Müzisyen

11.bölüm

Victor'un boynuna doladığım kollarımı biraz sıkılaştırdım.
"Böyle canın yanıyor mu?"
Koluma minik bir öpücük bırakıp bacaklarımı daha sıkı tuttu.
"Ne zaman canım yandı?"
"Yansa da söylemezsin ki."
Başımı omzuna yaslayıp derin bir iç çektim.
"Uykum var."
"Odamda uyuyabilirsin."
"Ne?"
Thommas'ın teklifiyle birlikte kaşlarımı kaldırdım.
"Odamda uyuyabilirsin diyorum!"
"Onu anladım. Bana bağırma!"
Dudaklarımı sağa sola büktüm.
"Sadece şaşırdım."

Bahçe kapısından içeri girerken belimi tutup beni Victor'un sırtından aldı. Belimi sıkıca sararken bir bacağımı tutup beline doladı.
Çenemi öptü.
"Düştün sandım."
Victor alayla döndüğünde güldüm.
"Düşersem çığlık atacağım demiştim ya şapşal."
Thommas çenemin altına da bir öpücük bıraktı.
"Boynunda çok güzel iki tane ben var."
Benlerimin ikisine de öpücük bırakırken Victor kazağımı düzeltti ve ellerimizi birleştirdi.

Eve ilerledik.

Sonunda ilaçlama bitmişti ve Thommas evine dönüyordu.

Kapının girişinde beni indirdi. Ayakkabılarımı çıkartıp içeriye adımladım.
"Çok dağılmamış."
"Evet. Yarın temizlik yapsak yeterli olur sanırım."
Thommas beni yine kucakladığında çığlık attım.
"Kendimi bebek gibi hissediyorum!"
"Şşşttt... Bak öğlen olmuş. Bebekler için uyku saati."

(Hikayeyi ageplaye dönüştürmem yok mu? Dhskslksşs)

Odasına girdiğimizde içimi garip bir hüzün kapladı. Pianoya bakmamak için kafamı çevirdiğimde kaşlarını çattı.
"Rahatsız mısın?"
"Onu görmek istemiyorum."
Beni yatağa bırakıp üstüme çıktı. Saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdı.
"Neden? Pianoyu sevmiyor musun?"
Alt dudağımı büktüm.
"Boşver."
Eliyle iki yanağımı sıkıca kavradı. Dudaklarımın büzülmesini sağlayacak şekilde sıktı.
"İsabella... bana doğru düzgün cevap verir misin?"
Bileğini tutup ittim ve doğrulmaya çalıştım.

Doğrulmama izin vermeyip ağırlığını üstüme biraz daha verdi.
"Victor!"
"Sadece merak ediyorum."
"Beni zorluyorsun! Bu yaptığın hoş değil!"
Derin bir nefes bırakıp üstümden kalktı. Kendini yana bırakıp sırtını yatak başlığına dayadı. Yataktan kalkamak için hamle yaparken beni tutup kendine çekti. Yüz yüze gelmemizi sağlarken kollarımı kavradı.
"Benim yüzümden değil mi?"
Kucağında otururken kafamı çevirdim.
"Anlayamıyorum."
"Neyi?"
"Bana bağırıp aşağalıyordun ve derslerini bırakınca birden yanımda kalmaya başladın. Öpüyorsun, sarılıyorsun, hatta şuan kucağında oturuyorum ama... o günler geride kalmış gibi hissettirmiyor. Her an beni eleştirecekmişsin gibi geliyor."
Kucağında kıpırdandım.
"Sadece ezik olduğum için mi yanımdasın?"

Thommas'ın yüzü şaşkın bir ifadeye bürünürken dikleşti.
"Sen ezik değilsin."
Bu adam ne ara böyle derin duygularla gözlerimin içine bakmaya başlamıştı.
"O kadar konuşmamdan sadece bana bunu mu söylüyorsun?"
"Yanında kalmak istiyorum. Geçmişte ne yaptığımı biliyorum. Bencildim, kabaydım, seni üzdüm, ağlattım ve şimdi de yüzsüz gibi senden izin isteyeceğim."
"Ne izni?"
"Yanında kalmak için izin isteyeceğim. Geçmiş için ne kadar özür dilesem de az ama yine de beni affetme şansın var mı?"

Sessiz kaldığımda Victor içeri girdi.
"Gidip antrenman yapmak ister misin?"
"Olurr."
Kollarımı ona doğru uzattığımda beni kucakladı. Thommas ayak bileğimi nasikçe tutarken Victor, Thommas'ın bileğini tutup itti.
"Biz biraz stres atacağız. Sonra görüşürüz."