တိုးေဝ့ေနေသာေလေျပတို႔ကို မ်က္ႏွာမူရင္း တစ္ေန႕တာ၏အစကို ခ်ိဳၿမိန္ေသာအၿပဳံးျဖင့္ အစခ်ီေနေသာ လူသားေလးတစ္ေယာက္။
အၿပိဳင္အဆိုင္ ေမာင္းေနေသာကားမ်ားေၾကာင့္ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလတို႔မွာ ထိုလူသားအေပၚက်ေရာက္လ်က္ အၿပဳံးပန္းေတြ ေဝဆာေစသည္။
စီးနင္းလာေသာ ကား၏ ေမာင္းနင္သူသည္ ခရီးပန္းေနေသာအရိပ္အေယာင္မ်ား ရွိေနသည္။
ၿမိဳ႕တြင္းေရာက္လာသည္ႏွင့္ ပိတ္က်ပ္လာေသာကားလမ္းတို႔ေၾကာင့္ ကားကိုရပ္တန့္လိုက္ရသည္။ ကားရပ္လိုက္သည္မို႔ တိုးေဝ့ေနေသာေလေျပတို႔ ၿငိမ္သက္သြားရသည္။
"ရန္ကုန္လို႔ မေျပာရဘူးေနာ္။ ၿမိဳ႕ထဲဝင္တာနဲ႕ ကားလမ္းေတြကပိတ္ေတာ့တာဘဲ။"
မီးပြိုင့္နီေနေသာေၾကာင့္ ကားရပ္ထားသည့္အျပင္ အေနာက္တြင္ရွိကားတစ္စီး၏ ဟြန္းသံမွာလည္းအဆက္မပ်က္ထြက္ေနသည္။
ကားျပတင္းေပါက္နား ေခါင္းေလးထြက္ေနေသာ္လည္း မ်က္ႏွာမွာ ဆူပုတ္ပုတ္ေလးျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားမိေသာ မာတာမိခင္။
"သား။ ဘာေတြဆူပုတ္ေနတာလဲ"
အေမျဖစ္သူက ိုအဖက္ေတာင္မလုပ္ပဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူကာ ေလပူေလးေတြမႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး အေဝးကိုသာ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ဟ ငါ့သားေလးကဘာေတြအလိုမက်ျဖစ္ေနတာလဲ"
"သားသားက ေလတိုက္ခံေနတာကို ဟို ဦးဦးႀကီးေၾကာင့္ ေလမလာေတာ့ဘူး။ ဦးဦးႀကီးက အက်င့္ပုတ္တယ္။"
ဟုဆိုကာ ကားျပတင္းေပါက္အျပင္ကို လက္ညိုးထိုးျပေလသည္။
"ေအာ္ သားကလည္း ဦးဦးေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုးကမီးေလးနီေနတယ့္တိုင္ကိုေတြ႕လား။ အဲ့ဒီတိုင္ေၾကာင့္ပါသားရဲ႕"
"သိဘူး။ ေလမတိုက္တာဘဲသိတယ္။ ဟြန့္"
လက္ႀကီးပိုက္ကာ ဆူပုတ္ပုတ္ႏွင့္ ခြၽဲျပေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္၏ အျပဳအမူကား သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။
"ခဏေလးဘဲေစာင့္ပါ သားရယ္။ ခဏေလးေနရင္ေလျပန္တိုက္လိမ့္မယ္ေနာ္။ "
YOU ARE READING
REMEMBER WHEN
General Fiction"မင်းငယ်ငယ်တုန်းကလေ......." "ဉီးကို တိတ်တခိုးလေး သိပ်ချစ်ခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ" "မင္းငယ္ငယ္တုန္းကေလ......." "ဉီးကို တိတ္တခိုးေလး သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ"
