ကြၽီ....။
တံခါးပြင့္လာသည္ႏွင့္ ထြက္ေပၚလာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သည္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အား ေပြ႕ခ်ီထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အား ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းႏွင့္အတူ ဝမ္းနည္းျခင္းတို႔မွာလည္း ဒြန္တြဲပါေနသည္။
ေလွကားထစ္မ်ားအဆုံးတြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး အၾကည့္ခ်င္းဆုံလာေသာ အမ်ိဳးသမီးမွာလည္း ထိနည္းတူစြာပင္.....။
"နင္....။"
ဝမ္းနည္းမႈသဲ့သဲ့ပါေနေသာအသံျဖင့္ အစခ်ီကာ...။
"နင္။ ေမလေရာင္ေခတ္ မလား။"
"နင္က ျပာလြန့္မိုးသား မလား။"
ႏွစ္ေယာက္လုံးသည္ အေမးႏွင့္အတူ ၿငိမ့္မိေနေသာ ေခါင္းတို႔မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္ျဖစ္သည္။
"ေမရယ္ငါတို႔ဒီလိုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြ႕ရမယ္လို႔ ထင္ေတာင္မထင္ခဲ့ဘူးဟယ္။"
"နင္အိမ္ေျပာင္းလာတာလား။"
"ေအး။ ဟုတ္တယ္။"
"အိမ္ထဲဝင္ပါအုန္း မိုးရယ္။"
အိမ္တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး အထဲသို႔ဝင္ခိုင္းသည္။
"အစ္ကို။ ေက်းဇူးပါေနာ္။ ဒီအေပါက္ဝမွာဘဲ အထုပ္ေတြထားခဲ့လိုက္ေတာ့ေနာ္။"
"ရပါတယ္ မိုးရယ္။အိမ္ထဲထည့္လိုက္ပါ။ သားေရ။ အန္တီဆီက အထုပ္ေလးေတြသယ္ေပးပါအုန္း။"
ေဒၚေမလေရာင္ေခတ္၏ သားျဖစ္သူတစ္ေယာက္ ထြက္လာကာ အထုပ္တခ်ိဳ႕ကိုဝိုင္းသယ္ေပးသည္။
ကားသမားဦးေလးလည္း အထုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို အိမ္ထဲထည့္ေပးၿပီး ေအာက္သို႔ျပန္ဆင္းသြားေတာ့သည္။
ေဒၚျပာလြန့္မိုးသား သည္လည္း သားျဖစ္သူကိုခ်ီထားလ်က္ အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။
"အင္း..."
အေပါက္ဝေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္ကိုက္နိုးလာေသာ သားငယ္ေလးဆီမွ အသံတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္ေပၚလာသည္။
"သားနိုးလာၿပီလား"
"အိမ္ထဲဝင္ေလ မိုး။"
အိမ္အေပါက္ဝတြင္ ရပ္ေနေသာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ထဲသို႔ဝင္ေစသည္။
YOU ARE READING
REMEMBER WHEN
General Fiction"မင်းငယ်ငယ်တုန်းကလေ......." "ဉီးကို တိတ်တခိုးလေး သိပ်ချစ်ခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ" "မင္းငယ္ငယ္တုန္းကေလ......." "ဉီးကို တိတ္တခိုးေလး သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ"
