အလှူပွဲတစ်ခု၌ နှစ်ယောက်သားဆုံကြတဲ့အခါ ရှိန်းနောင်ဘက်မှမျက်နှာစတင်လွှဲသွား၏။ ထိုအမူယာလေးတစ်ခုနဲ့တင်ဘမောင်၏ နှလုံးသားမှာ အပ်ပေါင်းတစ်ထောင်ဖြင့်ထိုးစိုက်ခံနေရသည့်နှယ် ။
" ကိုဘမောင် လာပါ ထိုင်ပါအုံးဗျ "
လူကြီးတစ်ယောက်မှ ဖိတ်ခေါ်တဲ့အခါ ဘမောင်ငြင်းဆန်ရန်မဖြစ်နိုင်တော့ပဲ ရှိန်းနောင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်ဝင်ထိုင်လိုက်တော့သည် ။
ခေါ်ပြီးကာမှ နှစ်ယောက်သားအခြေနေကိုသတိရပြီး လူကြီးတွေမှာအင်တင်တင်ဖြစ်ကုန်ကြလေသည် ။
" အို ... ကိုမြတ်စိုးတို့အလုပ်အကိုင်အဆင်ပြေရဲ့လား ။ ဒီနှစ်ကပဲကလဲအထွက်ကောင်းတော့ ပွကြောပဲပေါ့ "
" ဟုတ်ပါ့ အိမ်ကဇနီးဆီ ပိုက်ဆံအပ်ရတာ သိပ်မျက်နှာလှ ဗျာ ... "
လူကြီးတွေမှာရယ်ပွဲကျနေသော်လည်း ဘမောင်၏အကြည့်တွေကတော့ လည်ကတုံးအပြာနုနှင့် ခပ်တည်တည်မျက်နှာပေးလေးဆီသာစိုက်ကပ်နေလေသည် ။
ရှိန်းနောင်မှာ ဟိုအရင်လိုသူ၏အသားအရည်လေးမှာဖြူဖွေးနေဆဲ ။ မျက်နှာရှိမွှေးညှင်းနုနုလေးတွေမှာ နေရောင်အောက်မှာဆိုပို၍ထင်သာမြင်သာရှိလေသည် ။
" ကျုပ်ပြန်လိုက်အုံးမယ်။ ကြိုးတံတား ဆွေးနေတာလေး လဲပေးရမှာဆိုတော့ "
လူကြီးတွေအားနှုတ်ဆက်စကားဆိုလို့ ထွက်သွားသော ကျောပြင်ကျယ်အားကြည့််လို့ရှိန်းနောင် ရေနွေးခွက်အားခပ်တင်းတင်းလေးသာ ကိုင်ထားလိုက်မိသည် ။
......
" ဟို ... အစ်ကိုကြီး ။ ကိုကြီးဘမောင်လေ ဖျားလို့ရယ် ကြိုးတံတားလုပ်နေရင်းရေတက်လာတာကို မရပ်ပဲ ဆက်လုပ်နေတာ ကိုယ်လဲတော်တော်ပူတယ်ပြောတယ် ဆေးမသောက်ဘူးချည်းလုပ်နေတာ ... "
မြနှင်းမှာ ပြောနေရင်းပင် မျက်ဝန်းတို့နီရဲလာ၏။ မင်းမောင်မှာချော့မော့ရင်း ပခုံးအားအသာလေးပုတ်ပေးနေလေသည်။
" သွားကြည့်လိုက်ပါအုံးဗျာ ။ ဒီလိုမျိုး လုပ်နေတာ ပင်ပန်းနေကြရဲ့သားနဲ့"
