KAKAOLU SÜT {TAEGYU} 💙

sulu göz 😢

Changbin

Bana ne oluyordu. Neden böyleydim herşeyi batırıyordum. Kabul etmeliyim ki ilişkilerde hep kötüydüm. Artık ne yapacağımı bilmiyorum, farkındayım saeji'ye gereksiz bir tepki gösterdim. Bunun nedeni zaten belli onunla olmayı isteyip istemediğimi bile bilmiyorum, işte bu kadar berbattım. Dayanılmaz bir gün geçiriyordum. Her geçen zaman zarfında düşünceler beynimi rahat bırakmıyor daha da kötü hissetmemi sağlıyordu. Okuldan bir önce ayrılmak istiyordum bunun içinde fazlasıyla aceleciydim. Zilin çalmasıyla sınıftan direkt çıkmıştım. Öyle ki daha kimse, öğretmen bile sınıftan çıkmamıştı. Arkamda şaşkın bir öğretmen bırakarak hızlıca gidiyordum. Düşünceler beynimi rahat bırakmazkrn farkında olmadan aklı bir karış havada biri ile çoktan çarpışmıştım. Bitmiyor aksine tüm aksilikler üzerime üzerime geliyordu.

"Yaaaa katill, projem eyvah!"

Neyden bahsettiğini sonradan fark etmiştim. Elinde bir maket vardı ve sanırım artık bozulmuş bir maketti. Cidden projesi miydi?

"Önüne neden bakmıyorsun ki sende"

"Ama ben projeme bakıyordum hck* hağğ"

Şaka gibiydi gerçekten şimdi de yere çöküp projesinin önünde ağlamaya başlamıştı. Ne sulu göz bir çocuktu. Ama şuan hiç katlanamazdım.

"Sen bence bir daha yaparsın bu projeyi hm?, Hadi ben kaçtım"

"Ama bugün son günü hck* v-ve iki saatim anca kaldı. Hck* gitti projem hck*"

Ama neden ama ya bu şansızlıkta neydi. Sabah gelirken kara kedi bile görmedim ki, ya da bugün on üçüncü cuma değil, veya her yerde aynı sayı karşıma çıkmıyor ki, ah, herneyse saçmalamaya başladım iyice tamam bunu yaptığıma inanamıyorum ama başka çarem de yok gibi sonuçta projesini kabul etmek istemesem de asıl bozan kişi bendim. Bu yüzden ona yardım etmeliydim.

"Madem iki saat var orada öylece dikilme ve benimle gel"

Gözyaşlarını koluyla silip burnunu çekmişti. Anlamazca bakıp sonra da şaşırmıştı. Ben bile kendime şaşırıyordum. O ne bekliyordu ki alttan beri bir bana birde projesine bakıyordu. Tutup kalkması için elimi uzattım. Emin olamasada tereddüt ederek tutmuştu elimi ayağı kalkması için çekerken fazla güç uygulamadığıma emindim ama o birden fazla yakınıma girmişti. Yah cidden çok fazla. Hemen geri çekilip ağladığı için hala yaşlı olan gözleri ile sormuştu.

"Gerçekten yardım edecek misin?"

"Zorlama ve beni takip et"

Arkamı dönüp peşimden gelmesini bekledim biraz daha burnunu çekip yere düşen porejeyi almıştı. Ve peşimden geliyordu. Bildiğim boş bir sınıfa girdim. Derin bir nefes alıyorum, geri veriyorum, huh sanırım ona yardım etmeye hazırım benden biraz küçük olduğu belliydi. Alt sınıf olduğu için ona yardım etmek daha kolay olacaktı.

"Kaçıncı sınıfsın"

"İkinci sınıfım, 17 yaşındayım"

"Neyseki son sınıfım aramızda bir yaş var"

Ödevin eksiklerini gidermeye çalışıyorduk. Yarım saatten fazla olmuştu. Biraz ilerleme vardı sanırım ama yanımdaki sulu göz gerilmişti. Yine dolmaya hazır gözleri ile söylendi.

"Olmuyor galiba ya"

Tekrar ağlayacak gibi olduğunu fark etmiştim. Neden bilmiyorum ama onu sakinleştirmeliyim sanırım

"Bak bayağı ilerledik bence ve bayağı zaman da var merak etme hallederiz"

"Gerçekten mi?!!"

Bir anda heyecanlandığını görünce şaşkınlığımı gizleyememiştim. Çok çabuk duygu değişikliği yaşıyordu. Kafamı hızlıca onaylar şekilde salladım. Bir saat sonra gerçekten olmuştu sanırım yani ilki gibi olmasa da yapmıştık. Umarım sulu göz olmadı diye tekrar ağlamaya başlamazdı. Bitirmek için bayağı gayret göstermiştim.