Loneliness & Darkness (on going)

Bab 10

-Perlu menyiapkan Hati dalam menghadapi Fakta yang Menyakitkan-

_Nayy_

***

Andre Pov 

Awan iki aku ing undang pihak kepolisian kanggo ngurus kasus kacilakane Mama. Sabenere, kasus iki wis rampung tanpa mlebu menyang meja ijo. Nanging, dheweke kabeh sanjang yen dheweke kabeh nemu ponsel Mama ing ngisoring kursi pengemudi. Lan amarga ponsel iku duwene Mama, dadi kepriyea uga kudu di balikake marang kulawarga kang berhak kanthi benda elektronik iku. 

"Selamat siang, pak," sapaku ing polisi tuwa awake tegap. 

"Siang," ucape banjur menehi kodhe ben aku lungguh ing ngarepe. 

"Saya ingin mengambil ponsel milik Mama saya," ucapku tanpa basa-basi. 

Polisi iku manthuk banjur nimbali anak wohe lan mbisikake apa-apa ing kuping anak wohe iku. sawise dheweke kabeh berbisik, anak wohe iu melesat lunga ninggalake awak dhewe. 

"Tunggu sebentar, ponselnya sedang diambil anak buah saya," ucap polisi tuwa wau. Aku mung manthuk dadi wangsulan. Ora suwe, anak wohe bali nggawa ponsel kang wis ora asing. Saka wangune wae wis katon jelas menawa iku ponsel duwene Mama. 

"Apa ini ponsel milik Mama anda?" takon polisi iku banjur menehake ponsel kang wau ing wenehake dening anak wohe. 

"Iya, pak. Ini ponsel milik Mama saya." jawabku banjur age-age njupuk ponsele saka tangan polisi iku. 

Aku mriksa isi ponsel kasebut lan pancen bener iku ponsel duwene Mama. Embuh geneya, tanganku kaya gatal pengin ndelok-ndelok isi ponsele Mama. Tanpa tak sadari, aku mencet tombol sms. Rahangku mengeras wektu weruh jeneng pawongan kang paling tak gething wektu iki tertera paling dhuwur ing history chat e mama. Tanganku terulur kanggo mbuka isi sms dheweke kabeh. 

"Pak, jam berapa kecelakaan itu terjadi?" pitakonku formal. 

"Sekitar jam 10 malam." 

Kanthi emosi kang ora bisa tak bendung maneh, aku langsung lunga saka kantor polisi kasebut. Apa kang tak duga-duga kapungkur iki jebul bener anane. Dhalang saka pati Mama ora seje yaiku mantan bojone dhewe. Sanadyan pancen iki dudu satus persen kaluputan Papa, nanging piyambake kang nyebabake patine Mama. 

Aku ora bisa mikir karo dalan penggalih Papa. Piyambake tenane bajingan kang ora nduweni perasaan. Tegane piyambake menehi ngerti Mama menawa piyambake arep nggarwa wadon liya, dene piyambake nembe wae pisah saka bojo lawase. 

Aku nancep gas pinuju omah anyare Papa lan bojone iku. Ing perjalanan, aku terus misuh jeneng Papa. Emosiku wektu iki ora bisa di tahan kanggo kesekian kaline. Kesabaranku dina iki wis nggayuh titik pungkasan. 

Sawise teka ing ngareping omah dheweke kabeh, aku langsung ngetok lawang utama kanthi kenceng banget. lawang kabukak saka jero lan muncul lah siji wadon kang isih migunakake piyama turune. 

"Eh, An--" 

"Minggir." aku nyurung awake kanggo ora ngalangi dalanku. 

Wong kang lagi tak goleki lumaku marang aku. Mripatku langsung ketemu karo mripat garudha milike. Piyambake katon seneng banget nyawang aku teka menyang omahe. Yen piyambake ngira aku teka mrene kanggo nampa panjaluke, piyambake salah gedhe. Sawise pati Mama, Papa ngajak aku karo adhiku kanggo manggon ing omah magrong-magronge. Kanthi seneng ati aku nolak permintaane. Nanging, piyambake ngomong ning aku menawa mengko aku obah penggalih, aku bisa teka menyang omah dheweke kabeh lan nampa panjaluke.