Alsof het zo moest zijn.

2

Net als Lola diep in haar boek is verzonken, schrikt ze op van een geluid van buiten. Voetstappen... De zon is inmiddels bijna onder, wat het nog spannender maakt. Lola voelt haar hart bonzen in haar keel en ze durft zich niet te bewegen. Muisstil zit zij op haar stoel. Alleen haar ogen bewegen. Ze bekijkt de ruimte op zoek naar een wapen. Horrorscenario's schieten door haar hoofd. Haar ogen blijven hangen op de hakbijl voor het hout. De bijl hangt aan de muur aan de andere kant van de kamer. Zou het haar lukken om het te kunnen pakken? De voetstappen komen langzaam dichterbij. Nog steeds verstijft van de schrik en de angst zit ze op haar stoel te wachten wat er komen gaat. Dan verschijnt er een hond voor het raam en de deur. Het is de herdershond die ze eerder is tegengekomen. Een paar seconden later verschijnt de grote man met de zware stem. Verbaasd kijken ze elkaar aan door het grote raam.

Lola weet even niet wat ze moet doen, maar de man maakt bewegingen dat hij naar binnen wil komen. Lola staat op en opent de deur. "Wat doe jij hier?" vraagt de man met de zware stem. "Dat kan ik jou ook vragen." Zegt Lola.

"Ik hebt dit geboekt." Zegt de man.

"Nee, ik heb dit geboekt." Lola staat in de deuropening en de kou van buiten dringt naar binnen. Ze loopt verder naar binnen op zoek naar haar telefoon. "Hier." zegt ze terwijl ze de grote man haar boekingsbewijs laat zien. Hij begint zelfvoldaan te lachen en ze ziet hem ook zijn telefoon pakken. "Hier." Zegt hij. De moed zakt Lola haar in haar schoenen.

Inmiddels is de man achter haar aan naar binnengekomen. Lola had haar wandelschoenen netjes uitgedaan naast de deur, maar de man loopt met grote passen en vieze schoenen naar binnen. Lola vraagt zich hardop af hoe dit kan gebeuren. De boeking ging ook zo gehaast en het was een extra plek dat plots was vrijgekomen. Zou daar iets in mis zijn gegaan? De hond kijkt haar nieuwsgierig aan en snuffelt daarna het hele huisje rond. De man ploft neer op de stoel waar Lola net aan het lezen was. Ze kijkt hem met grote ogen aan. "Ik was hier eerder." Is haar argument om de man en zijn hond weg te laten gaan. "Dus?" Hij kijkt even rond en begint dan zijn schoenen uit te doen.

Lola gaat beduusd zitten. Ze kijkt naar het kacheltje en ziet er dat er een nieuwe blok op moet. Met een grote boog loopt ze om de man heen en pakt een blok hout van de stapel. "Ik ga hier niet weg." Zegt ze als ze het deurtje opendoet en het blok erop legt.

"Dan moeten we er maar het beste van maken hier. Want wij gaan ook niet weg." De man heeft inmiddels zijn jas ook uit en begint met het uitpakken van zijn tas. Hij lijkt zich geen zorgen te maken dat hij hier niet alleen is. Lola wil zich uitspreken, maar heeft geen idee wat ze moet zeggen. Ze wil hier ook niet weg. Dit is waar ze zolang naar uitgekeken heeft. De man heeft duidelijk ook gereserveerd.

Ze pakt daarom maar haar boek en gaat op een van de andere stoelen zitten. Ze probeert verder te lezen. Concentreren op het boek lukt Lola niet meer. Vanuit haar ooghoek houdt ze de man en de hond in de gaten. De man lijkt haar leeftijd en nu ze hem iets langer ziet, best knap. Jammer van zijn sacherijnige karakter. Loebas heeft inmiddels zijn plek bij de kachel gevonden en lijkt zo in slaap te vallen. De man inspecteert het huisje en legt een slaapzak op het bed. Plots bedenkt Lola dat er maar één bed is.

Lola weet even niet meer wat ze moet doen. Gaat ze hier overnachten met een wildvreemde man? Midden in de natuur. Met niemand anders om hun heen? Lola denkt weer aan de hakbijl. Misschien is hij een moordenaar of een verkrachter. Haar blik verplaatst naar de man en bekijkt hem nog eens goed. Hij heeft een donker en kort kapsel, zijn leeftijd schat ze niet veel ouder dan zij zelf is. Rond de 30 jaar oud verwacht ze. Hij ziet er sportief uit, aan zijn kleding en tas te zien is het niet de eerste keer dat hij zoiets doet. Lola's blik verschuift naar de hond. En hij heeft een hond. Misschien moet ze hem eerst beter leren kennen voordat ze een beslissing maakt.

Lola loopt naar de man toe en steekt haar rechterhand uit. "Lola." Stelt ze zichzelf voor.

De man kijkt even naar haar hand en dan kijkt hij Lola aan. Hij kijkt geïrriteerd en knijpt zijn ogen samen, maar pakt dan haar hand vast. "Thomas." Hij schudt haar hand zachter dan ze verwacht. Het is een stevige handdruk, denkt Lola, maar hij is geen knijper. Ze had verwacht dat hij een knijper was.

