင် ။
ကြားလို့မှ ကောင်းကြသေးရဲ့လား ။ ကိုဘမောင်နှင့်ကိုရှိန်းနောင်တို့ ကွာရှင်းလိုက်သည်တဲ့ ။
သိကြားမင်း အဝတ်မပါပဲလူ့ပြည်ဆင်းတယ် ဆိုရင်တောင် အရပ်ကတို့မှာယုံလိုက်အုံးမည်ဖြစ်သည် ။
" မင်းမောင်တို့ပါလား ။ လာလေ "
မြနှင်းမှာ ကိုယ်လေးလက်ဝန်ကြီးနှင့်ဖြစ်ချေသည် ။ ဟိုအရင်တခါအဖြစ်အပျက်ပြီးကတည်းက မင်းမောင်၏ခြေထောက်တစ်ဖက်မှာ အကောင်းတိုင်းမရှိတော့ပဲ အထောက်အကူသုံးနေရပြီဖြစ်သည်။
" ကိုကြီးဘမောင် အဆင်ပြေရဲ့လား"
မြနှင်းမှာ ခုံတန်းတွင်ထိုင်လို့ ခပ်နွမ်းနွမ်းဖြစ်နေသော ဘမောင်အားကြည့်လို့မေး၏။
" အသည်းတစ်ခြမ်းပျားတုတ်ထားသလိုပါပဲ မြနှင်းရယ် ။ ငါ့မယ်အဆင်မပြေပါဘူး "
" ဒါဖြင့်လဲ ပြန်ပေါင်းပေါ့ "
မြနှင်း၏စကားကြားတာနှင့် ဘမောင်နှာခေါင်းရှုံ့လို့ ခပ်ဆက်ဆက်လေးဖြစ်သွားချေသည် ။
" ရည်းစားဟောင်းကို ငါမရှိတဲ့အချိန် အိမ်မှာလက်ခံတာ ကောင်းသလား ။ ပြော မပြောချင်ဘူး ပြောရင်ဖြင့် ဘမောင်တို့လွန်တယ်လာအုံးမယ် ။ ပြီးတော့ ငါ့ကိုအော်တယ်လေ ... "
တကယ်ဆို သူ့ရှေ့က လင်မယားထက် ဘမောင်တို့မောင်နှံမှာ အသက်ရော အိမ်ထောင်သက်ပါပိုကြီးကြ၏။ သို့သော်လည်း ဖြစ်လေသောပြသနာမှာ ငယ်ရွယ်သူတို့ထက်ပင် အထိမခံဆန်နေသောအခါ မင်းမောင်ခမြာလည်း ရယ်ရခက် ငိုရခက်နှင့်သာ။
" ကိုကြီးဘမောင်သဘောပါ ။ မြနှင်းတို့ကအပြင်လူပဲဥစ္စာ ။ နှစ်ယောက်သားကွဲပြဲကြရင်း ဘယ်သူ့ကြည့်ကြည့်တငေးငေး တမှိုင်နဲ့ဆိုတော့ ဘယ်သူကစိတ်ချမ်းသာမှာလဲဆို "
" သူလဲ မှိုင်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား... "
မြနှင်းမှာခပ်မြန်မြန်လေးခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်၏။ ထို့နောက် သုံးယောက်သားဆိုင်ရာ ဆိုင်ရာတွေနှင့်စကားကျရင်းအချိန်အတော်ကြာလိုက်သည် ။
