HER FANGIRL, FOR LIFE

CHAPTER 3

HER FANGIRL, FOR LIFE

NeverNotAWriter

©2022

CHAPTER 3

I woke up after 3 hours of nap. Pumunta ako sa sulok ng kwarto where a small coffee maker is placed. It's around 5 in the afternoon and coffee perfectly compliments the cold breeze of the wind and the calm sea. I sat comfortably sa balcony ng hotel where I have the absolute view of the beach.

Naaalala ko nung panahon na buhay pa si Dad, beach was our safe haven. We jog, ride horses, built sand art and we swim. Those days.

Pagkatapos ko magkape ay kinuha ko ang camera na ipinamana pa sakin ni Dad para dalhin sa pag iikot at isinukbit sa balikat ko. It's a retro film camera na 90s ang style. Bukas pa naman ako magsstart na maginquire para sa mga kailangan sa wedding. I'll try to relax nalang muna ngayon. Tama sila Mae at Kate, I also deserve to unwind. I bun my hair, put on my eyeglass and walked down the lobby with my white see-through long sleeve and shorts.

I stroll around and enjoy the scenery. Took pictures of random things, people, the usual I do when I visit a place. I also saw some resident seller with their kids, a family na nag pipicture. I reminiscence the memory I had with Dad habang tinitingnan ko ang mga taong napapadaan. 

I wish you were here Dad. Sana nakakapagpicture rin tayo. 

Ngayon kasi, I don't even have the energy to photograph myself because it's not even worth it anymore. I don't have any picture of me since Dad died. Even my birthday and graduations. Even Mae's family know I hate it. I feel like, I don't deserve to have happy memory? Yung guilt pag nakikita ko yung sarili ko sa picture. I can't stand myself. Nagtaka nga sila Tito nung nagwork ako as freelancer. Kasi they thought I totally hate photographs. I guess I love taking pictures as long as it's not me.

I miss you so much Dad.  I sigh.

Pagkatapos ko maglakad ay tumambay muna ako sa tabing dagat at nahiga. Di ko namalayan na sa kakalakad ko ay napadpad pala ako sa medyo dulong bahagi neto. Maliwanag pa rin ang daan dahil sa sikat ng buwan at tanaw ko pa rin ang mangilan ngilan na tao sa di kalayuan. Habang nasa pagkakahiga ay muli akong tumingala at tumitig sa kawalan.

Oh really? Since when did you care?

Rinig kong sigaw ng isang babae malapit sa kinahihigaan ko. Tumayo ako para hanapin kung sino ito. Sa likod ng isang malaking bato na nakapagitan saamin ay tiningnan ko siya mula sa likuran.

Kelan ka pa naging tsismosa Jhoana?

Nakatalikod at tahimik na ang babaeng nakapolo na inis na binalibag ang phone na hawak sa kaliwang kamay nito. Mukhang sa kausap nito sa telepono siya sumigaw. Sa kanang kamay naman niya ay isang bote ng beer.

Nagpakawala ng malalim na hininga ang babaeng nakapolo at muling lumagok ng alak mula sa boteng hawak nito.