"Ga je vaker alleen op vakantie?" Zegt Lola terwijl ze checkt of het theewater dat ze op de haardkachel had gezet al klaar is. "Thee?" vraagt ze ondertussen als ze ziet dat het water warm genoeg moet zijn.

Thomas gaat aan de tafel op het houtenbankje zitten met zijn rug naar het raam en zijn gezicht naar Lola toe. "Ja." Zegt hij. Dat is maar één antwoord op één vraag, denkt Lola. Het is het enige antwoord dat ze krijgt en daarom gaat ze ervanuit dat hij thee wil. Ze schenkt daarom twee koppen in. Ze vraagt hem niet welke thee hij wil en pakt een van de rooiboszakjes uit de glazenpotten in de keuken. Lola voelt zijn blik op haar gevestigd. Ze wordt er ongemakkelijk van. Snel doopt ze de zak in allebei de koppen en loopt dan naar de tafel toe.

"Ga je vaker alleen op vakantie?" Lola herhaalt haar eerdere vraag terwijl ze tegenover hem aan tafel gaat zitten.

Weer krijgt Lola een geïrriteerde blik van Thomas. "Serieus?" zegt hij. Zijn ijsblauwe ogen kijken Lola recht aan. Lola voelt een rilling door haar heen gaan.

"Herken je mij niet?" Zijn blik verplaatst naar Loebas, die nog steeds voor de kachel ligt te slapen. Alsof hij haar niet meer durft aan te kijken. "Herken ik je niet?" Herhaalt Lola zachtjes. Dan valt het kwartje bij Lola. Ze slaat haar hand voor haar mond. "Thomas den Hartogh?" Ze schrikt van haar eigen harde stemgeluid als ze zijn naam zegt. Voor haar neus zit Thomas. De Thomas waarvan ze zich altijd heeft afgevraagd wat er nu van hem geworden is. Met grote ogen kijkt Lola hem aan. "Sorry" zegt ze prompt. Ze weet niet helemaal waar ze sorry voor zegt, maar het voelt alsof ze sorry moet zeggen. "Ik had je hier totaal niet verwacht." Zegt ze om het excuus groter te maken.

Thomas haalt zijn schouders op en staat op. Hij loopt naar Loebas en geeft hem een paar aaien over zijn kop. De hond wordt direct enthousiast en gaat er goed voor liggen. "Je bent gegroeid en door je baard..." Lola begint te praten, maar weet ook wel dat ze het niet beter maakt. "Vanaf wanneer herkende jij mij dan?"

"Vanaf het moment dat ik je zag." Mompelt hij duidelijk teleurgesteld. "Kom Loebas, we gaan." Thomas staat op en begint zijn tas weer in te pakken. De hond kijkt hem met een scheve kop aan. Alsof de hij hem voor gek verklaard.

Lola staat op en verklaart hem hardop voor gek. "Ben jij gek. Alleen maar omdat ik je niet herken ga je weg?" Lola herinnert zich steeds meer van vroeger. Ze was altijd nieuwsgierig naar Thomas. Ze zaten niet in dezelfde vriendengroep, maar op de een of andere manier kruisten hun paden steeds weer. Ze hadden samen in de eerste klas van de middelbare school gezeten. Allebei kwamen ze uit hetzelfde dorp. Ze werden soms in dezelfde groep gedeeld. Het leek erop dat ze vrienden werden, maar toen ineens wilde hij niets meer met haar te maken hebben. Waarna ze alleen maar een koude, ijzige Thomas kende. Lola weet nog steeds niets wat er toen gebeurd is, alleen dat hij daarna naar een andere school gegaan was en ze nooit meer iets van hem gehoord had.

"Ren maar weer weg." Zegt Lola, want zo voelde dat voor haar toen ook. Het is een stevig statement, dat weet ze dondersgoed. Lola hoopt hem uit zijn tent te lokken. Hem te laten realiseren wat hij aan het doen is. "Je bent niets veranderd." Ze bijt op haar lip en knijpt haar ogen samen als ze het zegt. Ze kijkt hem recht aan, want sinds een lange tijd kijken zijn blauwe, helderen ogen haar aan. Hij kijkt nors, zoals ze van hem gewend is. "Wil je dat ik blijf dan?" zegt hij verbazend rustig.
"Ja." Ze verbaast zichzelf over het antwoord. Even geleden had ze hem nog graag weggewild, maar nu wil ze niets liever dan dat hij blijft. De nieuwsgierigheid naar Thomas die ze altijd al had, is nu groter dan ooit en dit is de uitgelegen kans om hem beter te leren kennen en erachter te komen wat er toen gebeurd is.

Thomas zijn ogen verzachten en hij kijkt even naar Loebas om het oogcontact te verbreken. De hond lijkt totaal geen aanstalten te maken om op te staan en dat lijkt de beslissing van Thomas te versterken. "Oké dan." Mompelt hij. Lola merkt nu pas dat haar hart in haar keel bonst. Zonder haar een blik te gunnen, pakt hij de spullen die hij net had ingepakt, weer uit. Lola weet zichzelf geen houding te geven en gaat daarom weer zitten met haar boek in haar schoot. De thee die is nog steeds heet, merkt ze als ze een slok neemt en haar tong een beetje verbrand.