FRANCES
Söyle bana sevgili Milena,
Aşk hep acı mıdır?
MILENA
Aşk hep acı değildir belki ama,
Eninde sonunda bizi bir gün acıtır Frances.
Tıpkı değer verdiğimiz,
Ve parmaklarımızın arasından kayıp gitmeye mecbur
Diğer her şey gibi.
Sen ve ben,
Biz acıya tapan insanlarız.
Güneşli bir günün bizi mutlu ettiği
Görülmemiştir henüz.
FRANCES
Ayın karanlık yüzü,
Güneşi ardına alan koyu bulutlar, ha?
MILENA
Kelimelerin cambazı olan sensin, sevgili Frances
Ben gönlümden geçen acıları saatlerce anlatırım sana
Ama onları sanata çevirecek olan yine sensin
FRANCES
Tek başına acı da
Sanat kadar paha biçilmez değil midir Milena?
Tek başına benden dökülen kan da
Senin çiçeklerin kadar ölümsüz değil midir?
MILENA
Üzgünüm ki yanılıyorsun Frances
Tek başına acı
Sadece acıdır
Toprağını değiştirmediğim çiçekler ise
Ölecektir bugün ya da yarın
FRANCES
Senden güzel bir roman kahramanı olurdu, biliyor musun?
MILENA
Ne tuhaftır ki, bunu söyleyen ilk kişi değilsin
Ne koyardın peki adımı romanında?
FRANCES
Hiçbir şey.
Sen ki, sözleri ve kelimeleri dizişi
Bir orduyu etkilemeye yetecek kadın
Sana bir ad gerekmezdi
Ve ben kendime saklamak isterdim o kutsal ismi
Bencilce de olsa,
Bu acı da, damağımızda kalan tat da
Sadece ikimizin olsun isterdim
MILENA
Ve o zaman bencil bir yazar olurdun sevgili Frances
Kahramanını okurlarından bile kıskanan
FRANCES
Ah, Milena,
Sevgili Milena
Tüm yazarlar biraz bencildir
Özlemi aşk sanar
Acıyı şarap gibi kanına katar
Sanatı sadece yaralardan ibaret sanar
Dünyasını herkesten kıskanır
Ve eğer bir gün Tanrı yüzüne gülerse,
O dünyayı sadece tek bir kişiyle-
Onun dilini konuşan biriyle paylaşır
