Alsof het zo moest zijn.

1

Eindelijk, de dag waar ze zo naar uitgekeken heeft is aangebroken. Lola zit met gezonde spanning in de auto en over een uur is ze op plaats van bestemming. Ze weet niet helemaal wat ze kan verwachten, maar dat is ook de bedoeling. Een aantal weken geleden kwam de mail dat er een plek was vrij gekomen. Tijdens haar pauze van haar werk had ze het gezien. Net op tijd en alsof het zo moest zijn. Met haast had ze het geboekt. Het moest snel, want anders was een ander haar voor. Er was geen tijd om iemand mee te vragen, maar dat vond Lola niet erg. Al vertelde zij haar vrienden wat anders. Een leugentje om bestwil. Ze zouden het toch maar raar vinden dat ze liever alleen gaat.  

De kilometers op de navigatie tikken weg en niet veel later rijdt Lola met haar auto het bos in. De weg zit vol met gaten, maar als een professional manoeuvreert zij haar kleine witte auto over het pad heen. Dat haar auto hierna een wasbeurt verdient neemt ze voorlief. De gezonde spanning is groter dan dat het geweest is vandaag, want ze is op de plaats van bestemming. Ze pakt haar grote rugzak uit de achterbak en hijst hem op haar rug. Alle spullen zitten erin. Een slaapzak bungelt los aan een touwtje aan haar tas. Nadat ze de riempjes om haar borst en buik heeft vastgeklikt, checkt ze haar auto nog een keer. Die zit op slot. Met een diepe zucht en vol goede moed, kijkt ze om zich heen.

Lola pakt de kaart die zij thuis in de brievenbus had gevonden. Het is zeven kilometer lopen totdat ze bij haar slaapplaats zou aankomen. Veel ervaring met een route vinden via een kaart heeft ze niet, maar dat maakt dit avontuur alleen maar leuker. Er zijn drie ingangen, maar volgens de kaart moet ze de derde ingang in. Lola loopt naar de juiste ingang en met een glimlach start ze haar avontuur. Het bos staat vol dennenbomen en de zon schijnt, er waar dat kan, doorheen. Het groene mos zorgt voor een sprookjesachtige omgeving. Lola geniet zichtbaar, haar wangen zijn rood van de kou als ze stevig doorloopt. Hier en daar komt Lola wat mensen tegen. Een meneer en mevrouw begroeten haar. De routebeschrijving is makkelijker dan ze gedacht had. Tot nu toe klopt elk stuk. Bij het water moet ze naar links en als ze bij een grote zandvlakte komt, moet ze rechts aan houden. Het lukt en het gaat goed. Lola voelt haar zelfvertrouwen groeien. Zie je, denkt ze. Ze kan dit ook alleen!

Na vier kilometer besluit ze om pauze te houden. Haar rugzak zet Lola op een bankje en dan gaat ze ernaast zitten. Ze pakt haar thermosfles uit het zijvak en schenkt de warme chocolademelk, die ze van huis heeft meegenomen, in. Terwijl het warme kopje haar handen opwarmen, kijkt Lola nog eens goed rond. Een hond komt op haar afgerend. Paniek schiet in haar ogen. Vreemde honden zijn niet haar grootste vrienden. De grote herdershond is bijna bij haar als ze een zware, luide mannenstem hoort. "Loebas!" galmt het. Gesprokken kijkt Lola op en ziet dat er een grote man bij de zware mannenstem hoort. De hond lijkt direct te luisteren en stopt. De hond kijkt Lola nieuwsgierig aan, maar blijft wel staan op gepaste afstand. Hij wacht tot zijn baasje er is en samen lopen ze door. "Hij doet echt niets hoor." Mompelt de man nors als hij langsloopt. Voordat Lola iets kan zeggen is de man, inclusief hond al voorbijgelopen.

Tijd om door te lopen, vindt Lola als ze de laatste slok van haar warme chocolademelk wegslikt. Ze hijst haar rugzak weer op haar rug en leest op de kaart dat het alleen nog maar rechtdoor is. Dan moet ze er zijn. De laatste drie kilometer zijn zo gedaan en niet veel later staat Lola voor een piepklein huisje. Midden in de middle-of-nowhere. Tenminste voor zover dat kan in Nederland dan. Lola kijkt nog eens op de kaart en ziet daar een cijfercode staan voor een slot. In het slot achter op het huisje zou Lola een sleutel moeten vinden. Het is even zoeken, maar dan ziet Lola een klein slot tussen het haardhout. 0598, dat zijn de getallen wat Lola intypt om de sleutel te bemachtigen. Ze kan niet wachten om naar binnen te gaan.

Er staat een bed, er is een klein tafeltje met stoelen en een keukentje. Lola doet haar bergschoenen uit bij de deur en loopt dan verder. Om de hoek vindt ze een douche en toilet en dat is het. Het is warmer dan ze had verwacht. Vannacht zou het gaan vriezen. In de beschrijving leest ze dat het water omhoog gepompt moet worden en dat koken boven de haardvuurkachel moet. Even moet Lola bijkomen. Ze ploft neer op een van de stoelen en kijkt rond. Er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht. De komende 24 uur is Lola hier. Alleen. Met een voorraad eten, boeken en alleen haar eigen gedachte. Haar telefoon zal ze zo uitzetten. Even bijkomen. Niet veel later knispert het houdvuur in het kacheltje. De rook van het vuur maakt zachte doffe geluiden als het zijn weg naar buiten vindt door de pijpen. Dit is precies wat ze nodig had.