Angels & Demons: The Balance of Race

Chapter 3

Avila's POV

“TIGILAN NIYO NA AKO! LAYUAN NIYO NA AKO! TAMA NA!” Napatayo ako habang sinisigaw 'yon at ang dalawang palad ay naka takip sa magkabilaang tainga ko.

Dahan-dahan kong binaba ang mga kamay ko nang mapansing na sa'kin ang paningin ng mga classmates at teacher ko. Nakaramdam ako ng hiya kaya naman kinuha ko ang mga gamit ko't minabuti na lamang na lumabas ng Classroom.

When I finally got out and away I leaned on the side of an empty classroom, pumikit ako 'saka nag pakawala nang malalim na buntong hininga. Akala ko'y matatahimik na 'ko but I was shocked when someone grabbed my shoulder and when I looked at it I was surprised by what I saw.

“Ikaw...” Namutla ako sa paraan nang pag tingin niya sa'kin.

“Tulungan mo 'ko, please.” Napakurap-kurap ako, siya 'yong multong Security guard na babae na humihingi ng saklolo sa'kin.

“Sinabi ko naman po, wala akong maitutulong sa 'yo. Walang maniniwala sa'kin.” Yumuko ako dahil naawa ako sa kaniya, gustong-gusto ko man siyang tulungan pero wala akong magagawa para sa kalagayan niya ngayon. If she wants justice, that is unlikely to happen because she already dead.

“Alam kong may maitutulong ka sa akin, hindi ako dadalhin sa 'yo ng liwanag kung wala kang maitutulong sa 'kin.” Kumunot ang noo ko kaya nag angat ako nang tingin sa kaniya.

“Liwanag? What do you mean po?” Kita ko sa mga mata niya na siguradong-sigurado siyang matutulungan ko siya pero...pero paano?

Makahulugan siyang tumingin sa 'kin 'saka nag lakad patungong direksyon sa likod ng classroom. Kahit nagaalinlangan ay sumunod pa rin ako.

As I walked, my mind and emotions were arguing, whether I should really help her or just ignore her? But my grandmother taught me that if someone needed help I should help as much as I could. Bumuntong-hininga na lang ako, mukha ngang wala na akong magagawa kun'di ang tumulong at wala namang masama kung susubukan.

Lakad lang siya nang lakad at sunod lang naman ako nang sunod, medyo napapagod na din ako hanggang sa huminto siya at napag alaman kong nandito na pala kami sa likod na mayroong matataas na bakod.

“Paano naman tayo makakadaan dito?” I asked pero nagulat na lang ako nang tumagos ang katawan niya sa mataas na bakod. Oo nga pala multo siya kaya natural lang sa kaniya ang tumagos sa mga dingding, but my grandmother said that not all ghosts can get through the walls because the only ones that can get through are those ghosts who haven't been to that place yet. Just like the security guard, siguro ay nakapunta na siya sa part na ito no'ng nabubuhay pa siya kaya naman ngayong patay na siya ay nagagawa niyang tumagos sa mataas na bakod na ito.

The question now is, how can I get through this?

Maglalakad na sana ako pabalik upang sa gate na mismo gumalaw ngunit tila may sariling pag-iisip ang katawan ko at bigla akong tumalon nang mataas. Nagulat na lang ako nang makadaan ako sa napaka taas na bakod, hindi makapaniwalang bumaling ako nang tingin sa likuran ko dahil ngayon ay nasa labas na ako.

P-paano? How did that happen? Did I really jump? Or maybe I'm just mimicking?

“Hey! Let's go now!” Nabalik lang ako sa katinuan nang sumigaw si Lady Guard, even though I was confused by what happened, I just ignored it at sumunod na sa kaniya.

Ilang minuto ang lumipas nang tuluyan na naming narating ang isang mansion, kumunot naman ang noo ko nang makilala ang bahay. Ang bahay na 'yon ay pag-aari nila Amanda.