Love from another world ~ Dutch

Hoofdstuk 3 ~ Neldë

Neldë

‘Wat doe jij op ons terrein?’ vroeg de man die rechts stond van de man met het geheven jachtgeweer.

‘Ehh,’ stamelde Phylena veel onhandiger dan verwacht

‘Jij mag hier helemaal niet komen,’ nog voordat Phylena antwoord kon geven schreeuwde de man links van de man met het geheven jachtgeweer, ‘heb je dat nooit geleerd? Heeft niemand je dat ooit verteld jonge dame?’

‘Jawel, maar…’ begon Phylena haar uitleg. Ze wilde uitleggen dat ze niet door had dat ze al zo ver gelopen had, dat ze niet door had dat het al zo laat was en dat ze weer huiswaarts wilde gaan maar die kans kreeg Phylena niet. Nog voordat ze aan haar uitleg kon beginnen werd ze al weer onderbroken door de man links van de man met het geheven jachtgeweer.

‘Niks maar, je mag hier gewoon niet komen,’ de jagers waren erg slecht in Phylena uit laten praten, op deze manier kon Phylena natuurlijk nooit een fatsoenlijk antwoord geven. Phylena zette voorzichtig een stap naar achteren omdat ze de korte afstand tot het geschreeuw van de mannen alles behalve prettig vond. Op de afstand die de mannen tot Phylena hadden genomen kon ze bijna hun adem horen en hun lichaamsgeuren ruiken. De mannen konden het echter niet waarderen dat Phylena zich verroerde want nu trokken ook de andere drie mannen hun geweer.

‘Staan blijven zei ik toch, staan blijven!’ schreeuwde de voorste man nadat alle geweren op Phylena gericht waren. Maar in een keer kwam deze man in beweging, alsof het geschreeuw en gedreig niet genoeg voor hem was. Hij zette twee stappen naar voren, zodat hij op een armlengte verwijderd stond van Phylena. Phylena kon zijn zware, diepe ademhaling horen en hij de hare. Vanaf deze afstand waren ook zijn littekens en rimpels goed te zien, beschadigingen van de perfect geboren huid, beschadigingen die vaak niet alleen van buiten zitten maar ook diep van binnen. Lang kon Phylena hier niet naar kijken want meteen nadat de man twee stappen dichter bij was gekomen bewoog hij zijn armen opzij, alsof zijn geweer een gevaarlijke tennisracket of honkbalknuppel was en maakte die beweging weer tien keer zo hard terug.

Zwart.

Leanna schrok op uit haar rare droom, misschien was het zelfs wel een nachtmerrie te noemen. Ze keek op haar wekker, “4:27” gaf het elektronische display weer. Het zou nog even duren voordat de zon op kwam, daarom draaide Leanna zich weer om in de hoop dat ze nog even verder kon slapen. Soms viel Leanna zo weer in slaap, meestal was dit echter niet het geval. Meestal was ze meteen zo klaar wakker dat ze niet meer in slaap kon komen tot de volgende avond. Vandaag viel jammer genoeg onder het rijtje meestal en niet onder het rijtje soms. Anderhalf uur later besloot Leanna om uit bed te gaan want ze zou toch niet mee in slaap kunnen vallen. Buiten begon het al iets te schemeren en de eerste woonkamers waren al verlicht. Het zou nog een uur duren voordat Leanna’s wekker zou rinkelen maar Leanna zette hem vast uit aangezien ze niet meer van plan was te gaan slapen.

Bijna twee uur later sprong Leanna van haar fiets en zette hem in het hok naast de school. Ze had twee uur de tijd gehad om zich klaar te maken, veel langer dan dat ze gemiddeld nodig had dus ze had extra veel tijd voor haar haar en make-up. Haar, normaal iets wat golvende haar, had ze in elegante krullen gedraaid met haar krultang en haar ogen waren voorzien van een extra laagje mascara en oogschaduw. Normaal gaf Leanna niet heel veel om haar uiterlijk, als ze geen tijd had zou ze zo zonder make-up naar buiten gaan, maar als ze zich verveelde vond ze het een leuk tijdverdrijf om wat extra aandacht aan haar uiterlijk te besteden. Bovendien had ze vandaag nog een extra reden om iets meer op te vallen, namelijk een tweede indruk maken op Amar, die hopelijk iets beter was dan dat van gister. Een beetje stuntelig en onhandig had Leanna zichzelf gister gevonden, gelukkig had ze met deze nieuwe dag een nieuwe kans. Leanna had besloten dat ze niet snel toe geeft of ze iemand echt leuk vind, al helemaal niet na 1 dag, maar ze had in ieder geval een kans gekregen om iemand beter te leren kennen en misschien wel een goede band met iemand op te bouwen. Zo’n kans kreeg Leanna niet vaak aangezien ze zich vaak afzonderde van anderen omdat ze het awkward vond om met random mensen te praten, waardoor iedereen groepjes in de loop der tijd groepjes had gevormd en er geen een was waar Leanna deel van uit maakte. Het nieuwe schooljaar begon echter een klein beetje positiever, Leanna was zelf niet op Amar afgestapt maar toch hadden ze een soort van gesprek gekregen, de hoop dat dat vandaag weer het geval was, was Leanna’s motivatie om naar school te gaan. Voordat Leanna de school binnenstapte fatsoeneerde ze haar haar weer, dat door de fietsrit weer vreselijk was gaan zitten en  checkte ze nog een keer in de weerspiegeling van een raam of haar make-up niet uitgelopen was op de fiets. Dat was gelukkig niet het geval dus Leanna kon veilig de school betreden.

