mistifikasyon sanrılar

٢

bir şiir festivali
ve ellerime
ulaşıyor
maziden kalma
çelenkleri

alnıma
yazıyorlar,
olduğun
kadarsın
diyorlar
ufuğunu
aştığım
şehirlerde

bileğime tutuluyor
akşam güneşi, ben
sarmalanmışım
nergislerin gizlerinde

perdelerimi aştığın
an, dudaklarına
kanatlanıyor kendi
ellerimden kalma
son çiziklerim

eşiğimi geçme

eştiğin
yaralarımdan
yara(r)lanma

bugün olmaz

bir şiir yaz diyorlar
fotoğrafın vuruyorken
gölgelerime ışığınla

ben ne
kendime

ne sana
söyleyeyim

dünyada
ay-akları
biçilmez bir
kefenim

şeb dindiğinde
ıslak toprağıma
henüz kurumamışım

şiirler
yazılıyor
olmayacak
sevdalara

inlerine saklandığım
şiirlerim var, geceleyin

ben kötü bir şairim

bir şiir yaz diyorlar

söyle onlara,

ölü bir şair,
şair midir?

ya kabristanın
kuyusunda biten
ağaçlar?

baharda bir tek
açmayan onlar

sen ölümü
bir soluktan
sorarsın

bense ölü(mü)
bir kimsesizden

ve hiçliğin evvel
basamaklarındayken

bir şiir
yaz diyorlar

söyle onlara

ölümün
kıvrıldığım kollarına
ölümsüzlüğe kanayan
bir şiiri nasıl yâr edeceğim?