Göğsümde Saklı Ölüm

İçim, büyümeyen bir kız çocuğunun ülkesi

Dudağımın kenarından taşan rujumu parmaklarımla düzeltip, son kez bir daha aynaya bakıp siyah uzun saçlarımı geriye attım. Belimi saran krem renkte elbisemle oldukça güzel göründüğüme emindim. Çalışma masamın üstünde duran telefonumu elime alıp saate baktım, dersimin başlamasına daha 3 saat vardı ama bugün ilk günüm olduğu için erken gitmek istedim. Yıllardır emek vererek çalıştığım o hayalimdeki üniversiteyi sonunda kazanmıştım küçüklüğümden beri psikoloji okumak istemiştim.

İnsanlara yardım etmek dertlerine derman olmak istiyor onları tekrar hayata bağlamak için çözümler üretmek istiyordum.
Masalsız uyuyan kimsesiz bir çocuğun gözlerinden öperek,usulca eğilip kulağına "En güzel masal sensin çocuk " demek isterim...

Ve istediğim bölümü tutturdum. Yedi yaşından beri dedem dayım ve anneannemle kalıyorum. Ben yedi yaşındayken bir kardeşim olacaktı annem ve babam hastaneye yetişmek için trafik kazası nedeniyle hayatlarını kaybetmişler.

Dört kişilik bir aile olacakken tek başıma kalmanın yıkıklığını yaşıyorum.

Çocukluğum pek iç açıcı değil diğer çocuklar gibi anne ve babamın elini tutup parka gidemedim yada okul çıkışı hiç babamın ve annemin boynuna atlayıp onları çok özlediğimi söylemedim.
Buna da dayanır, dağ gibidir o, kimselere benzemez dediler. Sırf gözlerim dolmadı diye yüreğim bile titremez sanarlar. Bilmezler ki yüreğim nasıl parçalanmış, bilmezler ki kalabalığın içinde yalnız olmayı nasıl öğrendim.

Anneannem dedem ve dayım her ne kadar anne baba kadar olamasalar da yokluklarını aratmayacak kadar çok sevdiler beni. Oysa ben daha sekiz yaşındayken halam bana sen artık bizim hiç bir şeyimizsin demişti küçücük bir çocukken çok zoruma gitmişti baba tarafımla görüşmüyorum çünkü hiç biri beni istemedi .Bugün içimde hem küçük bir kırgınlık hem de mutluluk vardı ailemin bu günleri görmesini çok isterdim hayallerimi gerçekleştirdiğim bu günleri. Masamın üzerinde duran telefonum çalmaya başlamıştı kim olduğuna bakmak iç telefonu elime aldım ve arayan kişinin en yakın arkadaşım Büge olduğunu gördüm. Büge benim küçüklük arkadaşımdı, komşuyduk, dosttuk, sırdaştık, kardeştik. Kısacası Büge benim her şeyim sayılırdı. Daha ikimiz de küçük ve aynı yaşta olmamıza rağmen o bana her seferinde abla olmuştu, hep onun omzunda ağlamıştım. Biz ortaokulu bitirdiğimizde onlar başka bir şehire taşınmak zorunda kalmışlardı, hüngür hüngür ağlamıştım bir başka sevdiğimi kaybetmenin acısıyla, ama Büge ile elimizden bir şey gelmiyordu. Bügenin annesi ve babası Nurşen teyze ve Gökhan amca da gitmek istemiyorlardı ama Gökhan amca öğretmen olduğu için tayini Bursa'ya çıkmıştı mecbur gitmek zorundaydılar. Büge ile lise hayatımız boyunca sanal arkadaş olarak kalmıştık ve birbirimize üniversiteyi aynı yerde kazanacağız diye bir söz vermiştik, ve biz sözümüzü tuttuk, kazanmıştık.

Telefonu kulağıma tuttuğumda Büge'nin sesi heyecandan titriyordu.

Büge: Umay neredesin çıkalım mı hadi?

Umay: evdeyim kanka çıkalım, zaten hazırlandım

Büge: tamamdır canım.

Dersimin başlamasına daha 2 saat vardı, bu demek oluyordu ki Büge ile kampüste oturup kahve içmemiz için epeyce zamanımız vardı. Yola çıktım ve trafik hiç yoğun değildi. Okula girdim herkes kendi halinde takılıyordu, her biri buraya hayallerini gerçekleştirmek için gelmişlerdi. Gözlerimi kısıp uzaktan kahve sırasına bakmaya çalıştım, neyse ki çok sıra yoktu. O sırada Büge ile karşılaştık bakır rengi saçları ve beyaz tenindeki çilleri onun en güzel özelliğiydi. Üzerinde ki beyaz salaş gömlek ve siyah deri pantolonuyla oldukça ihtişamlı görünüyordu. Hemen birbirimize sarıldık, dün zaten gelir gelmez görüştüğümüz için çok uzun süre sarılı kalmadık. Kahve sipariş vermek için baristaya dönmüştük. Bir sütlü birde acı filtre kahve alıp ücretini ödedikten sonra boş bir masaya geçtik ve biraz sohbet etmeye başladık. Acı filtre kahvemi yudumladım ve o sırada Büge koluyla beni dürtmeye başladı. Kahvem ağzımdan taşarken gördüğüm manzara karşısında şok olmuştum.