Het kluisje van Leanna bevond zich helemaal aan de andere kant van de school, op de eerste verdieping, samen met de kluisjes van iedereen uit haar leerjaar. Leanna snapte niet waarom ze niet gewoon alle kluisjes bij de ingang stonden, als je nu voor in de school les had moest je eerst helemaal naar achteren lopen om bij je kluisje te komen en vervolgens weer helemaal terug. Leraren kunnen hun spullen wel allemaal bij de lerarenkamer, vlak bij de lerareningang, kwijt. Leraren hebben allemaal een eigen lokaal, met een eigen luxe bureaustoel, lopen doen ze alleen voor een vers kopje koffie. Leerlingen daar in tegen worden na elk les uur naar precies de andere kant van de school gestuurd, moeten het doen met houten ondergetekende stoeltjes en kunnen koffie kopen, voor tachtig cent per plastic bekertje uit een of ander automaat. Kort om, leerlingen hebben het top op school en ze krijgen er nog geen geld voor ook, leraren daar in tegen die hebben het zo zwaar, maar die worden wel beloont met toren hoge lonen.

Een maal bij de kluisjes aangekomen zag Leanna dat Amar al op school was. Dat verbaasde Leanna, het kwam namelijk niet overeen met haar bevooroordeelde beeld van de meeste jongens. Jongens kwamen nooit op tijd, zeker geen vijf of tien minuten voor de bel. De meeste jongens kwamen altijd op het laatste moment, of net na het laatste moment, aangezien ze niet extra vroeg op school wilden zijn om bij te kletsen met hun vrienden, zoals meisjes dat vaker deden. Niet dat Amar vroeg op school was om te kletsen met zijn vrienden, nee hij staarde voor zich uit alsof hij nergens aan dacht. Hij dacht in ieder geval niet aan iets met emotie, want er was geen enkele gezichtsuitdrukking van zijn gezicht te lezen. Amar leunde tegen de kluisjes aan, zijn half lange bruine haar hing nonchalant lang zijn koele gezicht en een been stond gebogen tegen de kluisjes aan om zijn houding ‘cool’ te laten lijken. De rij met kluisjes waar Amar tegenaan geleund stond was precies de rij waarin Leanna’s kluisje zich bevond, fijn. Karma of opzet? Opzet kon het niet zijn want hij kon toch niet weten waar haar kluisje was, ze kenden elkaar nog maar net, karma dus. Of Leanna nou wou of niet, ze had meteen een gespreksonderwerp, of in ieder geval ze moest wat zeggen, anders kon ze nooit haar jas in haar kluisje stoppen.

‘Hee, mag ik er even bij?’ vroeg Leanna droog, misschien iets te droog.

‘Hee Leanna,’ antwoorde Amar terwijl hij een stap opzij zette en nonchalant een hand door zijn haar haalde, ‘of moet ik zeggen Phylena?’

Geschokt bleef Leanna staan, ‘Hoe kon jij… Hoe weet jij?’ stamelde ze, maar meer kon ze niet uit brengen.

Amar zei niks maar pakte Leanna bij haar arm vast en trok haar mee. In een rustige gang bleef hij staan, daar barste zijn geschreeuw los, ‘Je had wel dood kunnen zijn gek! Wat bezielt je in hemelsnaam om daar te gaan jagen? Waarom was je daar überhaupt helemaal alleen?...”

‘Ik was aan het zorgen dat we konden eten die avond, dat doe ik elke dag! Niet iedereen heeft geld om onbeperkt eten te kopen!” Leanna was verbaasd over de boze reactie van Amar, in haar ogen had ze niks verkeerd gedaan. “Misschien ben in per ongelijk iets te ver naar het oosten gelopen, misschien kwam ik op het terrein van jouw bewakers maar dat betekend niet meteen dat ik jou en je familie wat aan wilde doen, ik was aan het jagen niet aan het spioneren, hallo wat denk je wel niet!” snel keek Leanna in de gang of niemand hen gehoord had. Het was vreemd om over je dromen te praten alsof het echt was, maar dat was het ook. “Hoe kan jij in hemelsnaam weten dat ik…”

“Ik ben een halfgod Leanna, en tevens militaire hoofd van de beveiliging iedereen die wordt aangehouden voor zware misdaden komt bij mij terecht.”

“Zware misdaden? Waar gaat dit over jezus, ik heb niemand vermoord!”

“Je had daar nooit mogen komen Leanna, niemand hoort het zwarte bos te betreden, dat zou je moeten weten.” Amars stem leek kalmer dan eerst, alsof hij door kreeg dat Leanna het niet met opzet had gedaan. Daar nam Leanna echter geen genoegen mee, ze snapte er nog steeds niks van.

“Het zwarte bos? Waar gaat dit over? Wat is er in vredesnaam mis met dat bos?”