ကျွီ....။
တံခါးပွင့်လာသည်နှင့် ထွက်ပေါ်လာသည့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်သည် ကလေးငယ်တစ်ယောက်အား ပွေ့ချီထားသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အား ပျော်ရွှင်မှုများ ပြည့်နှက်နေသည့် မျက်ဝန်းနှင့်အတူ ဝမ်းနည်းခြင်းတို့မှာလည်း ဒွန်တွဲပါနေသည်။
လှေကားထစ်များအဆုံးတွင် ရပ်လိုက်ပြီး အကြည့်ချင်းဆုံလာသော အမျိုးသမီးမှာလည်း ထိနည်းတူစွာပင်.....။
"နင်....။"
ဝမ်းနည်းမှုသဲ့သဲ့ပါနေသောအသံဖြင့် အစချီကာ...။
"နင်။ မေလရောင်ခေတ် မလား။"
"နင်က ပြာလွန့်မိုးသား မလား။"
နှစ်ယောက်လုံးသည် အမေးနှင့်အတူ ငြိမ့်မိနေသော ခေါင်းတို့မှာ အကြိမ်ကြိမ်ပင်ဖြစ်သည်။
"မေရယ်ငါတို့ဒီလိုချိန်မှာ ပြန်တွေ့ရမယ်လို့ ထင်တောင်မထင်ခဲ့ဘူးဟယ်။"
"နင်အိမ်ပြောင်းလာတာလား။"
"အေး။ ဟုတ်တယ်။"
"အိမ်ထဲဝင်ပါအုန်း မိုးရယ်။"
အိမ်တံခါးဖွင့်ပေးပြီး အထဲသို့ဝင်ခိုင်းသည်။
"အစ်ကို။ ကျေးဇူးပါနော်။ ဒီအပေါက်ဝမှာဘဲ အထုပ်တွေထားခဲ့လိုက်တော့နော်။"
"ရပါတယ် မိုးရယ်။အိမ်ထဲထည့်လိုက်ပါ။ သားရေ။ အန်တီဆီက အထုပ်လေးတွေသယ်ပေးပါအုန်း။"
ဒေါ်မေလရောင်ခေတ်၏ သားဖြစ်သူတစ်ယောက် ထွက်လာကာ အထုပ်တချို့ကိုဝိုင်းသယ်ပေးသည်။
ကားသမားဦးလေးလည်း အထုပ်တစ်ချို့ကို အိမ်ထဲထည့်ပေးပြီး အောက်သို့ပြန်ဆင်းသွားတော့သည်။
ဒေါ်ပြာလွန့်မိုးသား သည်လည်း သားဖြစ်သူကိုချီထားလျက် အိမ်ထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။
"အင်း..."
အပေါက်ဝရောက်သည်နှင့် အချိန်ကိုက်နိုးလာသော သားငယ်လေးဆီမှ အသံတစ်ချို့ထွက်ပေါ်လာသည်။
"သားနိုးလာပြီလား"
"အိမ်ထဲဝင်လေ မိုး။"
အိမ်အပေါက်ဝတွင် ရပ်နေသော သားအမိနှစ်ယောက်ကို အိမ်ထဲသို့ဝင်စေသည်။
YOU ARE READING
REMEMBER WHEN
General Fiction"မင်းငယ်ငယ်တုန်းကလေ......." "ဉီးကို တိတ်တခိုးလေး သိပ်ချစ်ခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ" "မင္းငယ္ငယ္တုန္းကေလ......." "ဉီးကို တိတ္တခိုးေလး သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ"
