Yaslandığım demirden aşağı baktım. Hava oldukça soğuktu ki bu benim umrumda olamayacak kadar etkisiz bir elemandı. Su kıyıya savrulup duruyordu aynı benim hayatım gibi, yakında bitecek olan hayatım. Etrafıma baktım, arabalar bile artık köprüden tek tük geçmeye başlamıştı, insan desen yoktu. Derin nefes alarak o bakmaya doyamadığım gökyüzünü son defa baktım. Gözyaşlarım sanki birşey değişecekmiş gibi korkuyla düşüyordu yanağıma.
Titriyordum, korkudan mı? Mutluluktan mı? bilmiyordum. Tek bildiğim artık bu dünyanın acımasızlığını çekmeyecek olmamdı. Mutluydum, hemde tüm hayatım boyunca bu anı bekliyormuş gibi.
Demirler den tırmanmaya başladığımda ağlamam daha da şiddetlendi. Bana bunu yaptıran herkesden/herşeyden nefret ediyorum. Buğulaşan gözlerime rağmen direğe tutunmuş ve demirlerin üzerine çıkmış aşağı bakıyordum. Gerçekten bitiyor muydu? Herşey bu kadar kısa ve korkunç muydu?
Gözlerimi kapattım, destek aldığım direkten elimi çektim. Boşluğa düşmeyi bekledim, sadece bekledim.
O anda belime dolanan bir çift kol ile yere düştüm onunla birlikte. Şok oldum, kendime geince olanları anladım.Ölmediğimi anladığımda bağıra bağıra kurtulmaya çalıştım kollarından. Kurtulduğumda tekrar ayağa kalmış demirlere tırmanıyorken tekrar tutmuş ve sarılmıştı. Ayaklarım titremekten güçsüz düşmüştü, kendimi yere bıraktım o da benimle birlikte kendini yere bıraktı ama hala sıkıca sarılıyordu.
Kafamı boynuna gömmüş ağlıyorken, kafamı kaldırmış ağlamaktan yanan gözlerim ile onun gözlerine baktım.
"Neden kurtardın beni?"
Bişey demedi, o benden çok ağlıyordu. Hıçkırıklar arasında konuştu.
" Hiç kimse ölmeyi hak etmiyor."
" Beni nerden tanıyorsun da bu sonuca varıyorsun."
" Bunu bilmek için birini tanımama gerek yok gözler kalbin aynasıdır."
"Benim aynam yıllar önce kırıldı,kalbimde..."
" Tamir edebilirim, sadece izin ver."
" Boş sözlerden bıktım artık."
" Boş değil, sana yemin ederim."
" Ne yapabilirsin ki, iki saniye önce senin yüzünden bu pis dünyaya veda edemedim. Ne güzel mutluluk içinde ölecektim."
" Sana yeni bir hayat sunsam?"
" Komikmiş."
" Çok ciddiyim, senin mutluluğun için elimden geleni yapacağım. Sadece gitme..."
" Denemekten zarar gelir."
" Neden bu kadar karşısın."
" Seni tanımıyorum, ve git burdan ölürken beni izleyip vicdan azabı çekmeni istemem."
Yerden kalkmış, demirlere bakıyordum sadece. Az önceki cesaret uçup gitmişti, artık sadece korkuyordum. Ağlayarak arkamı döndüm. Oda ayağa kalkmış hala dolu olan gözleri ile bana bakıyordu. Yanına gidip yakasına yapışıp sallamaya başladım.
" Neden yaptın bunu, neden kurtardın beni."
Yakasında olan ellerimi tutmuş ve yakasından çekip sıkıca tutmuştu.
" Herkes beni bırakıp gitti, bu hayatta tek kaldım. Ama hala yaşıyorum, mutlu olmasam bile yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum. Hep en sevdiklerim bıraktı, bende gitmek istedim ama çok korktum. Gidince ne değişecekti. Sonuçta cennete gidemeyecek kadar büyük bir günahtı intihar... "
" Bak sende istemiyorsun hadi gel birlikte gidelim."
Kolundan tutmuş demirlere sürüklüyorken, durmuş ve benide durdurup omuzlarımdan tutarak kendine çevirdi. Gözlerimin içine bakarak konuştu.
" Hayır, hayatı öğrenelim. Birlikte güzel yeni bir hayat kuralım?"
" Ben bunu artık yapabilecek güce sahip olduğumu düşünmüyorum."
" Ben sana destek olurum. Hmm?"
" Yapar mısın gerçekten?"
" Evet, sana söz veriyorum çok güzel bir hayatın olacak."
" Hayatımız, seninde güzel bir hayatın olsun."
Gözlerimdeki yaşlara rağmen gülümsedim. O da gülümsedi, o güzel gamzeleri ile.
Yeni hayatımızda mutluluklar diliyorum, adını dahi bilmediğim, ama bana söz veren çocuk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_______________________________________
Selam.
Biraz duygusal ağırlıklı, ve ağır konusu olan bir kitap. Baştan uyarayım etkilenecek olanlar okumasın!!!!!
Umarım severek okursunuz.
Hikaye ile ilgili sorularınız varsa bekliyorum. Yada aklınıza takılan birşey.
