အိမ်ထဲသို့ ခေါ်လိုက်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်အား စောင်ဖြင့်လွှမ်းခြုံစေလိုက်သည်။
" နေဖြင့်မကောင်းသေးပဲကို ဘာလို့ဒီလောက်အအေးခံနေရတာလဲ "
" ချစ်သည်း လို့... "
" ရေနွေးလေးနည်းနည်း သောက်လိုက် ... အိုး ဗုဒ္ဓ "
ရေနွေးခွက်အားပုတ်ချလို့ ရှိန်းနောင်အား ဒူးခေါက် မှလျှိုကာပွေ့ချီရင်း အခန်းတွင်းမှအိပ်ယာဆီ အသာယာချပေးလို့ ခပ်တွေတွေစိုက်ကြည့်နေချေသည် ။
ရှိန်းနောင်၏ မျက်နှာနုနုမှာ အနီရောင်လှိုင်းလေးကွန့်မြူးနေရင်း မျက်နှာအားဘေးသို့လွှဲချထား၏။
" ချစ်သည်းရင်ဘက်ထဲ ကျောက်ခဲတွေများရှိလေသလား ။ သိပ်အသည်းမာတာပဲ "
" သိရင်လဲ ကျုပ်မကြိုက်တာမလုပ်နဲ့လေ ။ မသိရင်ပဲ ဒီလူက တွေ့ရာလူနဲ့ပလူးနေသလိုနဲ့ သူပဲပြောပြီး "
" ချစ်လို့လေ ချစ်သည်းရဲ့ ။ သဝန်တိုတယ်ဆိုတာ မယုံလို့မဟုတ်ဘူး ချစ်ခြင်းမေတ္တာရဲ့အပိုင်းအစလေးတွေက ပေါက်ဖွားတဲ့ ခပ်မွှားမွှားမီးစလေးတွေပဲ ။ မောင့်အတွက်တော့ သိပ်ပူလောင်ရတာမို့ပါ "
ပြောရင်းဖြင့် နဖူးဆီ ခပ်ဖွဖွအနမ်းခြွေပြန်၏။ နှစ်ဦးသား မချစ်လို့မဟုတ်ပဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ခဏတာ အချစ်စမ်းခြင်း၏ရလာဒ်ကတော့ နောက်ထပ်ဘယ်တော့မှ ထပ်မခွဲနိုင်လောက်အောင်အထိကိုမှတ်သားခဲ့ရချေပြီ ဖြစ်သည် ။
" ဖယ်အုံး ကိုယ်ပေါ်က "
" ရောက်လက်စနဲ့တော့မထူးတော့ပါဘူးချစ်သည်းရယ် ။ ရှေ့တစ်လှမ်းတိုးလိုက်ရင်ပဲ ခရီးဆုံးပြီပဲဟာ "
" မောင့် အဖျားကကျပြီမို့လို့လား "
ဘမောင်မျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်စဥ်းစားလိုက်ရင်း သူ၏လက်အားအောက်သို့လျှောချကာ စူးစမ်းသည့်ဟန်ဖြင့်ပြုမူနေကာ ပြီးနောက်ထပ်သြသြအသံဖြင့်ဆို၏။
" မကျဘူးချစ်သည်းရဲ့ မောင့်အဖျားကအရင် ဆိုဒ်ပါပဲ ... "
ရှိန်းနောင် နားရွက်တွေမှာနီရဲလို့ ထပ်မံမျက်နှာလွှဲလိုက်ရချေသည် ။ သူပြောတဲ့အဖျားက နေမကောင်းသည်ကိုပြောပေမဲ့ လူဘူးလေးမောင်ဟာ ဘယ်အဖျားကိုပြောနေမှန်းမသိ ။
