ကိုဘမောင်ဥူးဇင်းဝတ်ပြီးတစ်ရက်အကြာ နွယ်ခက်ချို ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ အသားတွေပိုဖြူလာကာ ယခင်လိုသာလှပနေဆဲပင် ။
" မနေ့ကရောက်ရင် အလှူကိုမှီလိုက်အုံးမှာ "
" နွယ်လဲ အရောက်ပြန်လာတာကိုကိုကြီးရေ ကိစ္စတွေပေါ်လာတော့ အချိန်တွေနှောင်းကုန်တာပဲ "
" ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ ရောက်လာတာပဲ တော်လှပါပြီ ။ ငါတို့မောင်နှမ မဆုံဖြစ်တာ အတော်ကိုကြာနေပြီလေ "
ရောက်ကတည်းက နှစ်ဦးသားအလွမ်းသည်ရင်း ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ ပြောကြရင်း အချိန်တွေကုန်ခဲ့တာကိုပင်သတိမကြားမိကြချေ ။
" နွယ်လဲနားတော့လေ ။ မနက်ကျရင် တန်းဆွမ်းအတွက် ငါပဲထချက်လိုက်မယ် "
....
" ဆွမ်းတော် ဗျို့ ... "
ဒူ ဝေ ဝေ ......
တစ်ဖက်တည်းတွင်ရပ်လို့ဆွမ်းအုပ်တွေကိုင်ကာ သဘက်တွေပခုံးပေါ်တင်လို့ ရိုရိုကျိုးကျိုးရပ်နေသော အမျိုးသမီးတွေ ကြားရှိန်းနောင်ဟာတစ်ဦးတည်းသောအမျိုးသားပင်ဖြစ်သည်။
ဇွန်းကြီးဖြင့် တစ်ပါးချင်းဆီလောင်းလို့ ဥူးဇင်းထံရောက်တဲ့အခါ ဆွမ်းလောင်းရင်း ခေါင်းကိုငုံ့ထားမိသည် ။
ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုတို့သည် နှလုံးသားဆီတိုးဝှေ့လို့ စီးကျလာသောမျက်ရည်စက်တို့အား သူမထိန်းခဲ့ချေ။
အနှီကြည်နူးပီတိသည် ဘယ်အရာနှင့်မည်တူမည်မဟုတ် ။ ဘဝတစ်ကွေ့အတွေ့အကြုံတွင် အထူးခြားဆုံးသော ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြစ်မိခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
" နွယ် ဘယ်နေ့ပြန်မှာလဲ "
" ရက်ရှည်ရှည်နေမှာပါ ကိုကိုကြီးရဲ့ "
" ငါ့မလဲ နှမကလေးတစ်ယောက်ရှိပါတယ် ။ ငါးရှဥ့်ဆီလူးထားသလိုပဲ ဖမ်းလို့ကိုမမိဘူးဖြစ်နေတယ် "
နွယ်ခက်ချိုသဘောကျဟန်ဖြင့် တခိုးခိုးတခစ်ခစ်ရယ်မောလေသည်။
" နွယ် ကမ္ဘာ့အဖွဲ့အစည်းမှာ နေရာတစ်ခုလောက်ရချင်တယ်ကိုကိုကြီးရဲ့ ။ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးနည်းပြီး အာနိသင်ကောင်းတဲ့ မြေသြဇာတွေ သာထုတ်လုပ်နိုင်ရင် နွယ်တို့တောင်သူတွေအဆင်ပြေပြီလေ "
